In 2013 was Jolien Vanwynsberghe samen met haar pasgeboren zoontje betrokken bij een zwaar verkeersongeval op de autosnelweg. Negen jaar later kampt ze nog dagelijks met helse rug- en kniepijn en een posttraumatische stressstoornis. Door problemen met haar rechtsbijstand kon ze niet aantonen dat haar problemen het gevolg zijn van het accident, waardoor ze zelf heel wat medische kosten moet ophoesten. Met een crowdfunding hoopt ze genoeg geld in te zamelen om via het Hof van Cassatie beroep aan te tekenen tegen die eerdere uitspraak.
Op woensdag 13 november 2013 vond er ter hoogte van het op- en afrittencomplex op de E40 in Sint-Denijs-Westrem een zwaar ongeval plaats die het leven van Jolien Vanwynsberghe volledig zou veranderen. De dan 25-jarige Gentse was net voor de tweede keer mama geworden en zat als passagier vooraan in de Ford Fiesta. Aan het stuur zat haar toenmalige echtgenoot, op de achterbank hun twee weken jonge zoontje Adémar in een Maxi-Cosi naast een vriendin met haar kind.
Iets na de middag reden ze op de linkerrijstrook toen het compleet fout liep. De vrachtwagen die in het midden van de autosnelweg reed, week plots uit naar links en ging hard in de remmen. De bestuurder had dat bruuske manoeuvre moeten uitvoeren omdat een andere trekker zonder waarschuwing van het rechterrijvak naar het midden ging. De ex-partner van Jolien duwde meteen de rempedaal in, maar kon een zware aanrijding niet vermijden.
“Ik zag de stoplichten van die vrachtwagen plots dichter komen, nadien werd alles zwart”, getuigt Jolien, die sinds 2020 samen met haar nieuwe partner, zoon Adémar (8) en dochter Alisia (14) in Dentergem woont. “Hoe de botsing is gebeurd, kan ik mij niet herinneren. Toen ik wakker werd, zag ik enkel veel rook. Het was absurd en alles ging heel snel. Ik voelde geen pijn en stapte op adrenaline uit de auto.”
Open schedelbreuk
Alle inzittenden stapten naar de pechstrook, terwijl getuigen ter hulp snelden. “Het zoontje van mijn vriendin had een open schedelbreuk. Het bloed spoot uit een gapende hoofdwonde, dat beeld was verschrikkelijk.” Nadat Jolien enkele minuten op de vangrail zat, nam ze een tintelend gevoel waar in haar benen en voeten. “Het medisch personeel heeft mij nadien volledig vastgegespt en afgevoerd naar het ziekenhuis. Dat was de meest pijnlijke rit van mijn leven.”
Na enkele onderzoeken kwam haar arts de kamer binnen met goed en slecht nieuws. “Hij verzekerde ons dat Adémar buiten wat blauwe plekken niets had overgehouden aan het ongeval. Dat was het goede nieuws. Nadien zei hij dat hij niet zeker wist of ik ooit nog zou kunnen wandelen. Dat was verschrikkelijk om te horen, zeker omdat ik toen mijn benen niet meer kon voelen.” Jolien had naast een gewrichtsdistractie van haar linkerknie ook een gebroken rugwervel.
Euthanasie
Na een lange revalidatie, waarbij ze zes maanden plat moest liggen en een corset droeg, kwam het gevoel in haar benen stap voor stap terug. “Dat proces was enorm zwaar. Ik heb toen zelfs zaken over euthanasie opgezocht, want zo wou ik echt niet verder leven.”
Negen jaar later draagt de jonge moeder van twee nog steeds de gevolgen van het zware accident. “Ik heb dagelijks erg veel pijn aan mijn rug en mijn knie. Daarvoor neem ik verschillende zware medicatie, Dafalgan helpt niet meer. Ik ben ook vaste klant bij de kinesist, waarschijnlijk voor de rest van mijn leven. Daarnaast kamp ik met een posttraumatische stressstoornis. Telkens ik rode lichten zie in het verkeer, is het net alsof het ongeval opnieuw gebeurt.”
“Als mijn kinderen er niet waren geweest, hoefde het voor mij niet meer”
“Van een daguitstap moet ik twee dagen recupereren en helpen met kuisen kan ik niet, gelukkig krijg ik veel steun van mijn partner en kinderen. De gevolgen van het ongeval zijn ongelooflijk lastig en wegen zwaar op mijn leven”, vertelt ze emotioneel. “Het accident heeft mij alles afgepakt. Ik ben echt beperkt in wat ik kan doen en kan zelfs niet meer dromen van kickboksen, paardrijden of gaan skiën. Als mijn kinderen er niet waren geweest, hoefde het voor mij niet meer.”
Schadevergoeding
Ook financieel is de situatie niet gemakkelijk. Want door problemen met een advocaat via de rechtsbijstand werd Jolien bijzonder slecht geholpen om een schadevergoeding te verkrijgen en werden haar medische problemen niet volledig erkend.
Het juridische proces sleep jaren aan en in september van dit jaar volgde een nieuwe uitspraak. Jolien kon het verslag van de deskundige aan het gerecht niet weerleggen, die beweert dat niet al haar lichamelijke klachten het resultaat zijn van het ongeval, waardoor ze heel wat vergoedingen misloopt. “Het grote probleem is dat er nooit een schuldige werd gevonden, omdat de eerste vrachtwagen die uitweek, is doorgereden.”
Steunactie
Haar enige resterende kans is nu om beroep aan te tekenen tegen die uitspraak via het Hof van Cassatie. “Daarvoor moet ik een dure tegenexpertise van mijn medische situatie verkrijgen, maar daar heb ik al lang de financiële middelen niet meer voor. Ik heb al meer dan 40.000 euro moeten uitgeven aan dokters, kinesisten, medicatie en transport. Ik ben nog maar 34 jaar, wat zal dat voor de rest van mijn leven wel niet kosten?”
Om een correcte tegenexpertise te kunnen betalen, richtte Jolien een crowdfunding op. Daarmee hoopt ze voldoende middelen te verzamelen om de eerdere uitspraak juridisch aan te vechten. Wie Jolien en haar gezin wil steunen, kan dat via https://steunactie.be/actie/help-jolien-er-terug-bovenop/-13017.
Warm West-Vlaanderen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier