Stéphanie Logie (32) en Wesley Baes (33) namen deel aan het programma ‘Draagmoeders’ van Annemie Struyf. Daar zijn ze een van de koppels die via een draagmoeder alsnog proberen om een kind te krijgen. Stéphanie en Wesley hangen reeds jaren tussen hoop en vrees, én dat domineert ook deze kerstperiode.
“Ik ben afkomstig uit Wervik”, zegt Stéphanie. “Wesley en ik zijn samen van 28 juni 2008. We hebben elkaar leren kennen in een discotheek in Kuurne, de klik was er al snel. Samen wonen we nu in Jabbeke, het geboortedorp van Wesley. Ik woon hier nu al zo’n 10 jaar.”
“In het begin was het best wat aanpassen maar nu ben ik het al helemaal gewoon en woon ik hier graag. Ik werk als verpleegkundige in een rust- en verzorgingstehuis. Mijn vrije tijd besteed ik graag aan alles wat te maken heeft met zorg, gelnagels make-up, … Mijn man werkt als bediende in een verzekeringskantoor.”
Draagmoeders
“Wij werden geselecteerd om deel te nemen aan het programma Draagmoeders. Eigenlijk moesten we niet lang nadenken alvorens onze toestemming te geven. Ik hoop immers ook om dankzij onze bijdrage in dit programma dit taboe wat te doorbreken. Er is nog steeds geen wetgeving omtrent draagmoederschap. Ik hoop om zo dit thema bespreekbaar te maken en misschien mee ervoor te zorgen dat er wél een wettelijk kader komt.”
“Zelf kan ik, door een medische fout, geen kindjes krijgen. Toen ik een jaar of vier oud was, moest ik geopereerd worden, mijn appendix moest verwijderd worden. Maar dan hebben ze ook mijn baarmoeder en rechter eierstok verwijderd waardoor ik niet zelf mijn eigen kind meer kan dragen.”
Medische fout
“En het ergste is dat ze ons dat toen nooit gezegd hebben. Ik wist enkel dat mijn rechter eierstok weg was. Maar het medisch personeel zei toen tegen mijn ouders dat ik zeker nog kon zwanger geraken! Pas toen ik 16 was, wist ik dat mijn baarmoeder ook verwijderd was en ik dus mijn eigen kind niet kon dragen.”
“Ik wil met mijn verhaal ook aantonen dat een medische fout niet zomaar iets is, dat de gevolgen vaak heel groot zijn. Ook wil ik andere mensen helpen en hen duidelijk maken dat je niet mag opgeven als je iets wil bereiken. Soms zijn er nog andere wegen die je kan inslaan.”
Schoonzus bedanken
“Deelnemen aan het programma was een bijzondere ervaring. We hebben leuke mensen leren kennen en ook lotgenoten. Zo zag ik ook dat er nog andere mensen waren met problemen, dat het niet alleen bij ons moeilijk verloopt.”
“En ik wil zo ook mijn schoonzus bedanken voor wat ze doet. Als ik dan zie dat de mensen zo positief zijn over hetgeen mijn schoonzus doet, vind ik dat ook wel fijn.”
Het jonge koppel blijft hopen, maar uiteraard is het mentaal soms erg zwaar. “Ik hoop dat het nu toch eens zal gebeuren”, oppert Stéphanie. We zitten nu al aan poging 17, het begint toch wat zwaar te worden. Maar zoals ik al zei in het programma, opgeven staat niet in mijn woordenboek. We blijven vechten. Gelukkig heb ik veel mensen rond mij die mij ook steunen. Ook mijn man blijft vechten anders zou het niet gaan als je er niet met twee volledig achter staat.”
Geen kerstboom
Jammer genoeg was ook de laatste poging geen succes. Dat was opnieuw een zware klap, dan val je een paar dagen stil. Dan heb ik ook maar beslist om geen kerstboom te zetten. We zitten eigenlijk niet echt in die familiale sfeer van kerst en mijn gedachten staan er niet naar.”
“Hopelijk komt er volgend jaar meer geluk op ons pad, en klopt de slogan ‘een nieuw jaar, een nieuw begin! Maar zo zeggen we het al een paar jaar. Corona heeft ons ook parten gespeeld. We stonden op het punt om onze behandelingen verder te zetten in Cyprus maar dat kon niet door de pandemie.”
“Nu zijn we heel dankbaar dat we verder mogen doen in Gent. Daar zijn we eigenlijk met open armen ontvangen. Inmiddels kennen die mensen ons ook wel door en door. We zijn daar al vier jaar met mijn moeder naartoe geweest voor draagmoederschap. En nu zijn we dus terug met mijn schoonzus. We geven niet op, de aanhouder wint.”
Kerstbabbels
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
