Ken jij iemand die een bloemetje verdient? Tuurlijk wel. Het is de oproep die ik al 100 weken in de krant en op KW.be lanceer en waarop jullie al massaal reageerden. Dankzij jullie mails en uitzonderlijk eens een ouderwetse brief mocht ik de voorbije jaren al 100 keer een bloemetje schenken aan een dochter, een buur uit de duizend, een opa, een thuisverpleegster, een moeder of iemand anders die duidelijk geliefd is. Een bloemetje als hart onder de riem. Als welgemeende dankjewel. Als teken van respect. Als uiting van bewondering. Uit liefde.
De bloemetjesrubriek loodste me in die 100 weken in evenveel huiskamers… In coronaweken beperkte het contact zich tot een korte babbel en een foto aan de voordeur. We zouden dan wel verder babbelen aan de telefoon.
Maar hoe de omstandigheden ook waren van de lijfelijke ontmoeting, er was telkens één constante, de verrassing aan de telefoon. Ik kan me namelijk niet permitteren om met verse snijbloemen aan een gesloten deur te staan, dus bel ik altijd even op voorhand. Het is nooit een alledaags gesprekje. Er is altijd wel ietwat argwaan bij zo’n onbekend nummer op de smartphone. Dat begrijp ik wel. Een fraudeur? Of een verkoper zeker? De Krant van West-Vlaanderen? We hebben al een abonnement! Wablief, een bloemetje? Amai, waar heb ik dit verdiend??
Hoe kan een eenvoudig gebaar als een bos ruikers zo’n impact hebben op iemands gemoed?
Zo’n onverwacht bloemetje maakt nogal wat emoties los. Verrassing sowieso, maar soms snijdt het dieper. Het is een dubbel gevoel om vanuit een redactie in Roeselare mensen op te bellen om een afspraak te maken en plots gesnik te horen aan de andere kant van de lijn. Ergens is het hartverwarmend dat dat rubriekje in onze krant voor zoveel ontroering zorgt, anderzijds blijf ik verwonderd met een wrang gevoel achter. Hoe kan een eenvoudig gebaar als een bos ruikers zo’n impact hebben op iemands gemoed? Gebeurt het dan zo weinig dat we spontaan eens dankjewel zeggen? Of dat we iemand voor eventjes op een voetstuk zetten?
(Lees verder onder de fotocollage)
De emoties die het bloemetje losmaken, tonen dat we sociale dieren zijn. We hebben zo’n nood aan die menselijke warmte. Aan liefde en respect. Het gevoel dat je geliefd bent, overtreft op zo’n moment alle emoties. Wat de reden ook is waarom iemand de moeite nam om jou te nomineren voor dit bloemetje, zij het je moedige strijd tegen een akelige ziekte of je onvoorwaardelijke inzet voor anderen.
Het gevoel dat er voor je gezorgd wordt, dat je er niet alleen voor staat… Een luisterend oor blijkt zo belangrijk. En dat vind je zowel bij vrienden als bij je oma of je dochter. “Het voelt zo goed om zo graag gezien te worden”, zoals Lieve het omschreef.
Monique schreef ons een brief en noemde het “een schreeuw uit haar hart”. Zo graag wilde ze haar dochter in de bloemetjes zetten voor alles wat ze voor haar doet.
Wat een eenzame plek zou de wereld zijn zonder bloemen – Arthur Balfour (19de eeuws Engels politicus).
Die liefde en de daarbij horende bezorgdheid komen snel naar boven borrelen bij ziekte. Een goede gezondheid. Het is een cliché maar na 100 weken moet ik helaas erkennen dat dit inderdaad het grootste geschenk is. Heel wat bloemetjes fleurden de woonkamer op van provinciegenoten die getroffen werden door die vreselijke kanker of andere aandoeningen of die een zware revalidatie achter de kiezen hadden na een ongeval.
(Lees verder onder de fotocollage)
Wat me hierbij opvalt, is de veerkracht die die mensen uitstralen. Het is veelal ook hun positieve ingesteldheid die bewondering opwekt bij hun naasten. “Mijn vriendin Jana vecht als eens leeuwin tijdens haar chemokuur. Ze is zo’n sterke vrouw. Ik ben ongelofelijk trots op haar”, schreef Elien.
“Opgeven is geen optie”, weet mama Els. Een levenswijsheid die ook Marie-Jeanne op het lijf geschreven is: “Een mens zou zich bij al die miserie al eens laten gaan, maar dat is allemaal geen avance. Ik heb nog te veel moois om voor te leven”. “Klagen en zagen is niet aan mij besteed”, wist Natacha die aan een spierziekte lijdt, te vertellen. “Ik wilde niet met die angst voor kanker leven,” lichtte de positieve Dorine toe. “Ik heb de knop omgedraaid.”
Of Hilde die terugblikte op haar leven. Haar lichaam wilde niet meer mee maar haar levenslust en mooie woorden voor al wie haar lief had, bewogen ons beiden tot tranen. “Ik geloof in de wetenschap en in het team van AZ Sint-Jan dat nu een bloedbehandeling gestart is. Zolang zij mij niet laten vallen, is er hoop.” Maar als er een gevoel overheerste in ons gesprek, was het haar trots. Dat ze een warm en liefdevol gezin kon achterlaten. Hilde overleed enkele weken na onze babbel. Zien dat de anderen het goed hebben en zo vrede nemen met je lot.
Zorgen voor de anderen
West-Vlaanderen is gezegend met heel wat mensen die niets anders willen dan dat de anderen het goed hebben. Denk maar aan de vele vrijwilligers of mantelzorgers. Het zorgen heeft er bij velen waar ik langsging altijd ingezeten. Zorgen voor anderen ligt in hun natuur. Diepgeworteld in hun DNA. Veelal met de pap ingelepeld. “Iemand gelukkig maken, is het mooiste geschenk”, weet Brigitta.
Het is opvallend hoe heel wat van die weldoeners eigenlijk zelf niet altijd gespaard bleven van tegenslagen en desondanks zich blijven inzetten voor de maatschappij, verenigingen anderen die het (nog) minder goed hebben. En daarbij al eens hun eigen welzijn uit het oog verliezen. Stilzitten is geen optie. Anderen helpen en zo (weer) zin geven aan het leven, dat drijft hen. “Ik kan het niet hebben als iemand ongelukkig is”, weet Delphine die ondanks corona zichzelf bleef wegcijferen.
Zulke persoonlijkheden spreken tot de verbeelding. Hun weldaden halen de wereldpers niet, het zit hem veelal in kleine gebaren en daden. Maar ze raken anderen. Het mag dan ook niet verwonderen dat hun namen al eens opduiken in de longlist van onze Kraks zoals bij Eva of Dorine.
Veelal schuiven ze anderen naar voor die meer nog dan henzelf dat bloemetje verdienen
(Lees verder onder de fotocollage)
Je oogst wat je zaait, denk ik nogal eens op de weg huiswaarts. Smile at life and life will smile back at you, las ik op de trui van Dominique.
Wie liefde geeft, zal die op een of andere manier terug krijgen. Je hemel verdienen, noem ik dat. Maar hier hoop je dus iets terug te krijgen. Opmerkelijk is dat precies die ‘gevers’ van ‘In de bloemen’ niets terug verwachten. Integendeel, veelal schuiven ze anderen naar voor die meer nog dan henzelf dat bloemetje verdienen.
Daarom worden ze dan ook bejubeld als engel, een crème van een vent, geen betere mama voor ons kindje, de allerbeste man die er bestaat en hebben ze een herte lik e koekebrood of energie voor drie.
Ja, er schuilt veel verdriet achter West-Vlaamse gevels maar er is al evenveel liefde en vriendschap in ons hart te vinden waarmee we voor troost en moed kunnen zorgen. En om dat wekelijks van dichtbij te mogen meemaken, doet deugd aan oes ertje…
Ik denk met warmte terug aan Nonna, Opa Fruit, Oma Kaas, Mamie, de patatjes van juf Marina, het madamke van de pompe, de complementaire tweeling, tante nonneke, de border collies Spike, Sky en Boy en de vele anderen. Bedankt om jullie verhalen te delen met onze lezers.
Blijf voor elkaar zorgen.
En zeg het eens met een bloemetje. Want weet (ja, ik vond nog een leuke quote)… Een hamer mist soms zijn doel, een boeket bloemen nooit. (*)
Tot gauw, als ik bij jou aanbel…
Ken je iemand die een bloemetje verdient? Een duivel-doet-al in de vereniging, een goeie buur of een vrijwilliger? Laat het ons weten via mail op bloemetje@kw.be.
PS. Dank ook aan de floristen van Famiflora voor de vele kleurrijke boeketjes, die zonder uitzondering voor fonkelende ogen zorgden.
Lees hier online de verhalen van onze rubriek ‘In de bloemen’.
(*) Quote van Monta Crane, Amerikaans aforist.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier