Woensdag 7 september stelde regisseur Kevin D’Heedene van productiehuis vzw Samo Pravo in het gemeentehuis van De Panne het derde deel voor van zijn documentaire ‘Einddagen der Mensheid’.
De regisseur maakte een portret van een vierjarige herdenking van WOI. Het uitgangspunt voor dit beklijvende derde luik is de emotionele en fysieke pijn van ‘Moeders in Oorlog’. Het mocht geen historisch verhaal worden, maar het persoonlijke verhaal van Käthe Kollwitz in WOI en van een hedendaagse Palestijnse en een Joodse moeder.
Kevin D’Heedene zet de lichamelijke en emotionele ervaringen, die de rillingen over je lijf doen lopen bij pakkende getuigenissen om in sprekende beelden. Met zijn visuele taal wil hij ook iets losweken bij wie niets afweet van actuele oorlogsconflicten of van honderd jaar geleden of van historische achtergronden.
Het wereldbeeld van oorlogskinderen
Zelf stelt Kevin zich de vraag: “Wat wordt het wereldbeeld van Palestijnse kinderen die opgroeien in dit actuele oorlogsklimaat, die niets anders zien dan geweld en haat, die rondlopen met stokken?” De geschiedenis leert ons dat Käthe Kollwitz bleef zitten met schuldgevoelens omdat ze haar jonge zoon had gesteund om ten oorlog te trekken. Pas later zag ze in dat hij niet was gesneuveld voor een nobele zaak en dat de tegenpartij haar kunst gebruikte voor oorlogspropaganda. Ook hedendaagse moeders die een kind in een oorlog verliezen realiseren zich de zinloosheid en pleiten unaniem voor vrede.
Na de filmvoorstelling stond een panel van vrouwen stil bij de rol die moeders en vrouwen in oorlogen spelen en in welke mate kunst een invloed kan uitoefenen.
(MVP)
Eerste Wereldoorlog
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier