Na zeven helse maanden in het ziekenhuis kreeg Jurgen Rosseel dinsdag de verrassing van zijn leven: vrienden en familie stonden hem bij zijn thuiskomst in Sint-Michiels met spandoeken en confetti op te wachten in de straat. “Corona is een vies beest, maar onze held heeft gewonnen.”
Na een strijd van zeven maanden, met kleine stapjes vooruit en af en toe ook een paar stappen achteruit, is Jurgen Rosseel (47) net op tijd thuis om Kerstmis te vieren samen met zijn geliefden. De weg naar volledig herstel is nog lang maar wie Jurgen een beetje kent, weet dat hij geen opgever is.
Aan zijden draadje
“Opgeven staat gewoonweg niet in ons woordenboek”, zegt zijn vriendin Cindy Cogge (46), weliswaar met een knik in haar stem. “Wat Jurgen doorstaan heeft, dat wens ik mijn ergste vijand niet toe. Zijn leven heeft een paar keer aan een zijden draadje gehangen.”
Het was voor zijn werk dat Jurgen zich in mei liet testen. Voor de zoveelste keer al. “Omdat hij veel op en af reist naar Italië was Jurgen heel voorzichtig. Ook bij zijn terugkeer liet hij zich altijd meteen testen”, vertelt zijn broer Bart (46).
Kunstmatige coma
Jurgen behoorde tot de risicogroep, maar was in mei nog niet gevaccineerd. De eerste prik zou hij een week later pas krijgen. “De eerste dagen was hij niet echt ziek, maar op dag vijf kreeg hij plots last van een zware hoest. Vierentwintig uur later lag hij in het ziekenhuis aan een beademingstoestel, in een kunstmatige coma”, aldus Bart.
In die periode mocht zijn broer amper bezoek krijgen. “Dat waren bange momenten”, zeggen ook Joris Rosseel (69) en Martine Mus (68), de ouders van Jurgen en Bart.
Tweelingzoontjes Jordy en Jary
“Jurgen is een paar keer door het oog van de naald gekropen, maar ze hebben in het ziekenhuis alles voor hem gedaan wat ze konden. Wij hebben gebeden dat hij er weer door zou komen.”
Ook Bart is daar altijd blijven in geloven. “Jurgen is een beer van een vent. Dat sterke lijf heeft zijn leven gered. Het mooie is: toen hij na die twee maanden coma zijn ogen voor het eerst weer opendeed, waren zijn tweelingzoontjes Jordy en Jary erbij. Dat was op 9 juli – hun verjaardag”, glimlacht Bart.
Zijn talrijk opgetrommelde vrienden, familie en collega’s vormden bij zijn thuiskomst in de Sint-Arnolduslaan een erehaag voor Jurgen. “Als eerbetoon voor de strijd die hij al geleverd heeft, en ook opdat hij zou beseffen dat we er met z’n allen voor hem zijn. Jurgen is onze held.”
Een held overmand door emoties. “Ik had dit niet verwacht, neen. Machtig. Zelfs mijn zus is speciaal afgekomen uit Durbuy”, glundert Jurgen.
Puur op wilskracht
Er wacht hem nog een lange revalidatie, maar ondertussen kan hij alweer stappen. “Ongelofelijk van hoe ver hij al is teruggekomen”, zegt zijn broer Bart. “En dat allemaal puur op wilskracht.”
“Jurgen is een vechter”, beaamt zijn vriendin Cindy. “Een van de eerste dingen die hij tegen me zei toen hij uit zijn coma ontwaakte, was: met Kerstmis wil ik weer kunnen stappen. We gaan dan altijd naar ons huisje in Achouffe.”
Al die aandacht voor onze Jurgen is hartverwarmend, en na die zware periode konden we zo’n opsteker goed gebruiken
Cindy wil er nog eens op hameren dat het virus echt geen lachertje is. “Ik begrijp die tegenkanting niet. Alstublieft mensen, laat je toch vaccineren. Doe het voor jezelf. Doe het voor je naasten. Want geloof me: geluk kan in een vingerknip omslaan.”
“Jurgen is de meest levenslustige man die ik ken, en plots lag hij daar. Ik heb mij in die periode enorm machteloos gevoeld, maar ben het ziekenhuispersoneel wel heel dankbaar dat ze zo goed voor mijn schat gezorgd hebben. De liefde van je leven zo van de ene dag op de andere moeten achterlaten in het ziekenhuis, da’s hard. Keihard. Maar we wisten dat hij er weer door zou komen. Ook al komt hij van ver.”
Manusje-van-alles
Ondertussen heeft Jurgen zijn eerste kilometertje reeds achter de rug. “Mijn handen, da’s nog een ander verhaal: in het ziekenhuis zeiden ze dat ik ze misschien nooit meer zal kunnen gebruiken. Maar je zal zien dat ze ongelijk zullen krijgen”, klinkt het overtuigd.
“Net voor hij ziek werd, had hij nog een nieuwe houtbewerkingsmachine gekocht om samen met een vriend meubeltjes te maken. Jurgen is zo’n manusje-van-alles, hij kan ook uitstekend lassen”, vertelt zijn broer Bart. “Als Jurgen zijn handen nooit meer zou kunnen gebruiken, zou dat voor hem een ramp zijn.”
Van die eerste maanden in het ziekenhuis heeft Jurgen niets beseft. “Gelukkig maar. Het was alleen wel vreemd om wakker te worden met al die baxters in mijn lijf.”
Allemaal samen met kerst
Het warme welkom dat hij kreeg bij zijn thuiskomst, zal Jurgen zich nog lang heugen. Er barstte een daverend applaus los toen hij met zijn vriendin Cindy de hoek om kwam gewandeld.
“Al die aandacht voor onze Jurgen is hartverwarmend, en na die zware periode konden we zo’n opsteker goed gebruiken. Dat hier zoveel volk voor hem op straat staat, toont ook hoe onze Jurgen is: hij zou eerst een ander uit de nood helpen en dan pas zichzelf. Iedereen ziet hem graag, ook zijn collega’s en zijn vrienden van de krachtbal. Hij ontving ondertussen al tientallen kaartjes”, zeggen zijn ouders.
Ze zijn maar wat blij met de goede afloop. “De eerste keer dat we Jurgen weer zagen stappen, was een emotioneel moment. En deze kerst kunnen we eindelijk weer allemaal samen zijn. Ons gezin hing al goed aaneen, maar dit heeft onze band nóg sterker gemaakt”, klinkt het.
Coronavirus
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
