Zuienkerke door de lens van Henk De Loose: “Fotografen zijn hier bevoorrecht”

Je had er jezelf misschien ook al wel aan vergaapt: de foto’s van de lokale natuurpracht die Henk De Loose met vaste regelmaat post in de Facebook-groep Zuienkerke 8377, doen steevast monden openvallen. “De Afrikaanse brousse? Nee hoor, gewoon onze achtertuin.”

Henk De Loose (68) werd geboren in Bondo, Congo. Veel herinneringen heeft hij daar echter niet aan. “Ik was immers nog piepklein toen we naar België terugkeerden. Mijn zus, die spijtig genoeg al overleden is, was iets ouder en had wél nog herinneringen aan Congo. Dat ze daar een miereneter had als huisdier, bijvoorbeeld”, glimlacht Henk. Vader Jozef De Loose was handelsvertegenwoordiger voor Unilever, maar had daarnaast ook een artistieke kant.

“Door mijn job als vrederechter, koos ik pas laat voor mijn passie”

“Papa was een gedreven beeldhouwer – er staan in Brugge nog beelden van hem in de Kuipersstraat achter de stadsschouwburg – en tijdens zijn burgerdienst was hij ook actief als cineast en fotograaf. Mijn zus zaliger kreeg zijn tekentalent mee, ikzelf zijn passie voor fotografie. Op mijn zeventiende deed hij me een doka cadeau, met chemische baden om foto’s en negatieven te ontwikkelen. Alleen ontbrak het me toen door mijn stressvolle job aan tijd om volop voor die passie te gaan”, vertelt Henk, gewezen advocaat en plaatsvervangend vrederechter op rust.

“Toen ik in 2017 met vervroegd pensioen ging, verklaarde de halve balie me eerst zot: wat ging ik doen met al die vrije tijd? Wel, ik ben gewoon mijn passie achterna gegaan en heb vier jaar lessen gevolgd bij SNT Brugge, mij de nodige professionele apparatuur aangeschaft en vervolgens mee op fotoreis vertrokken naar het Beierse Woud om daar lynxen, wolven en beren te fotograferen… Uiteindelijk heb ik van mijn ex-confraters tóch gelijk gekregen”, knipoogt Henk.

Nooit ver weg

Zijn paradepaardje is de Z9, Nikons vlaggenschip voor wildlifefotografie.“Ik probeer als fotograaf altijd vanuit een ongebruikelijk standpunt te kijken, dingen te zien die niemand anders ziet. Als ik op Facebook foto’s post van een wandeling, komt daar weleens commentaar op in de zin van tiens, ik heb die wandeling ook gemaakt maar dàt heb ik gemist”, glimlacht Henk.

Hij deelt zijn kiekjes geregeld op Facebook, waar hij er veel lof mee oogst. “Mensen kunnen soms maar moeilijk geloven dat die foto’s hier in Zuienkerke genomen zijn. Da’s precies de Afrikaanse brousse, schreef eens iemand. Nee hoor, al dat moois speelt zich hier gewoon in onze achtertuin af”, klinkt het. De mooiste kiekjes gaan nadien in een album. “Dat is vooral mijn vrouw Claudine die zich daarmee bezighoudt”, zegt Henk. “Zelf maakt zij geen foto’s, maar ze heeft ook wel een fotografisch oog. Laatst nog spotte ze een ijsvogeltje in de tuin terwijl ik in de zetel een boek zat te lezen. Mijn fototoestel ligt gelukkig nooit ver weg.”

Dankbaar

Hoewel het echtpaar al meer dan dertig jaar in Zuienkerke woont, staat Henk nog elke dag versteld van de natuurpracht in de polders. “Eigenlijk zijn we hier echt wel bevoorrecht hé: Zuienkerke ligt niet alleen midden in de polders; ook de zee, het Brugse Ommeland en het Zwin zijn vlakbij. Ik trek er vaak op uit met de fiets en kom dan altijd thuis met een schat aan fotomateriaal. Behalve landschappen en zonsondergangen doe ik ook graag straatfotografie, steevast in expressief zwart-wit. Heel dankbaar om te doen – zeker in Brugge met al die toeristen”, knipoogt Henk.

Onlangs was hij nog huisfotograaf op het buurtfeest van de Vagevuurwijk in Polderwind. “Foto’s zijn een belangrijk onderdeel van ieders leven. Ze zijn je geheugen, omdat ze tastbaar, zichtbaar en blijvend zijn. Fotografie is het vastleggen van kleine en grote momenten, en zelfs in lelijkheid en verval gaat er vaak schoonheid schuil. De fotografie heeft mij helemaal anders naar de wereld doen kijken”, besluit Henk.