Jelle Van Achter: opgeven staat niet in zijn woordenboek

Jelle Van Achter (°9.3.2004) is geen absolute debutant bij de eerstejaarsnieuwelingen, maar zijn deelnames bij de aspiranten zijn op één hand te tellen. Hij voetbalde in die periode immers ook, met veel te veel prestatie-dwang, bij de nationale jeugd van Waasland-Beveren, toen hij woonachtig was in Kruibeke.

Na zijn verhuis naar West-Vlaanderen schakelde Jelle, geïnspireerd door zijn opa Denis De Vuysschere, over op wielrennen. Onder invloed van Peter Van Coppernolle (papa van Yoni) opteerde hij als West-Vlaming (Beveren-Leie) voor de Scheldespurters Isorex Gavere, waar hij zich thuis voelt. Zijn uitslagen zijn voorlopig ondergeschikt. Doorgroeien is de boodschap om in 2020 gestaag te klimmen op de uitslagenladders. Dit seizoen is een 38ste plaats in Vichte zijn beste resultaat, vier dagen nadat hij in Ruiselede het dichtst bij uitrijden kwam. “Ik hoop zaterdag de 66 kilometer helemaal vol te maken in het nabije Desselgem”, blikt Jelle vooruit. “Het zou aanvoelen als een zoveelste overwinning op mezelf. Opgeven staat helemaal niet in mijn woordenboek, daarvoor maak ik de verplaatsing niet.”

Opgeven staat niet in m’n woordenboek. Daarvoor maak ik de verplaatsing niet

Jelle mag zich ook in zijn halve thuiskoers aan een respectabel deelnemersveld verwachten, want op zaterdag zijn er in heel Vlaanderen amper drie en op zondag slechts vier koersen voor nieuwelingen (waaronder Kuurne).

Kloek gebouwd

Jelle is een doorzetter die zijn meeste koersen uitrijdt, zelfs al hebben die soms meer dan iets van de kelk tot op de bittere bodem ledigen. Jelle is, op zijn zachtst uitgedrukt, kloek gebouwd en daar menen bepaalde onverlaten de draak mee te moeten steken, tot op de rand van laakbare pesterijen. Ze moesten zich schamen. Jelle probeert er zich zo weinig mogelijk van aan te trekken maar soms is het er (te) ver over. Men vergeet dat we in 2019 zijn en dat dit, zoals al te vaak tijdens de vorige eeuw, niet langer gedoogd wordt. De koersjury houdt al langer een oogje in het zeil en zal desgevallend gepast ingrijpen. “Ik ben mijn gewicht in goud waard”, denkt hij daar het zijne van. En … “Wacht maar tot mijn groeiproces zich normaliseert. Dan zal ik met de pedalen antwoorden”, besluit Jelle. Mama Melissa is nu al apetrots op haar zoon, die metaalbewerking volgt in het VTI van Waregem.