Geen glimlach op bevel, Franck Berrier was puur

Franck Berrier, vorige vrijdag op zijn 37ste overleden aan een hartstilstand, wordt vandaag in Normandië begraven. Geboren in Argentan, was de zo begenadigde ex-spelmaker van Zulte Waregem en KV Oostende al sinds zijn vertrek in 2005 bij SM Caen, Basse-Normandie, weg uit Normandië. Maar la Normandie was nooit weg uit Franck Berrier, hoe goed hij zich ook voelde aan de Belgische kust, waar hij met zijn gezin sinds 2013 woonde. Daarvoor toonde Franck Berrier nog te veel die typische, gesloten, stugge Normandische trekken.

Berrier was puur: hij glimlachte niet op bevel, hoefde geen vrienden in het voetbal en hekelde onomwonden het gesjoemel en de hypocrisie in het voetbal. Het bezorgde hem de reputatie van nors en ondoorgrondelijk. Wie daar evenwel door geraakte, ontdekte een andere man. De man op de foto die ik vorige week vrijdag meteen kreeg doorgestuurd. Ondergetekende met een breed lachende Berrier op restaurant – toen hij net had getekend bij KVO vond hij een reportage ‘Mosselen aan zee met Berrier’ een plezant idee.

Berrier en plezant, het ging wél samen. Dat bleek ook in 2017. Vier jaar na Het Incident met ploegmaat Mbaye Leye bij Zulte Waregem. De spits van Essevee had in een dispuut na een gemiste strafschop Berrier op het veld een mep gegeven en daarna verklaard dat één van beiden moest vertrekken. Leye heeft zich achteraf verontschuldigd maar het is tussen de twee koppigaards nooit meer helemaal goed gekomen, zo bleek in maart 2017 toen ze in de bekerfinale tussen KVO en Essevee tegenover elkaar kwamen te staan. Voorafgaand een dubbelgesprek tussen beide protagonisten bleek niet mogelijk, maar er in beeld een ‘Far West-duel’ van maken, inclusief cowboyhoed en (fictieve) revolver aan de heup, dat kon voor de Fransman wel. En dan ook voor de Senegalees. Geen glimlach op bevel, maar Berrier was heus geen kwaaie. En altijd eerlijk: “Wat profvoetballers verdienen om drie uren per dag te werken in vergelijking met arbeiders in de fabriek…”

De laatste keer dat ik Franck zag, was op een gala van de Gouden Schoen. Als er nu één plaats is waar de ‘kluizenaar’ zich niet thuisvoelde, moet het wel zo’n gala zijn. Maar hij kwam spontaan glimlachend naar me toe: ça va, Frank? Franck was echt een fijne kerel, eenmaal die Normandische bast weg was. Zoals hij zelf zei: “95 procent van iedereen met wie ik speelde, loopt hoog op met mij.” Het eerbetoon op de Belgische velden vorige speeldag bevestigde dat. Maandag volgt nog een wake op KVO.

Rust in vrede, maestro.