Cathy Room is algemeen directeur van PZ Heilig Hart: “Veel mensen krijgen nu hun weerbots”

Cathy Room is bezig aan haar tiende jaar als algemeen directeur van psychiatrisch ziekenhuis Heilig Hart. Vanuit haar positie ziet ze de opnamedruk steeds toenemen. “Veel mensen krijgen nu hun weerbots van de coronapandemie”, zegt de Zillebeekse, die ervoor beducht is om niet gefrustreerd te worden van de lange wachtlijsten. “Het helpt als je focust op de mensen die we wel kunnen helpen.”

Als algemeen directeur van PZ Heilig Hart is Cathy Room (51) verantwoordelijk voor ruim 500 medewerkers, maar ook de 500 à 600 cliënten die dagdagelijks geholpen worden in het psychiatrisch ziekenhuis, verzorgingstehuis, revalidatiecentrum Hedera en door de mobiele teams.

Welke mensen helpen jullie in Heilig Hart?

“Hier in de regio zijn wij een groter ziekenhuis, dus we proberen een antwoord te bieden op de verschillende zorgvragen die er zijn. Dat betekent dat we een heel lage drempel hebben qua opvang. We doen aan crisisopvang, maar we hebben ook verschillende doelgroepen: verslavingszorg, persoonlijkheidsstoornissen, mensen met een psychose en de ouderenpsychiatrie.”

Zit jullie ziekenhuis vol?

“Ja. Er is een hoge opnamedruk, zowel in de PAAZ (de psychiatrische afdeling van het Jan Yperman Ziekenhuis, red.) als bij ons op de crisisafdeling. Dus het is ook iedere keer ‘managen van bedden’, zoals de artsen dat noemen, het doorschuiven van patiënten zodanig dat ze crisis- of PAAZ-bedden kunnen vrijmaken.”

Is dat een recent fenomeen?

“Dat kan in golven voorkomen. Tijdens de pandemie hebben we een periode gehad waarin we ons ziekenhuis moesten sluiten, behalve de crisisopvang natuurlijk. Nu dat het leven zich eindelijk terug herpakt, zou je denken: oef, mensen kunnen de draad van hun leven weer oppikken, maar we stellen net het tegenovergestelde vast. Heel wat mensen krijgen een weerbots, zeker mensen die bij ons bekend waren. Wellicht hebben ze tijdens de pandemie de juiste zorgverlening niet gevonden of hebben ze zich te veel geïsoleerd. Maar we zien ook mensen die nieuw zijn bij ons. Ook in huisgezinnen hebben we te maken met familiaal geweld omdat de druk weer toeneemt. De opnamedruk is dus groot.”

Hoe komt het dat de mensen steeds meer mentale problemen hebben?

“Ook de zorgverleners bij ons kunnen daar niet altijd een scherpe verklaring voor geven. We stellen vast dat voor veel mensen de rust en het geluk in het leven vinden heel moeilijk is. En dan zijn de psychische kwetsbaarheden heel erg aanwezig. Bovendien zijn we een ruraal gebied. We zien vaak op het nieuws dat de boeren heel erg onder druk staan, zeker de varkenssector, dus ook van daaruit wordt heel wat hulp ingeroepen. Dankzij de mobiele teams en de huisartsen – met wie we een goede samenwerking hebben – vinden we ook meer dan vroeger de verschillende problematieken. Dus gaan we ervan uit dat niet alle hulpvragen vroeger gevonden werden. Niet alle huisartsen waren daar vroeger vertrouwd mee.”

Ik speel nog altijd dwarsfluit bij De Vijverzonen

Haal je veel voldoening uit uw werk?

“Zeker. Verhalen horen van patiënten die zich weer hebben kunnen herpakken in de samenleving geeft me heel veel voldoening. Maar ook een werkgever zijn voor 500 mensen geeft voldoening. Mensen krijgen ruimte om hun werk te doen en we zien dan ook vaak tevreden medewerkers.”

In de Westhoek zijn er meer zelfdodingen dan elders in België. Heb je daar een verklaring voor?

“Het is wel zo dat we binnenfretters te zijn. De drempel is wel al lager worden, maar het zit wel nog in onze aderen om voort te doen en te zeggen: het zal wel lukken. Maar het lukt niet altijd. Ga je over de grens van West-Vlaanderen, of nog noordelijker, dan voel je dat mensen veel vrijer spreken over gevoelens. Wij blijven eerder een gesloten volk. Het is aan het evolueren, maar er is nog een lange weg te gaan.”

Heeft de Menenpoort een speciale betekenis voor jou?

“Ik vind het een heel mooi monument en als Ieperling, gelijk waar je gaat, ben je trots dat mensen het verhaal kennen van de Last Post die elke avond hier weerklinkt. Ik heb ook mooie herinneringen aan de periode dat ik meedeed aan de Kattenstoet en dat we dan onder de Menenpoort passeerden. En ik heb nog warmere herinneringen aan die keren dat ik onder de Menenpoort liep met Dwars door Ieper of met de Vredesloop. Als trotse Ieperling geeft me dat wel een bijzonder gevoel.”

Waarmee kan je je gedachten verzetten?

“Ik loop één keer per week en we zijn aangesloten bij de badmintonclub in Ieper. We wandelen ook veel. Waarvan ik heel erg geniet is samen muziek maken. Ik heb eerst dwarsfluit gevolgd, tot mijn zesde middelbaar, maar drie jaar geleden ben ik gestart met een tweede instrument: saxofoon. Iedere dinsdagavond kijk ik ernaar uit om samen te spelen in de muziekschool. Met mijn dwarsfluit speel ik trouwens nog steeds bij De Vijverzonen, de harmonie van mijn geboortedorp Dikkebus.”