Wouter Sinaeve: “Het oorlogsverhaal is een verhaal van verlies”

Als de helft van het komische straattheaterduo Kartje Kilo leeft Wouter Sinaeve zich uit met grappen en grollen, maar als educatief medewerker van de Ieperse musea wijst hij jongeren onder meer op de bittere ernst van het oorlogsgebeuren. Het verlies van zijn vader op vierjarige leeftijd loopt daar als een rode draad door, een verhaal die hij ook in zijn boek ‘Kind van de Westhoek’ kon vertellen.”

Zowel voor Yper Museum, In Flanders Fields Museum als hotelmuseum Arthur Merghelynck doet Wouter Sinaeve de educatieve werking. “Alles wat met scholen te maken heeft, van geleide wandelingen tot workshops”, vertelt Wouter. “Van daaruit is ook dat het boek ‘Kind van de Westhoek’ voortgevloeid. Nog voor de grote herdenking had ik Do Van Ranst, de grote baas van uitgeverij De Eenhoorn rondgeleid en mijn persoonlijk verhaal verteld. Zij zeiden: ‘daar zit een boek in’. Ik vond het wel fijn om rond het oorlogsgebeuren eens mijn eigen ei kwijt te raken.”

Wat was jouw ei dan?

“De vaststelling dat wanneer je in de streek geboren en getogen bent, je helemaal anders tegen die oorlog aankijkt. De verhalen over het heldendom, het glorificeren van de oorlog dat tot op vandaag nog steeds gebeurt… Ja gasten, het gaat toch om meer dan dat. Het feit dat mijn vader stierf toen ik vier was en het omgaan met dat verlies, heeft mij op dat vlak wel getekend. Vandaar dat ik veel meer dat oorlogsverhaal als een verhaal van verlies bekijk.”

Hoe kijk je dan naar een monument als de Menenpoort?

“De Menenpoort is in dat opzicht wel een gecontesteerd memorial. Je kan enerzijds concluderen dat de glorie en de eer ervan af druipt, zoals Sassoon in een fantastische aanklacht heeft aangekaart, maar je hebt om en bij de 55.000 namen die erop staan. Ik besef heel goed dat bij één naam vijf, tien, misschien vijftien mensen horen die plots moeten omgaan met besef dat die persoon er niet meer is. Dat gegeven van verlies wordt bij de herdenking al te vaak aan de kant geschoven. Voor mij is deze plek dan ook een gigantische samenscholing van verdriet. Dat is ook de boodschap die ik aan de scholieren meegeef.”

In je vrije tijd ben je actief bij Kartje Kilo. Dat is een succesverhaal geworden.

“De manier waarop het gegroeid was ook voor ons heel tof. De eerste vijf jaar bleven we rond de kerktoren. Dan hebben geleerd verbaal heel goed op elkaar in te spelen. Nu voelen we perfect aan waar de ander naartoe wil. Die wisselwerking is ontzettend belangrijk. Zonder Johan zou ik het niet kunnen. We doen het ofwel samen, ofwel niet. De grootste vorm van appreciatie zijn de acts op maat die we mochten doen op festival. Festival Dranouter was daarin magnifiek omdat ze ons het volste vertrouwen gaven.”

Hoe komen jullie op al die hilarische ideeën?

“Ooit hebben we geprobeerd om wekelijkse brainstormsessies in te plannen. Ik denk dat we dat drie keer gedaan hebben. Als het geforceerd is, werkt het niet. Wanneer dan wel? Soms hebben we heel lange autoritten ergens naartoe. Uit onze gesprekken onderweg kan er al eens een fris idee ontstaan.”

Of in het tankstation in Nazareth, een running gag van Kartje Kilo op sociale media.

“Telkens als we voorbij rijden langs Nazareth, moeten we er sowieso stoppen. We hadden ooit gezegd dat als Kartje Kilo tien jaar zou bestaan, we eens zouden overnachten in het hotel in Nazareth, met zicht op de parking. Daar op een stoeltje op ons terras de auto’s zien aankomen en vertrekken, dat is pas echt het Nazarethgevoel.”

Is het moeilijk om je telkens opnieuw op te laden voor een optreden?

“Nee, eigenlijk niet. Iedere plek is ook anders. Als het bandwerk komt, of het begint tegen te steken, dan halen we de stekker eruit. Vandaar dat we bijna elk jaar iets nieuws lanceren. Zo hebben we naar aanleiding van corona Radio Mano Sport (waarbij ze passanten van wielercommentaar voorzien, red.) mobiel gemaakt. Dat is weer een totaal nieuwe insteek in dat verhaal van Radio Mano Sport.”

Heb je nog hobby’s? Het valt op dat je een mondmasker van Club Brugge draagt.

“Jawel, ik ben aangesloten bij de Ieperse supportersclub en bij iedere thuismatch ga ik met mijn jongste zoon mee met de bus. Elk van mijn zonen heb ik op een andere manier erfelijk belast: de oudste doet een lerarenopleiding, Mil zit in het conservatorium en erfde dus de theatermicrobe, en Gust is een even harde Clubsupporter als zijn vader.” (lacht, red.)

Privé

Geboren op 29 april 1974 in Izegem. Opgegroeid in Boezinge, getrouwd met Petra Man en vader van Dre (21), Mil (19) en Gust (16). Het gezin woont in Ieper.

Opleiding

Wouter volgde het kleuter in VBS Immaculata en het lager maakte hij af in Boezinge. Daarna secundair één jaar college, en dan naar de Heilige Familie waar hij eindigde in de richting Sierkunsten (beeldende kunsten). Vervolgens volgde hij de lerarenopleiding in Torhout.

Loopbaan

Eerst gaf hij een jaar les in Torhout, dan een negen jaar in de Freinetschool in Poperinge. Sinds september 2005 is Wouter educatief medewerker aan de Stedelijke Musea van Ieper. Daarnaast maakt hij deel uit van straattheaterduo Kartje Kilo en schreef hij het boek ‘Kind van de Westhoek’.