Parkinsonpatiënten Heidi Capoen (53) uit Lo en Kaat Markey (45) uit Hoogstade hebben een er onvergetelijk avontuur opzitten. Samen met een groep lotgenoten beklommen ze de berg Tsergo Ri in de Langtangvallei in Nepal. “Het was heel emotioneel”, zegt het duo.
Heidi Capoen en Kaat Markey kregen enkele jaren geleden allebei de diagnose Parkinson. Een zware klap voor beide dames, maar ze bleven niet bij de pakken zitten. Via Kaat kwam Heidi in contact met de vzw Parkili, een organisatie die het welzijn wil verbeteren van personen met de ziekte van Parkinson en hun omgeving door hen in beweging te brengen, sensibiliseringsacties op touw te zetten en hen te stimuleren hun dromen waar te maken. Zo organiseert Parkili ook expedities. Een daarvan was een trektocht door de Langtangvallei in Nepal naar de top van de Tsergo Ri, een 4.985 meter hoge berg. Heidi en Kaat gingen de uitdaging aan en trokken van 19 tot 30 oktober op tocht samen met 15 lotgenoten, buddy’s en sherpa’s. Ze vertrokken zonder verwachtingen en lieten alles op zich afkomen.
Groepsgevoel
“Al vanop de luchthaven in Zaventem zat de sfeer goed”, blikt Kaat Markey terug. “Het groepsgevoel was er meteen. We hielpen elkaar met de koffers dragen en maakten elkaar er attent op om zeker de medicatie niet te vergeten. We stegen op om 16.30 uur en landden omstreeks 23.45 uur in Doha in Qatar. Van daaruit was het nog vier uurtjes vliegen naar Kathmandu. De vliegreis was vermoeiend. Veel hebben we niet geslapen tijdens de vlucht. Na aankomst kregen we een gidsbeurt in de drukke stad Kathmandu en kropen we vroeg onder de wol. De dag erna volgde nog een busreis van 8 uur voor amper 120 kilometer langs hobbelige wegen, waar twee bussen elkaar nauwelijks konden kruisen. Waar zijn we nu aan begonnen, dacht ik.”
“Soms voelden we ons energiepeil dalen wanneer de medicatie was uitgewerkt”
De trektocht zelf vanuit Syabrubesi, op 1.450 meter hoogte, duurde in totaal zes dagen. “We klommen in vier dagen naar ‘onze top’ van de berg”, zegt Kaat. “Voor sommigen was dit de Kyangjin Ri op 4.400 meter of 4.700 meter, maar vier doorzetters – onder wie Heidi – bereikten de Tsergo Ri op 4.985 meter. Twee dagen dalen.”
Veredeld kippenhok
“We begonnen de eerste dag met volle moed en stapten goed door”, zeggen Heidi en Kaat. “Al onze bagage en bevoorrading moest met ezels en sherpa’s naar boven. Iedereen wandelde op zijn of haar eigen tempo, maar ’s middags aten we altijd samen. Soms voelden we wel ons energiepeil dalen wanneer de medicatie was uitgewerkt. Het was voor iedereen een beetje zoeken, maar we werden uitstekend begeleid door superenthousiaste buddy’s. Ook hoogteziekte speelde sommigen onder ons parten, met hoofdpijn en maagklachten als voornaamste symptomen. Vanaf de tweede dag moesten we ook 3 tot 4 liter water drinken om dit tegen te gaan. Nadat we ons doel hadden bereikt, keerden we langs dezelfde weg in twee dagen terug. Alle stappen die we klommen, moesten we terug dalen. Maar alle inspanningen waren zo de moeite waard. Toen kwam de ontlading en barstte er een feestje los!”
Overnachten deden Kaat en Heidi in lodges. “Ik vond enkele soms veredelde kippenhokken”, lacht Kaat. “Er was geen warm water, soms elektriciteit en een douche. Slapen deden we op houten planken met fijne matrasjes, met twee of drie in een kamer. Wanneer iemand ’s nachts naar het toilet moest, een Franse wc, was iedereen wakker. Niet ideaal om uit te rusten, maar wel een unieke ervaring . We moesten soms om 5.30 uur uit de veren zodat we om 7 uur konden vertrekken. Het eten bestond voornamelijk uit rijst, pasta of aardappelen. ’s Morgens waren dat meestal eieren. Maar het eten was wel lekker. De plaatselijke uitbaters deden hun uiterste best om ons hartelijk te ontvangen. Grensverleggend en confronterend, die primitieve manier van leven. Maar we hadden eigenlijk alles wat we nodig hadden. Niemand klaagde.”
“Ook de temperatuur speelde ons parten”, vult Heidi aan. “We vertrokken bij vriestemperaturen, maar na een half uur stappen werd het al warm en moesten we kledij uitdoen die we daarna de hele dag moesten meesleuren.”
“De hele voettocht was voor mijn een emotionele en onbeschrijflijke ervaring ”, zegt Kaat. “Op de top en bij de aankomst rolden de tranen over mijn wangen. Onderweg heb ik ook regelmatig geweend, zowel van het lachen als van uitputting . Ik ben nu eenmaal een bleiter.”
Ook Heidi kon het niet droog houden. “Ik ween nochtans niet vlug”, zegt ze. “Maar de emoties in combinatie met de vermoeidheid en het besef wat we hadden gepresteerd, waren te overweldigend. We zijn neuroloog Jen Maes, vzw Parikili maar vooral onze toffe reisgenoten en buddy’s enorm dankbaar voor dit onvergetelijk avontuur.”
18.000 euro voor Parkili
Heidi en Kaat bereidden zich samen voor op het Nepal-avontuur. “Het schept wel een band”, zeggen ze. “Dat we de beklimming ook samen tot een goed einde hebben gebracht, maakt de cirkel rond. De hele reis werd ook vastgelegd door professionele cameramannen. De film over onze reis zal volgend jaar in april worden vertoond.”
Het duo organiseerde ook tal van activiteiten ten voordele van vzw Parkili, onder meer twee wandeltochten in Bray-Dunes, een picon- en champagneverkoop en een bierproeverij. “We konden ook rekenen op de financiële steun van heel wat sponsors, vrienden en kennissen”, besluiten Heidi en Kaat. “We zamelden in totaal 18.000 euro in voor de vzw. Een enorm bedrag waarvoor we iedereen ontzettend dankbaar zijn. Dat geld wordt onder meer gebruikt voor onderzoek naar de ziekte van Parkinson.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
