Het plotse vertrek van tattoo-artiest Joeri ‘Joe Black’ De Keersgieter (42) liet in de Blankenbergse gemeenschap een diepe indruk na. De ‘ruwe bolster met de blanke pit’ verloor op 1 maart de ongelijke strijd tegen longkanker, maar hij zal nooit ofte nimmer vergeten worden. “Zoals Joeri waren er geen twee.”
Moeder en vader De Keersgieter hadden een kroost van vier. Joeri was met zijn 42 de oudste van de hoop, daarna kwamen nog Yentl (38), Jasha (34) en Shoura (25). “Om de vier jaar een jongen”, glimlacht mama Dorine Geldof. “En daarna nog een meisje. Shoura was een achterkomertje, maar zij lijkt wel het hardst van allemaal op onze Joeri.”
“Ik ben Joeri’s vrouwelijke versie”, knikt Shoura. “Joeri en ik, wij waren twee handen op één buik.” “Zeg maar gerust twaalf handen op één buik”, zegt Anthony Wytgeers (38), een van Joeri’s beste kameraden die er ondertussen ook bij is komen zitten. “’Het is ongelofelijk hoe dit gezin aaneen hangt.”
Joeri was een man van vele talenten, horen we ook. “Toen Joeri een jaar of vijf was, kon hij al prima met een voetbal overweg. Ik herinner me nog dat hij soms met zijn bal ging slapen”, vertelt Yentl. “Joeri was perfect tweevoetig, kon met zijn linkse even goed tegen een bal schoppen als met zijn rechtse. Iets wat hij van zijn pepe had geleerd.”
Cercle
Niet veel later werd hij ingelijfd bij Cercle. “Ze zijn hem hier komen weghalen bij KSV”, zegt Yentl. “Thomas Buffel was zijn beste voetbalmaatje, en Joeri had het zelf ook nog heel ver kunnen schoppen. Daar ben ik heilig van overtuigd, want op een gegeven moment was zelfs Club Brugge op hem uit. De ironie wil dat Joeri een echte clubzot was.”
Daar heeft vader Frank nog een leuke anekdote over. “Hij is bij Cercle eens de kleedkamer binnengewandeld in een sjaaltje van Club. Dààr konden ze bij Cercle niet mee lachen hoor…” “Dat typeerde onze broer wel”, zegt Shoura. “Joeri deed gewoon waar hij zin in had.” Op zijn 17de eindigde het voetbalverhaal. “Zomaar”, zegt Shoura. “Plots was hij daar klaar mee.”
“Joeri was een beetje ijdel, hij had meer schoenen dan de gemiddelde vrouw”
Waar je ook letterlijk niet omheen kon, was Joeri’s imposante postuur. “Dat was zijn ruwe bolster”, zegt Anthony. “Je moest met hem ook niet rondrijden, maar Joeri had een gouden hart. Er werd al eens geprofiteerd van zijn goedheid.”
“Onze zoon was overigens ook wel trots op dat afgetrainde lijf”, zegt Dorine. “Joeri was een beetje een ijdeltuit hé.” Yentl glimlacht bij die gedachte. “Hij had meer schoenen in de kast staan dan de gemiddelde vrouw.”
Veel bereikt
“Maar, vóór alles, wou Joeri overal de beste in zijn”, zegt Dorine. “En hij hééft in dat veel te korte leven ook wel echt veel bereikt, vind ik. Hij heeft zijn gym en tatoeagestudio zelf volledig van nul opgebouwd.”
Joeri opende tien jaar geleden zijn eerste tatoeagestudio in de Bakkersstraat en zette zijn werk daarna in de Molenstraat voort onder de naam ‘Blacklineart Tattoo’s’. Net voor de uitbraak van de coronapandemie nam hij weer een nieuwe start in de Weststraat, waar hij zijn tatoeagestudio combineerde met zijn fitnesszaak Alpha Power Gym. “Een combinatie van twee jongensdromen”, zegt Shoura. “Joeri heeft op papa leren tatoeëren, en later ook op ons. We dragen allemáál zijn werk op ons lijf, en niemand mag daar aankomen: Joeri blijft voor altijd dicht bij ons.”
Vader Frank knikt vol overtuiging. “Hij heeft mij ooit voorgesteld om zijn oude tattoos te laten overdekken, maar ik wou daar niets van horen.” Mama Dorine kreeg van Joeri een mooie blauwe vlinder in haar nek, Anthony liet de naam van zijn beste vriend op zijn been tatoeëren. ‘Memories never die’, staat er bij – herinneringen sterven niet. “Ik zie Joeri overál”, zegt Anthony. “Ook hier in de zaak is hij heel sterk aanwezig. Ik zie hem nog staan in zijn blote bast.”
Trefpunt
“Het doet raar dat hij hier niet meer rondloopt”, merkt Yentl op. “Ik heb altijd samen met Joeri getraind. De gym is nu een soort trefpunt geworden, er is hier altijd wel iemand aanwezig om samen herinneringen aan hem op te halen. En Joeri leeft ook voort in zijn tattoos.” “Zoals Joeri waren er geen twee”, zegt Anthony. “Het voelde alsof ik hem altijd al gekend had.”
In december 2021 kwam dan die donderslag bij heldere hemel. “Een tijdje daarvoor kreeg Joeri plots pijn aan zijn hart. In het ziekenhuis hebben ze hem grondig onderzocht, en toen viel de diagnose: uitgezaaide longkanker. Dat kwam voor iedereen hard aan.” “Bij momenten – wanneer de chemo aansloeg – zag je hem weer opflakkeren”, zegt vader Frank. “Maar het is een lijdensweg geweest. Joeri was dan misschien een beer van een kerel, tegen die vuile ziekte sta je machteloos.”
Ook Anthony heeft er in die moeilijke periode nog het beste van proberen te maken met zijn kameraad. “Zo rond half december stelde ik Joeri voor om nog eens lekker zot doen, ik doelde op een etentje in een sterrenzaak. Maar dat is er jammer genoeg niet meer van gekomen…” “Met Nieuwjaar hebben we wel nog een laatste keer allemaal samen aan tafel gezeten”, zegt Dorine. “Ik hoop dat ik Nieuwjaar nog haal, zei hij kort voor Kerstmis. Joeri híeld van de feestdagen – de kerstperiode vond hij de leukste tijd van het jaar.” De laatste twee weken waakte Dorine aan het bed van haar zoon. “We zijn nog lang blijven hopen op een mirakel”, zegt Frank. “Maar Joeri was helemaal moegestreden.” Joeri liet ook twee schatten van dochters na. “Het is voor ons allemaal een serieuze wake-upcall geweest”, zegt Shoura. “Plots besef je weer hoe dierbaar het leven is.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
