Winnen blijft nog altijd winnen en dus is Paule Cottigny in de wolken als wij haar opbellen met het heuglijke nieuws dat zij de Krakwedstrijd heeft gewonnen. “Dit is een mooie publiciteit voor mijn boek en de goede doelen die er achter zitten.”
“Ik was verwonderd dat ik geselecteerd was en nog meer verwonderd dat ik gewonnen heb”, verwelkomt Paule ons. “Meerdere mensen hebben mij laten weten dat ze hun stem op mij hadden uitgebracht maar daarmee behaal je nog geen overwinning.”
“Uiteraard doet dit me plezier! Het is mooie publiciteit voor mijn boek en de goede doelen die ik steun. De vraag is gaandeweg wat afgenomen, maar het boek verkoopt nog altijd. Ik kreeg recent een grote publicatie in ‘De Schakel’, het tijdschrift van het Atheneum in Veurne, de school waarvan Julien en Stefaan oud-leerling zijn. Ook in het magazine Unie-K van december 2021 was dat het geval. Daardoor heb ik onlangs opnieuw wat boeken verkocht. Julien, help me trouwens even onthouden dat ik straks nog 20 boeken bijbestel”, roept Paule richting haar echtgenoot.
Paule Cottigny gaf vorig jaar het boekje ‘We hadden je voor vreugde gemaakt’ uit, een bundeling van de vele gedachten en gevoelens die ze tijdens de zorg voor haar gehandicapte zoon Bartel bijeen schreef. Het schrijven hielp haar om het hoofd boven water te houden tijdens een hele zware periode in haar leven. De opbrengst gaat naar STAN, Trefpunt Verstandelijke Handicap en Uniek in Brugge, de instelling waar Bartel het langst verbleef. Paule verkocht tot op heden 220 boeken en beide organisaties kregen elk 400 euro.
Overleden
Er zijn vele mogelijke goede doelen”, vertelt Paule. “Maar het lijkt me logisch dat ik de opbrengst schenk aan organisaties die bezig zijn met mensen met een beperking. Zoals onze Bartel ten gevolge van zware epilepsie ook grote beperkingen had. Of ik dit ondertussen ietwat een plaats heb kunnen geven? Wel, in mei zal het 16 jaar geleden zijn dat hij overleden is. De tijd heeft dus al een beetje zijn werk kunnen doen. Aan de andere kant: een ziek kind hebben, de zorg uit handen moeten geven en je kind uiteindelijk moeten afgeven, is hard.”
“Bartel is 38 jaar bij ons geweest. Hij was ons zorgenkind en dat is nog intenser dan een gewoon kind. Een gezond kind laat je beetje bij beetje los, maar bij een kind met beperkingen kan je dat nooit. We gingen wekelijks op bezoek en de laatste maanden elke dag. Altijd is er die enorme bezorgdheid en stress. Rinkelt de telefoon, dan denk je onmiddellijk dat het een slechtnieuwstelefoontje is. Als koppel zoiets meemaken, is niet evident. Je voelt de pijn van de ander, maar er over spreken, is moeilijk.”
Grote leegte
“Na de begrafenis van Bartel hoefden we ons geen zorgen meer te maken, maar kwam er wel een grote leegte… Het spreekt voor zich dat ik nog dagelijks aan hem denk. 15 jaar geleden was het mij niet gelukt om dit alles te vertellen. Maar het leven gaat door en je evolueert. Ik kan wel zeggen dat ik nu blij ben dat ik mijn verhaal met de buitenwereld heb gedeeld.”
BIO
Privé
Paule Cottigny (79) is getrouwd met Julien Butseraen. Het echtpaar woont aan de Westover. Ze zijn de ouders van Stefaan, een dierenarts die met zijn gezin 600 km ver in Frankrijk woont en Bartel die overleden is. Er zijn drie kleinzonen: Jonas, Gilliam en Cliff en er is één achterkleinzoontje: Ruben.
Opleiding
Ze is regentes Frans-Engels. Stond in het onderwijs, werkte in het bankwezen en was 18 jaar bibliothecaris in De Panne, haar droomjob. Paule is nu met pensioen.
Vrije tijd
Paule houdt van lezen, toneel, fietsen, aquagym, wandelen, en van de natuur genieten.
DRIE VRAGEN
Waaruit haalt een 79-jarige dame haar dagdagelijkse vreugde?
“Uit menselijk contact, hoewel ik ook wel graag alleen ben. Ik heb een fijne vriendenkring en het doet me oprecht deugd om samen te zijn. Ik hou ook van genieten van de stilte van de natuur. Als alles goed gaat, breng ik op zaterdag 30 april in de Kwelle de monoloog ‘Klaprozen’ van Marc Smet. Het is het verhaal van een gehandicapt kind, ik kon mij er mee identificeren. Ik bracht de monoloog eerder voor een volle zaal in De Panne.”
Mocht je je leven kunnen herdoen, zou je dan iets anders doen?
“Ik denk dat ik het lesgeven zou overslaan en kiezen voor mijn ultieme droomjob: die van bibliothecaris. Ik heb iets met boeken en ben medeoprichter van de bibliotheek in De Panne. Ik stelde de collecties samen en vond de contacten met de gebruikers heel fijn.”
Hoe beleef je de coronapandemie?
“Mijn man wordt 82 en heeft schrik om besmet te raken. Daardoor zijn we al veel thuis gebleven. Gelukkig zijn we nog met twee. Ik kan me voorstellen dat de lockdown voor mensen die alleen wonen heel eenzaam is geweest. Ik ben optimistisch en denk dat het ergste stilaan achter ons ligt.”
Alle Kraks van 2021
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
