“Hein Vanhaezebrouck lijkt in denken en doen steeds meer op René Vandereycken”, aldus Pascal Kerkhove, redactiedirecteur Krant van West-Vlaanderen.
Meer punten pakken of beter voetbal brengen: in volgorde van belang waren het de primaire ambities van de vele clubbesturen die in de loop van het reguliere seizoen van trainer wisselden. In tweede lijn werd aan die beslissing nog een resultaatsverbintenis toegevoegd: het behoud realiseren (KV Kortrijk, Eupen, KV Mechelen), de kwalificatie voor Play-off 1 afdwingen (Racing Genk, AA Gent) of kampioen worden (Anderlecht).
Mag ik mij over al die trainerswissels na één speeldag in de play-offs beperken tot drie opvallende vaststellingen? Glen De Boeck realiseerde met brio alle doelstellingen: behoud, meer punten én (veel) beter voetbal. Yves Vanderhaeghe realiseerde twee en een halve doelstelling: Play-off 1, veel meer punten en (soms) beter voetbal. Hein Vanhaezebrouck realiseerde geen enkele doelstelling: Anderlecht wordt geen kampioen, haalt (gemiddeld) niet meer punten en speelt zo mogelijk nog slechter voetbal dan onder zijn voorganger René Weiler.
Het is de schuld van de anderen
Bij Hein krijgen in die omstandigheden de anderen ervan langs: de scheidsrechter, de videoref, de eigen spelers, het eigen bestuur, de eigen fans… Allen kregen ze van Hein al een keertje de zwarte piet toegespeeld. Niet één keer keek Hein Vanhaezebrouck de voorbije zes maanden openlijk naar zichzelf. Of toch, toen vele analisten en journalisten na één wervelende helft op KV Mechelen én 45 goeie minuten tegen Bayern München al meteen ‘de hand van Hein’ zagen, knikte hij instemmend. De spelers pikten zijn boodschap snel op, zo luidde het zelfgenoegzaam.
Het wordt stilaan een vervelende rode draad doorheen Heins trainersbestaan. Als het goed is, gaat de eigen borst vooruit. Loopt het niet, dan ligt de schuld elders. Nochtans dringt vandaag slechts één vraag zich op: waar is die hand van Hein? Of hij nu speelt met zijn toptrio Kums-Trebel-Dendoncker dan wel met zijn nummers 38, 39 en 41, de conclusie is altijd dezelfde: Hein krijgt Anderlecht niet aan het voetballen. Meer, wat Anderlecht op de mat legt, doet pijn aan de ogen. De te vele loonmiljoenen voor spelers en trainer ten spijt.
Hein Vanhaezebrouck lijkt in denken en doen steeds meer op René Vandereycken
Hein werd onlangs 54 en lijkt in het heerlijk terugkerende voetbaldebat steeds meer op René Vandereycken. Diens oordeel was even simpel als duidelijk: wie het met mij niet eens is, kent niets van voetbal. Welke cadeaus Hein kreeg voor zijn recente verjaardag, weet ik niet. Wat hij nodig heeft, weet ik wel: een spiegel. Of vertaald met een huizenhoog cliché: zelfkritiek is het begin van alle wijsheid. En ik doe er gratis deze algemene managementtip bovenop: omring je niet alleen met door jou gekende voetballers of ja-knikkende hulptrainers.
Integendeel, zoek en vind de meerwaarde van het inhoudelijke (lees voetbaltechnische of tactische) meningsverschil. Elke leidinggevende wordt daar beter van, tenzij René Vandereycken…
Straks geen Europees voetbal?
Anderlecht, Hein Vanhaezebrouck en hun nagelnieuwe voorzitter Marc Coucke staan voor nerveuze weken. Wat als AA Gent en Yves Vanderhaeghe tweede worden en het lonkende ticket voor de voorronde van de Champions League inpikken? Wat als paars-wit terugzakt naar plaats vier en dan voor dat laatste Europese ticket in de clinch moet met het swingende KV Kortrijk van Glen De Boeck? Wat als ook die wedstrijd verloren wordt? Wat als Marc Coucke ergens onderweg beseft dat Yves Vanderhaeghe en Glen De Boeck ook een paars-wit hart hebben?
Misschien toch best snel alsnog die spiegel kopen voor Hein…
Eerste klasse A
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier