Op de Mercator met Paco Velghe, ex-horecaman met passie voor vintage: “Alles valt of staat met de kwaliteit”

Paco Velghe (51) is de man die van de Lafayette in de Langestraat een iconische Oostendse muziekbar maakte. In 2018 zette hij na vele jaren een streep onder een lang horecaleven. Met zijn andere passie gaat hij wel nog door: vintage meubilair en decoratiestukken opkopen en deze een nieuw leven geven. Paco’s voornaamste klanten zijn horecazaken, en die geeft hij zo een heel eigen stijl.

En of Paco iets heeft met een schip als de Mercator. Veel van de retrospullen die hij voor zichzelf verzamelt, zijn zee-, kust- of Oostendegerelateerd. Affiches uit de belle époque, oude souvenirs, noem maar op. “Een pronkstuk bij mij thuis is een maquette van het Westerstaketsel”, vertelt Paco, die destijds begon te verzamelen om zijn horecazaken een eigen look en sfeer te geven. “Als je passioneel met iets bezig bent, wil je het zo goed mogelijk doen: de muziek, de sfeer, de kaart, de bediening… en dus ook het interieur.”

Hoe lang heeft jouw horecaloopbaan geduurd?

“Ik was 18 jaar zelfstandig horeca-uitbater, en daarvoor werkte ik al in zaken in Middelkerke en Nieuwpoort en in de Crayon in Oostende. In 2001 begonnen mijn vennoot Anja Snauwaert en ikzelf zelfstandig in de ZsaZsa op de Groentemarkt. Dat deden we tot 2004, maar een jaar eerder waren we al met de Lafayette gestart. In 2006 namen we er in de Langestraat ook nog Bordel Musical bij. Twee jaar later splitsten onze wegen en ging Anja door met Bordel Musical, dat de Copador werd. Ik hield de Lafayette over. In 2016 kocht ik in de Madridstraat ook de vroegere dancing King Club om er praatcafé Entrepot in te richten. Dat liet ik in 2018 over aan de broers Declerck, die er nu de gastrobar Frenchette uitbaten. Het interieur werd lichtjes aangepast om er een restaurant van te maken, maar is nog grotendeels hetzelfde.”

Waarom hield je de horeca voor bekeken?

“De leeftijd was er en ik wou een toegewijde vader zijn voor onze twee kinderen. Onregelmatig eten, onregelmatig slapen… Het weegt. Als ik een fitte vader wou blijven, kon ik zo niet doorgaan tot mijn zestigste. In 2018 stopte ik de Entrepot, de Lafayette had ik al een jaar eerder overgelaten aan Bart Boelens en Jo Bonte. Maar ik heb me altijd bijzonder geamuseerd in de horeca. Na meer dan 20 jaar nachtleven heb ik mezelf opnieuw moeten uitvinden.”

Hoe heb je dat gedaan?

“Ik stortte me volledig op mijn andere passie: oude interieurstukken en decoratieartikelen. Daar was ik al eerder mee bezig, maar het is nu een beetje ontspoord. Ik koop die stukken op, meestal in Frankrijk, vaak in oude slagerijen of bakkerijen. Toonbanken of winkelkasten in marmer, barelementen, zilverwerk, antieke keukenspullen, speciale ijsemmers, verlichting… Meestal van net voor of net na de Tweede Wereldoorlog. Die stukken verkoop ik door aan decorateurs, particulieren of horecazaken. Ik werkte onder meer het interieur uit voor Bar Bulot, de zaak van Gert De Mangeleer en Joachim Boudens in Zedelgem, voor Willem Hiele in Oudenburg en voor de Clash, een bekende zaak in Merchtem. Het is wennen geweest, maar ik ben gelukkig met wat ik nu doe. Ik ben er trots op dat ik originele, unieke stukken een tweede leven kan geven.”

Hoe vind je al die dingen?

“Dat is niet zo simpel. Ik kijk op markten of op websites of word via via getipt over oude handelszaken die verdwijnen. Je bouwt met de jaren een netwerk op. Maar het komt erop aan om er op tijd bij te zijn, voor alles in de container zit of in handen van antiquairs valt. Ik leg veel contacten via het internet, er worden foto’s opgestuurd… maar het liefst ga ik toch zelf ter plaatse om de spullen te bekijken, en als ze me bevallen, op de camion te laden. Het staat of valt met de kwaliteit. Daarom moet ik ook streng zijn en skippen wat niet goed genoeg is. Ik ben nu ook wel aan het elimineren in mijn eigen stock, want ik heb veel te veel materiaal.”

Wat spreekt je aan in die oude spullen?

“De kwaliteit was vroeger zo hoog. De uitstraling, dat patine… daar hou ik van. Het begon met de inrichting van mijn eigen horecazaken. Eigenlijk is het net als met muziek: ik ben als een spons die zaken opslorpt. Oostende is een havenstad, en had altijd cafés waar goede muziek werd gedraaid: Freddy Cousaert, met zijn contacten in Engeland en de VS, die Marvin Gaye naar hier haalde. Dancings als de Versailles, The Groove… Veel muziek leerde ik kennen van mensen die daar nog gedraaid hebben. Mijn muziek was niet alleen wat je op Stubru hoorde, ik haalde ook ouder materiaal van onder het stof. Soul, blues, jazz, reggae, chansons… Op een gelijkaardige manier raakte ik gepassioneerd door oude spullen. De Entrepot heb ik gekocht omdat ik er de meubels voor had. De bezieling om erin te steken, die had ik al staan. Ik heb dat gebouw helemaal op zijn nakie gezet, tot op de betonstructuren. En vervolgens vintage heringericht.”

Je plaatste ook passende toonbanken en buffetten in het Thermae Palace Hotel, dat uitgebaat wordt door je vrouw Olivia Vanmoerkerke.

“Wijlen Mark Vanmoerkerke, die ik al kende, maar die toen nog niet mijn schoonvader was, vroeg me passende stukken te zoeken voor Thermae Palace. Onderweg om zaken te kopen voor Mark, kocht ik ook heel wat voor mezelf. Het is met dat materiaal dat ik de Entrepot, nu de Frenchette, heb ingericht. Zo heeft hij mij getriggerd…. en staan spullen van mij zowel in Frenchette als in Thermae Palace.”