Lies Vandenberghe zette bij onze krant haar eerste mediastapjes, nu ziet ze als VTM-anker constant nieuws passeren. Wekelijks deelt ze met onze redacteur Philippe Verhaest de berichten waar ze blij van wordt.
Dag Lies! De week vloog opnieuw voorbij. Hoe was ze voor jou?
“Goed! Ik ben vorig weekend met mijn man en zoon naar het Nederlandse eiland Texel getrokken. Zaterdag mocht ik 31 kaarsjes uitblazen, maar de avond vooraf werd ik al met tientallen berichtjes overstelpt.”
Vroege vogels, die vrienden van je…
(lacht) “Het ging over iets compléét anders. Tijdens de eerste aflevering van ‘The Masked Singer’ hadden enorm veel mensen het vermoeden dat ik in het pak van ‘Roos’ stak. Je wil niet weten hoeveel WhatsAppjes en mentions op Twitter en Instagram ik heb gehad. Best wel grappig, een pak mensen dacht dat ik incognito aan het zingen was, terwijl ik gewoon op hotel in Nederland zat. Ergens was het een opluchting dat ‘Roos’ al ontmaskerd is, anders zou ik mijn pokerface opgezet moeten hebben. Om het spel eerlijk te spelen, mag je ontkennen noch bevestigen. Maar er duiken straks nog nieuwe figuren op, dus wie weet…”
Wat viel je nog op?
“Mijn sporthart stond lang stil bij de hele Djokovic-saga. Wát een circus was me dat, zeg. Als de beste tennisser ter wereld verdient de Serviër tonnen respect, maar tegelijk is het een mooie les in nederigheid. Niemand staat boven de wet, dat is nu wel duidelijk.”
Jammer dat de focus volledig van het tornooi zelf werd gehaald.
“Vond ik ook. Het viel me wel op hoe het bij zijn collega’s oorverdovend stil bleef over de hele zaak. Djokovic arriveerde in Melbourne als de keizer van de tenniswereld, maar werd stevig van zijn voetstuk gehaald. Laat ons de komende twee weken maar op de prestaties in de Rod Laver Arena focussen, dat is wat telt.”
Commotie aan de andere kant van de wereld, maar wat maakte je dichter bij huis blij?
“Ik werd overmand door een stevige brok nostalgie. Toen Wout van Aert na zijn Belgische titel in het veldrijden een frietje ging ‘stekken’ in De Bosrand, werd ik naar mijn eigen jeugd terug geflitst. Ik spendeerde mijn middelbare schooljaren in het Sint-Andreasinstituut in Brugge en tijdens onze middagpauze smulde ik met mijn vriendinnen van wat De Bosrand te bieden had. Soms zelfs twee keer per week. Hemels was dat.”
Van Aert heeft een goeie smaak, dus.
“Zeker! Het is ondertussen al vier jaar geleden dat ik er nog geweest ben, maar in 2022 wil ik Maarten en Georges inwijden in de wondere Bosrandwereld. Zonder overdrijven: het beste frietkot ter wereld.”
Lies kleurt je dag
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier