Een minister diende zijn ontslag in, een oud-minister viel van zijn voetstuk en de Westhoek liep onder water… De koning en koningin kwamen langs op de redactie en zelfs Maaike Cafmeyer kampeerde hier een weekje… En toch zijn dat niet de verhalen waardoor onze journalisten het meest geraakt werden dit jaar. Van het groots gebaar van weduwnaar Alexander tot het afscheid van Sep Vanmarcke: dit nieuws bleef hangen bij de makers.
Laurens Kindt: het groots gebaar van de weduwnaar
Het was een groots gebaar. Alexander Naessens had zonet te horen gekregen dat de terrorist die in New York de liefde van zijn leven – en moeder van zijn twee kinderen – had doodgereden, dan toch niet de doodstraf zou krijgen. “Gerechtigheid is geschied”, verraste Alexander, in schril contrast met de klavierridders op sociale media voor wie de straffen vaak niet streng genoeg kunnen zijn. In plaats van te verdrinken in wrok, verlegt Alexander zijn energie naar de twee zoontjes die hun mama Ann-Laure Decadt eeuwig zullen moeten missen. “Hun vragen zullen vroeg of laat komen en dan zal ik klaarstaan om hen een antwoord te geven.”
Wouter Vander Stricht: Robin en Arne, veel te vroeg gestorven
Op 31 oktober overleed Robin Neirynck, een kleine negen maanden eerder Arne Espeel. Deze jonge mannen deelden hun geboortejaar 1997, jammer genoeg ook het jaar van hun overlijden. Beiden lieten ze het leven nog voor ze hun 26 ste verjaardag mochten vieren. Ook hun dood was al even onwezenlijk. Arne zeeg neer op het voetbalveld, seconden nadat hij als doelman van Winkel Sport B een strafschop gestopt had. Robin, die zwaar hulpbehoevend was, verdronk in bad in de zorginstelling waar hij verbleef. Het zijn verhalen van mensen wiens wereld plots instort. En die blijven hangen.
Nancy Boerjan: de droevige glimlach van Jean-Marie
Naar aanleiding van de Wereldvluchtelingendag sprak ik met vluchtelingen in het asielcentrum in Koksijde. Jean-Marie vertelde, bijna fluisterend, over vluchten omdat mensenrechten verdedigen in je thuisland niet op applaus wordt onthaald, over vrouw en dochter achter moeten laten, over onderweg opgejaagd worden door mannen met honden, over houvast proberen te vinden in een nieuw land, met als enig lichtpuntje dat hij er eindelijk de wurgende angst kan loslaten. On doit être fort, besloot hij. En de droevige glimlach die daarmee gepaard ging, dié kwam ook binnen.
Phebe Somers: lang leve het homohuwelijk!
Tot 1 juni 2003 konden enkel heterokoppels officieel met elkaar trouwen. Een periode die Marc en Marc uit Menen intussen een getrouwd koppel zich nog heel goed kunnen herinneren. Twintig jaar later lijkt het een evidentie dat twee vrouwen of twee mannen elkaar ook het jawoord mogen geven, maar zo vanzelfsprekend is dat op internationaal vlak eigenlijk nog niet. Best schrijnend, toen Elisa en Shauni uit Ardooie vertelden over hun huwelijksreis in Azië waar ze niet eens elkaars hand konden vastnemen uit angst om gearresteerd te worden. Maar ik voelde ook bewondering tijdens het luisteren naar het verhaal van de jonge Sven en Sander uit Harelbeke. Hoe dankbaar ze zijn dat er al die jaren geleden zoveel mensen hebben gevochten om ervoor te zorgen dat zij dit jaar konden trouwen. Ze beloofden ook steeds hun stem te gebruiken om dit recht te blijven beschermen. Prachtig!
Philippe Verhaest: Geri’s weerwaarzeggerij
Het was begin augustus en de eerste helft van de zomervakantie had ons nu niet meteen op een hittegolf getrakteerd… Waarom eens niet aan de bel trekken bij Geri Haerynck?, opperden we op de redactie. De Koekelarenaar, 82 lentes jong, voorspelt al sinds Kerstmis 1974 het weer voor het volledige (!) nieuwe jaar en heeft het verbazend vaak bij het rechte eind. Wij dus naar Koekelare, waar de meteorologische legende ons op een bankje aan zijn voordeur zat op te wachten. De ringmappen met alle voorspellingen doorheen de jaren ploften op tafel neer, de constructie van zijn zelfgemaakte weerstations legde hij tot in de kleinste details uit, maar het geheim achter zijn angstvallig accurate weerwaarzeggerij loste hij niet. Het A4’tje met Geri’s voorspelling ligt sinds ons bezoek trouw op ons bureau. En af en toe dwaalt ons oog richting wat de man in de sterren heeft gezien. Om dan vast te stellen dat hij er bijna zelden naast zit.
Tjorven Messiaen: het afscheid van Sep
Mijn interview met Sep Vanmarcke eind augustus. Vanmarcke had een kleine twee maanden eerder te horen gekregen dat hij door hartproblemen noodgedwongen een punt moest zetten achter zijn wielercarrière, wanneer hij ons bij hem thuis ontvangt. Hij neemt er ruimschoots de tijd om te praten over de moeilijke maanden die hij achter de rug had en zijn zoektocht naar een nieuwe identiteit. “De voorbije weken voelden alsof ik mijn eigen begrafenis moest regelen”, klonk het onder meer. Zonder twijfel het meest aangrijpende gesprek dat ik in het afgelopen jaar gehad heb. Ook omdat Vanmarcke een hele warme persoon bleek te zijn.
Bert Vanden Berghe: de kraambedpsychose van Julie
“We moeten veel meer zorgen voor elkaar.” Ze zei het met een glimlach én een zucht, vanuit een oprechtheid zoals alleen maar mooie mensen dat kunnen. Julie Delrue maakte een beklijvende theatervoorstelling over haar kraambedpsychose en sprak met zo’n kwetsbaarheid dat er een onwaarschijnlijke kracht van uitging. Diezelfde kracht die Brihang perfect wist te vatten op zijn langverwachte plaat. Ik heb het ook zelf een paar keer gedacht, hoe mentaal welzijn iederéén aanbelangt, toen Johannes Verschaeve en later ook Steven Mahieu crashten kort nadat we samenzaten.
Camille Jonckheere: Bazali mag dan toch blijven
Begin dit jaar nam ik contact op met Bazali Mohammadi (27) uit Roeselare. Bazali Baz voor de vrienden vluchtte acht jaar geleden uit Afghanistan naar België, omdat zijn leven er bedreigd werd. Bazali is na zeven jaren goed geïntegreerd: hij leerde Nederlands, studeerde verpleegkunde, kon na zoveel jaren als vrijwilliger nu ook officieel aan de slag als verpleegkundige in een woonzorgcentrum en hij vond hier de liefde. Maar zijn tijdelijke verblijfskaart werd helaas na zeven jaar ingetrokken, omdat hij volgens de wet moest kunnen aantonen dat zijn (studerende) partner hem kan onderhouden. En dat terwijl hij zelf zijn boterham verdient. Maar twee maanden later kreeg Baz gelukkig goed nieuws: “Ik mag blijven.” Zijn asielaanvraag werd nu wel goedgekeurd. “Zeven jaar lang heb ik gevloekt en telkens geprobeerd om me te bewijzen. Dankzij jullie interview in de krant is er eindelijk schot in de zaak gekomen”, liet hij me dolgelukkig weten.
Frank Buyse: de band met Oshin
Eerste achteraf-appje van boksster Oshin Derieuw. Ja, Koen is mijn vader. Mohow! Tweede appje: Ja, Ann was zijn tweede vrouw. Een vriendin van jouw ex-vrouw? Echt? Derde: Ken je ook Vero, die nu bij mijn papa is? Serieus? Allemaal zo’n toffe madammen! Dat schept een band. Ik antwoordde: Daar links vooraan. Daar zal ik staan als de Grote Markt van Brussel komende zomer jouw gouden Olympische medaille viert!
Stefan Vankerkhoven: De Warmste Week in Brugge
De massale solidariteit voor het thema Opgroeien zonder zorgen en de vele acties ten voordele van De Warmste Week waren een welgemeende opgestoken middelvinger tegen de verzuring in onze samenleving en tegen de vele bagger op sociale media. Elke dag verzamelden 12 à 15.000 mensen op ’t Zand. Het is nog niet allemaal naar de wuppe. Zeker niet in Brugge! Terwijl elders in de wereld oorlogen woeden toonde West-Vlaanderen zich als een warme samenleving. De Romeinen hadden het bij het verkeerde eind: de ene mens is toch geen wolf voor de andere. Toch niet bij ons in 2023!
Dit was 2023
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
