Wanneer spookverhalen worden bovengehaald, denken we vaak aan kastelen of indrukwekkende gebouwen waar ooit ridders en prinsessen verbleven. Toch ontstaan de meeste hardnekkige legendes niet in sprookjesachtige oorden. Vaak kunnen we veel dichter bij huis zoeken in erg alledaagse gebouwen. Verschillende branden, een dodelijk slachtoffer en vreemde gebeurtenissen? Een verlaten boerderij in het Waalse gehucht Le Bizet is, volgens enkele buurtbewoners toch, een draaischijf van paranormale activiteiten!
Wie de plaats niet weet liggen, zal zelfs met gebruik van een GPS de grootste moeite hebben om de ruïnes te vinden. Compleet overwoekerd en ten prooi gevallen aan zowel vandalen als de tand des tijds is La Ferme de la Planche een doorn in het oog van zowat iedereen die er in de buurt woont. Voor de ene is het een plaats die enkel maar druggebruikers en straattuig aantrekt, voor de andere is het een plaats die je absoluut links moet laten liggen omdat vreemde gebeurtenissen er schering en inslag zijn.
Krakers
Hoewel de plek er al meer dan twintig jaar verlaten bijligt, ontstonden de eerste verhalen van huilende geluiden, vreemde lichten en zelfs heuse verschijningen pas een tiental jaar geleden de kop op. Onze gids, geboren en getogen in dit gehucht, herinnert zich die ene dramatische dag nog alsof het gisteren was. “Net omdat deze boerderij afgelegen lag en al jaren in onbruik was geraakt, was het een gegeerde plek bij krakers en kwajongens. Brandstichtingen waren hier dan ook bijna maandelijkse kost. Soms was het niet meer dan een ongeluk, wat krakers die zich wilden opwarmen, maar vaak was het regelrecht vandalisme.”
“Raymond was zo’n kraker, iemand die aan lager wal was geraakt en de boerderij gebruikte om te slapen. Het was een vriendelijke gast, altijd hulpvaardig en joviaal, maar hij leefde aan de rand van de maatschappij. Iedereen wist dat hij op de bovenverdieping een matras had liggen waar hij bleef slapen. Toen de plaats voor de zoveelste keer weer in lichterlaaie stond, ging hij daags nadien kijken of er nog wat van zijn weinige bezittingen overbleef.”
“Hij klauterde naar boven in de ruïne, waarop een stuk van het gebouw naar beneden kwam. Hij raakte zwaar gewond, herstelde nooit volledig en overleed uiteindelijk aan de gevolgen van die val. Het bleek meteen de start van de verschijningen hier, waarbij heel wat mensen ervan overtuigd zijn dat het gaat om de geest van Raymond, die hier nog steeds op zoek is naar zijn spullen.”
Ruis
Een verhaal met heel wat emotie dus, waarbij tal van mensen steevast dezelfde verhalen en getuigenissen tevoorschijn toveren. Met onze gereedschapskist onder de arm trekken we dan ook, samen met onze gids, naar de restanten van de boerderij. We nemen ook voor het eerst, naast een EMF-meter en een geluidsrecorder, een zogenaamde Spirit Box mee.
Er bestaat namelijk een theorie dat paranormale entiteiten, spoken dus, zich zouden kunnen uitdrukken via ruis op de radio. Wat de Spirit Box doet, is alle mogelijke radiofrequenties aan een rotvaart overlopen, waardoor er heel wat ruis ontstaat. Zo kunnen geesten dan ook antwoorden op vragen die we stellen. Of de theorie klopt, daar hebben we het raden naar maar het is alvast onze beste kans om Raymond, als hij er nog ronddwaalt, te kunnen bereiken.
Ter plaatse begrijpen we al snel waarom de buurt de ruïne liever ziet verdwijnen. Het geheel oogt als iets wat rechtstreeks uit een horrorverhaal komt. Onze EMF-meter geeft geen kik maar de Spirit Box doet blijkbaar wel zijn werk. Terwijl we door de boerderij wandelen, lijkt het haast alsof er verschillende keren een antwoord komt op de vragen die we stellen. Ook een licht geroezemoes van spelende kinderen dwaalt in de gangen die nog recht staan. Zou het dan toch? Bestaan spoken echt?
Losse flarden
Wanneer we nadien ons beeld- en audiomateriaal overlopen, blijkt er van paranormale activiteit niet echt sprake te zijn. Onze Spirit Box leek op bepaalde momenten inderdaad te antwoorden, al blijkt het achteraf te gaan om losse flarden van enkele radioprogramma’s die hij had opgepikt. Ons brein draaide tijdens het bezoek dan weer overuren waardoor we onbewust dingen hoorden die er niet waren.
Ook die spelende kinderen kregen al snel een meer fysieke verklaring. Op wandelafstand van de boerderij ligt namelijk een riant speelpark voor de allerkleinsten. Wanneer de wind uit de goede richting komt, zijn het dus die kinderen die tot in de boerderij te horen zijn. Lichtflitsen en schaduwen die er geregeld worden gezien, zagen wij dan weer niet.
We sluiten de dag af met heel wat gegevens, al blijken de buurtbewoners er toch niet helemaal gerust in te zijn. “Wat als?”, is de meest voorkomende reactie. “Wat als die geluidsfragmenten wel degelijk de stem van Raymond zijn? Wat als die lichten en schaduwen wel degelijk uit het hiernamaals afkomstig zijn?” De feiten die we voorleggen, vinden geen gehoor bij de buurtbewoners. Een daadwerkelijk spook of niet, de geest van Raymond zal onverstoorbaar verder blijven leven in de verhalen van wie de plaats ooit bezocht…
De Zomer van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
