Zuster Lieve Desodt: “Lege kathedraal voelt bevreemdend aan”

Als parochieassistente is zuster Lieve Desodt één van de gezichten van de Pastorale Eenheid Onze-Lieve-Vrouw van Vrede. Corona betekende een hele aanpassing voor het kerkelijke leven in Ieper, maar er waren ook positieve gevolgen. “Communievieringen in de bubbel vond ik wel fijn. Het werd meer een familiale gebeurtenis”, zegt ze.

Bijna twintig jaar was Lieve Desodt kleuterjuf, tot ze in 2009 parochieassistente werd met een heel uitgebreid takenpakket. “Ik ben verantwoordelijke voor de vormsel- en eerstecommuniewerking en de misdienaars. Ik ben contactpersoon voor de parochie Sint-Jan. Verder ben ik ook bezig met Broederlijk Delen. Ik ben ook betrokken bij de liturgie, rouwbezoek, ziekenbezoek. Heel gevarieerd dus!”

Vind je het niet frustrerend dat je als vrouw geen priester kan worden?

“Een eerste stap zou al zijn dat vrouwen diaken kunnen worden. Dan kan je al een aantal dingen doen die dicht komen bij het priesterschap. Soms vind ik het wel jammer en mocht ik kunnen dan zou ik wel op de kar springen om dat te volgen. Maar ik vind dat ik nu ook al veel kansen krijg. Ik moet zeggen dat men me wel als religieuze en als parochie-assistente ziet, ook al ben ik een vrouw. In het bisdom ervaar ik dat ook. Ik geloof wel dat de Kerk verder zal evolueren en de positie van vrouwen zal verbeteren, maar misschien zal het niet meer voor mij zijn.”

Welke impact had corona op jouw taken?

“Met de vormelingen en eerstecommunicanten hebben we nog een aantal dingen kunnen doen, zoals de startviering met kruisjesoplegging. Dan was er de lockdown en moesten alle vieringen uitgesteld worden van mei naar september en oktober. We hebben van het bisdom hulp gekregen om een aantal dingen digitaal te organiseren. Een van de opdrachten wat bijvoorbeeld dat ze in de buurt gaan wandelen en kijken waar ze een kruis zagen. Eerstecommunicanten moesten zelf op een creatieve manier een kruisje maken. Al die foto’s hebben we verzameld op een grote poster die ophingen in de viering. We hebben daar veel respons op gehad, meer van de eerstecommunicanten dan van de vormelingen.”

Hoe hebben jullie de vormsel- en communievieringen georganiseerd?

“We werkten met beperkte groepen waarbij de vormelingen bij hun gezinsbubbel zaten en het was geen eucharistieviering maar een gebedsdienst. Alleen het sacrament van het vormsel kwam aan bod. In de kathedraal hadden we genoeg plaats voor de gezinsbubbels. Voor de eerste communievieringen zaten de eerstecommunicanten wel samen vooraan en de gezinsbubbel in de kerk met de nodige afstand. Volgend jaar organiseren we het wellicht opnieuw zo. Als catechisten en priesters hebben we dat als positief ervaren.”

Hoe moeilijk heeft de geloofsgemeenschap het nu er geen misvieringen zijn?

“We missen wel de verbondenheid. Momenteel is het zo dat er vijftien mensen aanwezig mogen zijn op een begrafenis. Dat is echt heel weinig. Het is een klik die je moet maken. De vieringen op zaterdag livestreamen we, op kerst ook. Je staat daar dan voor een lege kathedraal. Dat is echt bevreemdend. Ik heb ook even meegemaakt dat 40 mensen mochten komen, maar in de kathedraal komen altijd meer mensen. Dan stond ik als steward aan de ingang en moest ik mensen weigeren. Dat vond ik echt niet leuk. Wat ik nu wel probeer is een kaartje te schrijven of een belletje te doen naar een aantal eenzame mensen die ik probeer op te volgen.”

Hoe ervoer u zelf de lockdown?

“Ik moest niet meer met de fiets naar mijn kantoor in de Jansensiusstraat omdat gevraagd werd om thuis te werken. Ik ging ook normaal iedere week gaan zwemmen en dat is dan ook gestopt. Toch wilde ik in beweging blijven en ik heb dat gedaan door veel te gaan wandelen. Zo ken ik de Ieperse vestingen nu helemaal van buiten. Een van mijn favoriete wandelingen was naar de Frezenberg. Ik heb me nu ook ingeschreven voor ‘Zet je benen in’, een actie van Welzijnszorg waarbij ik samen met mijn zus me laat sponsoren om te gaan wandelen. Zo komt er ook geld in het laatje voor Welzijnszorg.”

Tijdens uw wandelingen passeert u wellicht veel langs de Menenpoort? Welke betekenis heeft dat monument voor u?

“Als ik naar een vergadering ben geweest en ik keer terug naar Ieper, dan moét ik door de Menenpoort rijden. Dat geeft mij een thuisgevoel. Ook met mijn fiets neem ik vaak een omweg om door de Menenpoort te kunnen rijden. Het is moeilijk te omschrijven welk gevoel ik dan altijd krijg, een gevoel van verankering met Ieper… Ik heb trouwens ook het geluk dat ik op 11 november altijd bij de plechtigheid onder de Menenpoort aanwezig mag zijn. Dat ontroert en pakt me iedere keer weer.”