Wat een gezellig uitje naar een concert van Adamo moest worden, is voor Magda Den Hert uitgedraaid op een ware nachtmerrie. De 73-jarige vrouw uit Wevelgem werd getroffen door een vleesetende bacterie en moest midden december haar linkerbeen tot boven de knie laten amputeren. Nu levert ze al twee maanden een dappere strijd en werkt ze keihard aan haar revalidatie.
Zaterdag 2 december 2023. Magda Den Hert (73) en Maurice Knockaert (70) maken zich op voor wat een topavond moet worden: een concert van Adamo in het Casino Kursaal in Oostende. Het koppel uit Wevelgem verblijft voor de gelegenheid in een stacaravan van een van hun kinderen in Nieuwpoort, maar tijdens de rit richting de kuststad voelt Magda zich niet lekker. “In Oostende ontdekten we dat het optreden niet doorging, Adamo zelf was ook ziek. De mail met dat nieuws hadden we helaas gemist”, opent Magda haar verhaal, gesteund door haar man Maurice.
Van kwaad naar erger
Het echtpaar keert terug naar Nieuwpoort, waar ze de nacht doorbrengen. “Maar ’s ochtends voelde ik me nog een pak slechter. Onze huisdokter in Wevelgem zei me dat ik een virale infectie had en moest rusten. Uitzieken, dus.” De situatie ging echter van kwaad naar erger en op 6 december viel Magda ongelukkig uit de zetel. “Met wat rode plekken op mijn linkerdijbeen als gevolg.”
“’Beter een halve mama en oma dan geen meer’, zei een van de kinderen. Daarom beslisten we om haar linkerbeen tot boven de knie te laten amputeren. Een loodzware knoop om door te hakken”
Een dag later sloeg haar volledige linkerbeen bloedrood uit en gingen alle alarmbellen af. “Onze huisarts stuurde ons meteen door naar de spoeddienst van AZ Groeninge in Kortrijk, waar ik meteen uitgebreid onderzocht werd. De ontstekingswaarden in mijn bloed bleken zeer hoog. Toen viel de term vleesetende bacterie voor het eerst. We wisten niet wat we hoorden.” Maurice knikt. “Mijn vrouw heeft die onderzoeken amper bewust meegemaakt. Zó ziek was ze al.”
Zaterdag 9 december ging Magda onder het mes om de besmette delen op haar linkerbeen te verwijderen. “Met de hoop om zo de vleesetende bacterie in te dammen”, vervolgt Maurice. “Na de operatie zei de chirurg me veelbetekenend: uw vrouw leeft. Dat was al een overwinning op zich.”
Harde noot
Drie dagen later werd Magda naar het Brandwondencentrum van het UZ Gent overgebracht. “Daar kregen we alle opties te horen en welke risico’s er aan elk pad verbonden waren. Magda kon haar linkeronderbeen behouden en een lange revalidatie starten, met het gevaar om maanden later alsnog een amputatie te moeten ondergaan, maar haar been kon evengoed verlamd raken.”
“Met de familie hebben we dan beslist om een amputatie te laten uitvoeren. Beter een halve mama en oma dan geen meer, dat waren de letterlijke woorden van een van onze kinderen. Het was de beste oplossing, maar een bijzonder harde noot om kraken. Magda zelf kon haar mening niet geven: tussen beide operaties werd ze in een kunstmatige coma gehouden om de pijn onder controle te houden.”
Vrijdag 15 december werd de amputatie uitgevoerd. “In amper twee weken belandde ik in een compleet andere wereld”, zegt Magda. “Van kerngezond naar afscheid moeten nemen van mijn onderbeen. Je kan je wel voorstellen dat het best sombere feestdagen waren.”
Sinds 29 januari verblijft Magda in AZ Delta in Roeselare, waar ze aan haar revalidatie werkt. “Iedere dag staat er zo’n drie uur kinesitherapie en ergotherapie op het programma. Het gaat elke dag een beetje beter, al steek ik niet weg dat ik diep heb gezeten. Ik heb meer dan een maand gewoon in bed gelegen en kon letterlijk niks.”
“De eerste dag dat ze me hier rechtop hielpen, kon ik dat amper enkele seconden volhouden. Nu kan ik alweer op eigen houtje uit bed, me wassen, naar het toilet en me in mijn rolstoel plaatsen. Vandaag (vrijdag 16 februari, red.) krijg ik ook mijn eerste prothese. Het gaat stilaan weer de goeie richting uit. Ik krijg hier trouwens de allerbeste zorgen. Hier werken gouden mensen.”
Kwestie van uren
Magda en Maurice hebben zich al ontelbaar veel keren afgevraagd waar de vleesetende bacterie vandaan kwam. “Normaal start zoiets aan een klein wondje, maar die had ik niet. Het is koffiedik kijken. Ik prijs me wel gelukkig dat de bacterie zich niet op mijn ingewanden heeft genesteld, dan was het fataal afgelopen. In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat het een kwestie van uren was. Mochten we iets later naar de spoeddienst zijn gereden, kon dit volledig anders afgelopen zijn. Wat we nu goed beseffen: dit kan iederéén overkomen.”
De toekomst ziet Magda stilaan weer hoopvol tegemoet. “Al moet ik me opmaken voor een ander leven. We zullen thuis een traplift installeren. Maurice en ik willen nog reizen en ik hoop ook nog in de tuin te kunnen werken. Dat doe ik doodgraag. Mijn prothese zal een kniegewricht hebben en volgens de dokters zal ik nog veel kunnen doen. Ik geloof hen”, glimlacht ze.
Familiefeest
Nu kijkt Magda vooral uit naar het moment dat ze weer naar haar vertrouwde omgeving in Wevelgem kan. “Voorlopig is AZ Delta mijn thuis, maar ik duim dat ik snel eens een weekendje naar huis kan. Het moment dat ik er weer definitief mijn intrek kan nemen, zal ik dolgelukkig zijn.”
“Het plan is om in mei een uitgesteld nieuwjaarsfeestje te organiseren”, vult Maurice aan. “Dat doen we normaal altijd begin januari. We hebben een erg uitgebreide familie: zeven kinderen, negentien kleinkinderen en vijf achterkleinkinderen. Zij staan te popelen om mama en oma weer in de armen te sluiten.”
“Mijn familie houdt me recht”, besluit Magda. “Voor hen vecht ik. Elke dag opnieuw.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
