Ze is nog jong en zal nog vele mooie herinneringen maken, maar voor Steffi Lootvoet uit Hoogstade bij Alveringem is haar 24ste levensjaar er een om u tegen te zeggen. Steffi vertoefde het voorbije jaar in Australië, Nieuw-Zeeland, Vietnam, Thailand, Sri Lanka en de Filipijnen. “Mijn jaar in cijfers? Zes landen, 19 vluchten, 81.210 kilometer, 6 jobs, 3 tyfoons, 9.500 foto’s, in 63 verschillende bedden geslapen en 32 nationaliteiten leren kennen.”
Steffie groeide op in een dorp met nog geen 400 inwoners. Hoe komt een meisje uit Hoogstade erbij om een jaar naar de andere kant van de wereld te gaan?
Ontslag genomen en auto verkocht
“Ik heb vrij veel gereisd als kind. Mijn ouders hebben mij dus de reismicrobe meegegeven. Als 17-jarige zei ik al dat ik na de middelbare school naar het buitenland zou gaan. “Eerst een hoger diploma halen”, zeiden papa en mama. De goesting om het te doen is nooit meer weggegaan, integendeel. In 2020 studeerde ik af als ergotherapeut met specialisatie buitengewoon onderwijs en waren de plannen vrij concreet. Toen kwam corona, sloot Australië de grenzen en werd alles uitgesteld. Ik heb er het beste van gemaakt, twee jaar gewerkt en twee jaar geld verdiend. Uiteindelijk ben ik op 8 oktober 2022 vertrokken samen met Raïsa Pollet, ook een meisje uit Hoogstade. Mijn ouders hadden liever niet dat ik alleen vertrok en heel toevallig zijn wij bij elkaar uitgekomen. Ik nam ontslag op mijn werk, verkocht mijn auto, boekte een vlucht naar Melbourne, nam de nodige vaccinaties en regelde een Working Holiday Visum voor Australië om er een jaar te kunnen leven en werken.”
Alle begin is moeilijk. Was dat ook voor jou het geval?
“Ja, toch wel. Achteraf gezien had ik de eerste weken enigszins anders georganiseerd. Tien uur tijdverschil met België en 36 uur reizen maakten dat de eerste week behoorlijk lastig was. We verbleven die eerste paar weken in een hostel en zijn vrijwel onmiddellijk beginnen werken. Dat was slopend. Een hostel is een komen en gaan van mensen. Je vindt er geen rust. De eerste nacht ging het brandalarm constant af… Achteraf gezien hadden we beter eerder ons appartementje gevonden. Onze zoektocht heeft wat langer geduurd omdat de huurprijs voor ons twee te hoog was en we nog een derde en vierde medehuurder hebben gezocht.”
Welk parcours hebben jullie afgelegd?
“Raïsa en ik hebben Australië en Nieuw-Zeeland samen gedaan. We zijn gestart in Melbourne en onze eerste job was in een ijssalon. We hielden het daar snel voor bekeken omdat we voor een hongerloon werkten en kwamen nadien in de chocoladefabriek van een Belgische eigenaar terecht. Met leuke collega’s en gratis chocolade (glimlach). Daarna trokken we met een volumewagen drie weken door Nieuw-Zeeland. Wondermooi is het daar! Zeer basic, dat wel! De auto was onze slaapplaats en ’s nachts in de bergen hebben we nogal wat kou geleden. De citytrips naar Sydney en Brisbane waren ook de moeite. Maar het werd stilaan tijd om opnieuw wat geld te verdienen.”
“Ik moet een beetje afkicken nu en opnieuw een ‘gewone’ job zoeken”
“In Sunshine Coast nabij Brisbane woonden we in bij een koppel met vier kinderen dat een oppas voor de kinderen zocht, in ruil voor gratis kost en inwoon. Afwisselend deden we verschillende jobs. We hebben er een prachtige tijd gehad, op tien minuten van het strand. Half mei deden we nog samen een roadtrip naar noordelijk Australië en nadien zijn onze wegen gescheiden. Raïsa bleef in Australië, ik wilde Azië verkennen: Vietnam, Tailand, Sri Lanka en de Filipijnen. In de eerste drie landen heb ik telkens bezoek gehad: in Vietnam en Tailand kwamen vrienden langs en in Sri Lanka mijn ouders. In de Filipijnen ben ik een maand lang op mezelf geweest. Ik kon er vijf dagen lang mijn hostel niet uit door een tyfoon. Of ik geen angst kende? Soms. Het duurde nooit lang en het werd een prachtige maand. Het is zot hoe gemakkelijk je contacten legt en hoeveel toffe mensen de wereld telt.”
Wat waren de allermooiste ervaringen? En waren er ook tegenslagen?
“Er waren geen noemenswaardige tegenslagen. Een jaar lang had ik geen dokter of verzekering nodig. Ik heb ik me nooit echt onveilig gevoeld. Vietnam is buitengewoon mooi: de natuur, cultuur, de stranden en de stad Hanoi. Hoogtepunt van het land en misschien wel van de hele reis was een vierdaagse rondrit op de bromfiets door de bergen. De natuur was er onbeschrijflijk mooi. Ik vond het ook cool om drie maanden in een miljoenenstad als Melbourne te wonen. Ons flatje bevond zich in een toren van 35 verdiepingen. Dat is overweldigend voor een meisje uit Hoogstade, waar de kerk het hoogste gebouw is (lacht).”
Je bent weer thuis. Wat blijft er over? Dankbaarheid? Heimwee? Verlangen om opnieuw te reizen?
“Uiteraard was ik blij om familie en vrienden terug te zien. Ik had een heel jaar mijn broer niet gezien en dat was lang. Ik kijk ook uit naar opnieuw een gezellige kerst onder familie en vrienden. Niettemin had dit nog langer mogen duren! Ik koester de ervaring enorm! Ik heb de mooiste plekken gezien en sommige ontmoetingen zijn contacten voor het leven. Ik woon nu opnieuw thuis, maar natuurlijk ga ik nog reizen.”
Wat raad je mensen aan die iets willen maar niet durven?
“Doén! Wees niet bang om te springen. En loopt er toch een keer iets mis, dan is er altijd wel iemand die helpt.”
En nu?
“Eerlijk? Ik moet een beetje afkicken. Ik weet dat ik opnieuw een ‘gewone’ job moet zoeken en loop elke dag de VDAB af om te zien of er iets tofs tussenzit. Werkgevers die dit lezen en een leuke job met veel variatie voor me hebben: graag! En natuurlijk geniet ik nog na. Het voorbije jaar valt sowieso nooit meer te evenaren.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
