Laurens Penners (49) en Colyne Wyns (44) verkochten hun huis in Ardooie, zegden hun fantastische job vaarwel en begonnen met de camper aan een roadtrip door Europa (en erbuiten). “We weten nog niet waar en wanneer dit eindigt, maar het leven zonder materiële luxe bevalt ons enorm.”
Al jaren droomden Laurens Penners en Colyne Wyns, beiden afkomstig uit Izegem, van de roadtrip die ze nu aan het maken zijn. Laurens werkte 30 jaar als MPS-planner bij Vandemoortele in Izegem, Colyne was aan de slag als interieurstyliste bij Altex in Sint-Eloois-Winkel. Colynes baas hoopte dat ze er na enkele maanden terug zou staan, maar dat is ondertussen anders gelopen. Het koppel is ook erg sportief, tot hun vertrek waren ze beiden lid bij Isogym. Laurens fietste ook bij WTC Montana in Ardooie, Colyne deed aan kickboksen in Wingene.
“We hadden wel wat ervaring met eropuit te trekken”, begint Laurens. “Zo had ik een kleine bestelwagen zelf omgebouwd. Maar voor een jaartje reizen wilden we wat meer luxe en in 2022 schaften we ons een camper aan die we Grace doopten. Uitgangspunt was dat we de Balkanlanden wilden ontdekken en daarvoor heb je meer dan drie weken nodig.”
Ook jullie hond Barry reist mee. Hoe verloopt dat?
“De hond heeft de tijd van zijn leven. Toen we nog aan het werk waren, moest hij wel eens alleen thuis blijven tot de baasjes terug waren. Daar hield hij niet zo van. Ik denk dat Barry dit de beste keuze vond die we ooit hebben gemaakt. Hij is nu 24/7 samen met de baasjes. Waar dat voor hem precies is, maakt niet uit. Als het maar niet té warm is. Ook in de camper heeft hij van meet af aan zijn draai gevonden. Het autorijden doet hem niets. Zelfs draaien en keren in de bergen vindt hij helemaal oké. Barry is een tweejarige Lagotto Romagnolo, een Italiaans truffelhondje. Best wel een karaktertje. Reizen met een hond heeft ook wel zijn beperkingen. Zo is hij bijvoorbeeld niet overal welkom op restaurant. Maar dat is misschien wel het minste van onze zorgen. Wat ons meer zorgen heeft gebaard, was de aanwezigheid van de vele zwerfhonden in de Balkan. Die zijn niet altijd even vriendelijk. Dus soms is het wel opletten geblazen.”
Jullie leven nu ook constant op veertien vierkante meter. Hoe valt dat mee?
“Heel goed! Vooral de dagelijkse schoonmaak neemt nauwelijks tijd in beslag. Voordeel was dat we elkaar al door en door kenden om dit aan te durven. En als er al eens irritatie is, dan is die meteen uitgepraat, want een vluchtroute is er niet.”
Maakte je al leuke anekdotes mee onderweg?
“In Bosnië-Herzegovina hadden we een adresje op de kop kunnen tikken waar we de nacht konden doorbrengen voor een luttele vijf euro per nacht. Daarbovenop kwam de zoon des huizes tot driemaal per dag langs met plaatselijke lekkernijen en leek hij als enige van de familie een klein woordje Engels te spreken. ’s Morgens was er verse koffie met twee ferme koeken die nog even kort in wat olie werden gebakken. Lekker, maar wij deden er toch een hele dag over om die op te krijgen. In de namiddag werd ons een vers geperst vruchtensapje gepresenteerd. ’s Avonds nogmaals koffie met een variant van de ons bekende Délichoc-koekjes.”
(Lees verder onder de foto)
“Het ventje dat redelijk verlegen was, wist zijn gasten te soigneren. Wanneer zich de volgende dag hetzelfde ritueel afspeelde, voelden we ons wat gegeneerd zodat we bij vertrek uiteraard het dubbele van zijn vraagprijs aanboden. Het kereltje was in de wolken en verzocht ons om nog even samen op de foto te gaan. Het viel ons al op dat iedereen hier supervriendelijk is. Buiten de kordate aanpak van de eerste Bosnische douaniers lijkt dit volk ons in het algemeen wel te bevallen. Dobrodošli (welkom, red.) dat op bijna ieder bord prijkt wanneer je een gemeente binnenrijdt, blijkt geen loze slogan te zijn.”
Van wat of wie was je al het meest onder de indruk onderweg?
“De gastvrijheid van veel mensen. Vooral de Bosniërs halen alles uit de kast om je welkom te heten. En uiteraard de mooie natuur, vooral de nationale parken met name de bergen in Montenegro. Ook het beter bekende Toscane, vooral de vallei van Orcia, vonden we heel mooi en gemoedelijk. De periode van het jaar speelt natuurlijk ook een rol. Toen wij er passeerden, was het nog niet overdreven warm en niet te druk. Het hoogseizoen moet er nog aankomen, dan zou dit waarschijnlijk een ander verhaal worden, vooral in Italië.”
“Ons doel op deze reis is om te onderzoeken of het nog überhaupt mogelijk is om simpel te leven”
“We zijn ook onder de indruk van de veerkracht van de mensen. Nog maar 30 jaar geleden woedde er in de Balkan een oorlog die verschrikkelijk is geweest. Ik vind het altijd wat riskant om over politiek te beginnen met lokale mensen die het hebben meegemaakt. Toch merken we dat ze niet zo verbitterd zijn als je zou verwachten. Zo was er Micki, een Bosniër, die zowel zijn broer had verloren als zijn grootvader die werd doodgeschoten door een scherpschutter. Op vandaag had hij helemaal geen problemen met Serviërs en achtte ze er niet verantwoordelijk voor. Ze zijn nog altijd één volk zoals ze onder Tito (ex-Joegoslavië) waren, ongeacht de nieuwe grenzen. De verantwoordelijken waren geen Serviërs, maar beesten. Radicalen met verkeerde idealen. Op vandaag zitten ze samen aan één tafel.”
(Lees verder onder de foto)
“Wat ze wel niet doen, is over religie praten, dit is een privé-aangelegenheid. Diezelfde Micki baatte er een nieuwe camperstopplaats uit op de grond van wijlen zijn grootvader. Dit deed hij niet voor het geld, want op deze plaats in Sarajevo kan hij makkelijk het viervoudige verdienen van wat hij aanrekent.”
Wat missen jullie het meest?
“Misschien vreemd om te zeggen, maar niet zo veel. Zeker geen materiële zaken. We bevestigen de stelling: hoe minder een mens heeft, des te minder zorgen je je dient te maken. Om iets te zeggen, misschien de gekende clichés zoals mijn favoriete schotel die hier niet te vinden is. Een goed bord Belgisch stoofvlees met frietjes en een Belgisch streekbiertje. Voor Colyne ligt dat anders, want zij is pescovegetariër. Ze eet geen vlees, maar wel vis. Voor haar mag er wel een Belgische praline bij de koffie.”
Waarom zouden jullie een dergelijke trip aan iemand anders aanraden?
“Het opent de ogen. Er bestaan nog andere zaken dan werken en geld verdienen. Al zijn we niet naïef, er moet op een moment wel brood op de plank komen, dat beseffen we ook. Maar voorlopig maken we ons nog geen zorgen. We zien wel wat er op ons afkomt. Het is ook nog net iets anders dan een jaarlijkse vakantie die hooguit drie weken duurt. Nu hebben we de tijd om traag te reizen, niets moet, bijna alles kan. Al duurde het even voor we dat zelf beseften. Geen huis, geen job klinkt voor vele mensen angstaanjagend, maar geen verantwoording moeten afleggen en geen verantwoordelijkheden hebben, dan voel je je pas vrij. Als we al een doel hebben tijdens deze reis, dan is het uitzoeken of het überhaupt nog mogelijk is om een ‘simpel’ leven te leiden, niet-materialistisch en niet te zwichten onder maatschappelijke druk.”
Was het nu of nooit?
“Iedereen kent wel jonge mensen die plots overlijden, als een donderslag bij heldere hemel. Dergelijke gebeurtenissen zijn niet de aanleiding van deze reis, maar bevestigen alleen maar dat we het nu moesten doen. Reizen zit ons in het bloed en daarin hebben we elkaar gevonden. We beseffen uiteraard dat onze situatie er zich net iets makkelijker toe leent dan pakweg mensen met schoolgaande kinderen.”
Laurens en Colyne leerden voor hun vertrek op 10 april hun mama’s nog met Facetime werken, zodat ze contact konden houden. Maar ook wie hen niet kent, kan via hun reisblog hun belevenissen op de voet volgen. Je kunt er ook hun volledige traject volgen dat startte in Frankrijk. Via Italië zijn ze intussen in de Balkan aanbeland.
p
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
