Hans Depuydt staat meer dan 40 jaar in zijn krantenwinkel

Hans Depuydt staat al meer dan 40 jaar in zijn ‘gazettewinkel’ in de Frenchlaan, in de schaduw van de Menenpoort. Iedereen kent hem als de vriendelijke verkoper die ook iedere morgen zijn krantenronde doet, maar weinigen weten dat Hans ook een superfan is van Elvis.

Hans Depuydt was amper veertien toen hij in 1979 de schoolbanken verliet om aan de slag te gaan in de krantenwinkel en drukkerij van zijn ouders in Frenchlaan. Meer dan veertig jaar later staat hij er nog steeds, al is de winkel niet dezelfde gebleven. “Je moet je aanpassen aan de omstandigheden, de tijd en de vragen van de mensen”, vertelt Hans. “Vroeger hadden we nog een drukkerij, verkochten we schoolgerief, speelgoed… dat is allemaal weg. Op vraag van de klanten ben ik nu gespecialiseerd in tijdschriften met een beperkte oplage en stripverhalen.”

Hoe zit het met de krantenverkoop?

“De kranten hebben nog steeds een vast publiek, maar je merkt wel dat het ouder aan het worden is. Je kunt alles lezen op de tablet, maar toch zie je dat een deel van de lezers nog graag dat papier in hun handen hebben.”

Wat betekent de Menenpoort voor jou?

“Ik ben ermee opgegroeid. Ik wil niet respectloos zijn, maar het monument ‘went’ wel. Overal zijn er militaire begraafplaatsen en monumenten. We zijn het zodanig gewend geworden dat we er amper nog bij stilstaan. Voor de toeristen die komen, is het wel nog indrukwekkend. Zelf was ik vooral onder de indruk bij de herdenking van de Slag bij Passendale, toen de BBC beelden projecteerde op de Lakenhalle.”

Komen er veel toeristen bij jou over de vloer?

“Absoluut niet. De toeristen lopen van de Grote Markt naar de Menenpoort en terug naar de Markt. Verder gaan ze niet. Meestal is het dan nog hurry hurry naar de bus in de Leopold III-laan. Ook tijdens de eeuwherdenking was het niet drukker. De toeristen die hier komen, zijn meestal gewoon verdwaald.”

Nochtans hadden ze vlak voor de eeuwherdenking de Frenchlaan vernieuwd, met een eiland om de Menenpoort te kunnen fotograferen.

“Dat fotograferen op dat eilandje gebeurt zelden. Dan zijn het Engelsen die ‘s morgens vroeg foto’s maken van de opkomende zon, als er geen verkeer is. Dat zijn dan de echte fotografen. Daarvoor is het wel ideaal. Maar het heeft wel bijna mijn zaak gekost. Het ging elf maanden duren, maar het duurde 17 maanden. Gelukkig bestonden we al zo lang en hebben we een trouw cliënteel, anders moest ik waarschijnlijk de boeken toe doen. Voor kleine middenstanders zijn wegenwerken een serieuze doorn in het oog. Dat gebeurt nog steeds. Kijk naar Zillebeke, waar krantenzaak Leroy het niet heeft overleefd.”

Ben je nog steeds zo’n grote fan van Elvis Presley?

“Dat zal nooit veranderen. In 1977, het jaar waarin Elvis overleed, was ik 12 jaar oud. Ik begon net interesse te krijgen in muziek. Die bewuste avond was het televisiejournaal bijna volledig aan Elvis gewijd. ‘s Anderendaags stonden de kranten vol, als je de radio aanzette hoorde je alleen Elvis… Ik dacht dat hij wel een speciaal iemand moest zijn geweest. Ik ben beginnen luisteren naar zijn muziek en was meteen verkocht.”

Hoe groot is jouw verzameling?

“Dat is nauwelijks te overzien. Hoe meer je verzamelt, hoe meer je beseft dat je nog veel mist. Ik kon niet meer stoppen. Ik heb een hele Elviskamer. Van de merchandise uit zijn beginjaren in de jaren vijftig, tot ticketjes van zijn laatste optredens in Las Vegas in de jaren zeventig. Ik heb enkele heel zeldzame platen, maar ook backstagepasjes en jasjes die zijn lijfwachten droegen met ‘Elvis in concert’ op. Ik volg het nog op de voet. Voor de fanatiekelingen is er heel wat om op te sporen. Ik heb een cd waarop je hem 22 keer hetzelfde liedje hoort zingen.”

Heb je Elvis ooit geïmiteerd?

“Nee. Ik ga zelfs nooit gaan kijken naar Elvisimitators. Ik moet ze niet. Alleen de echte Elvis is de moeite. Het origineel en niets anders. Dat is mijn mening.”

Doe je nog een krantenronde?

“Om 4.20 uur sta ik op en 20 minuten later zit ik op mijn fiets om mijn ronde te doen. Iedere dag een 110-tal adressen, in het weekend iets meer. Dat is vroeg opstaan, maar na al die jaren geraak je het gewend. Om 22 uur lig ik iedere avond in bed. Je moet een beetje discipline hebben.”

Welke impact heeft de coronacrisis op jou?

“Ik ben een van de weinige gelukkigen – als ik dat zo mag zeggen – die mag doorwerken. Als je je kan concentreren op je werk, heb je niet zo veel tijd om er over te piekeren over die ziekte. Ik kan ook nog alle rekeningen betalen… Ik leef mee met alle middenstanders die moeten sluiten. Ik heb wel wat aanpassingen gedaan. Zo heb ik nu een scherm van plexiglas en draag ik plastieken handschoenen. Ik vind wel dat iedereen z’n best doet om afstand te houden.”