Ze waren een hecht gezin: papa Edwin Degraeve, mama Nancy Demunck, hun zonen Thybo, Keano met vriendin Yasmine en Brent (21). Hechter kon niet. Elkaar alle dagen horen en veel plezier. Op donderdag 18 januari schoof Brent op een onbestrooid en spekglad wegdek doorheen de brug waar al acht maanden een metersgroot gat gaapte. Hij was op slag dood. “De sprankel is uit ons leven verdwenen”, vertellen zijn ouders een jaar later.
De familie Degraeve uit de Moeresteenweg is een modelgezin. Een goed koppel, ouders die er altijd zijn voor hun kinderen en de drie broers die – zeker nadat de twee oudsten het huis uit waren – de best mogelijke vrienden werden. Een jaar geleden sloeg het noodlot toe. Het ijzelde en Brent schoof over een kapotte brug, belandde meters lager in het koude water en stierf. Zijn ouders, die toevallig een paar honderd meter voorop reden, probeerden het voorbije jaar te dealen met een onbeschrijflijk trauma.
Thuis
“Brent was mijn laatste kind thuis”, vertelt mama Nancy. “Ik zie mijn kinderen alle drie even graag, maar wellicht daarom dat wij zo hecht waren. Bij niemand hadden wij zo de slappe lach als bij elkaar. We deden samen boodschappen, gingen samen shoppen en konden over alles praten. Brent was een trouwe vriend, een fuifbeest en een pleziermaker. En hij kon niet tegen onrecht. Hij kon ook eigenzinnig zijn. Niemand moest hem zeggen hoe zijn leven te leiden, zei hij soms. Boven in huis had hij zijn eigen fitness- en muziekkamer. Hij maakte techno en was daar goed in. Hij plande de wereld te veroveren en ik weet dat hij daarin zou slagen! Op donderdag 18 januari vertrokken mijn man en ik naar Brugge. Brent had de late shift. Om 11.30 uur namen we afscheid. ‘Tot vanavond ventje en wees voorzichtig‘, zei ik tegen hem. ‘Jow’, antwoordde hij in typische Brent-stijl. We kwamen aan de brug en het was spekglad. ‘Opletten, heel glad! Wij schuiven aan de brug’, stuurde ik hem nog.”
Nachtmerrie
Edwin vertelt hoe beide wagens ’s avonds toevallig heel dicht achter elkaar reden, allebei bijna thuis. En over hoe een mooie dag plots in horror veranderde.
“Net voorbij de bocht hoorden we de auto achter ons schuiven en een enorme slag. Ik keek in mijn spiegel en wist dat het Brent was. Ik stormde uit mijn auto en liep al glijdend naar de brug. De rest is één grote waas. De auto lag in het water, de ramen waren verbrijzeld en liepen vol water. Ik wilde de deur openen, maar dat ging niet. De vier mensen die aan de brug wonen, snelden met ladder en hamer toe. Ik heb het raam ingeslagen, geroepen en geschreeuwd, maar ik hoorde niets en voelde geen beweging… Omdat de auto nog meer dreigde te zakken, riepen de mensen dat ik uit het water moest. Was ik daar alleen geweest, was ik ook gestorven… Het was ijskoud en pikdonker. Ik was in shock, maar ik wilde Brent niet alleen laten… Van dan af aan weet ik niets meer. Een ziekenwagen heeft mij onderkoeld naar het ziekenhuis gebracht.”
“Ik kan nog steeds niet slapen, omdat de nachtmerries dan beginnen” – papa Edwin
“Ik vermoed dat na 40 minuten duikers mijn zoon hebben kunnen bevrijden”, gaat Nancy verder. “Ik was buiten mezelf, maar wist toen al dat het te laat was… Het medisch personeel heeft alles gedaan wat ze kon. Maar dan komen ze officieel zeggen: ‘Sorry, Brent heeft het niet gehaald’. We zijn naar hem toe gegaan, hebben hem vast genomen en zijn onbedaarlijk beginnen wenen. Onze mooie jongen… zo koud. Je hart wordt uit je lijf gerukt. De verdere begeleiding in het ziekenhuis kon beter. Veel beter. Wij hadden de hele nacht bij Brent willen blijven, maar niemand stelde ons dat voor. En wij konden niet helder denken. Men zei koudweg: ‘We gaan een taxi bellen’. De enige met wat empathie was een rechercheur die zorgde dat een collega ons naar huis bracht. We zijn in shock aan onze voordeur afgezet, mijn man in onderbroek en met enkel een folie rond zich. Zoiets laat een diepe indruk na! Dat mijn kind die nacht alleen heeft moeten doorbrengen, heeft mij nog meer gebroken dan nodig was. Bij hem kunnen blijven, had een wereld van verschil gemaakt. Ik hoop dat sindsdien de protocollen op de spoed zijn aangepast, zodat niemand nog zo behandeld hoeft te worden.”
Pijn
Wat volgde, was een jaar van ondraaglijke pijn en gemis, vertellen Brents ouders. En ploeteren om te overleven.
“Er was de woede over dat enorme gat in de muur”, stelt Edwin. “Dit was een megaonveilige situatie, punt aan de lijn. En Brent had niet hoeven te sterven als dat gat er niet was geweest. Ik weet dat ik alles gedaan heb, maar het schuldgevoel van Brent niet te hebben kunnen redden, is onbeschrijflijk. Ik kan nog steeds niet slapen, omdat de nachtmerries dan beginnen. Mensen zeggen dat de pijn met de jaren minder scherp zal worden. Ik wil dat wel geloven, maar op dit moment kan ik dat nog niet. Of mensen iets voor ons kunnen doen? Steun doet altijd deugd, maar let op met posten! Waar ogen niet bij waren, moeten monden niet spreken!”
Loodzwaar
“Alles is anders”, zegt Nancy. “Brents urne staat bij ons thuis en alles wat ons aan hem herinnert, willen we dicht bij ons. Het is troostend en loodzwaar tegelijkertijd. Zelf passeer ik dagelijks aan de brug. Ik stop of vertraag dan even. Gewoon doorrijden, kan ik niet. We lieten er een foto en een stukje poëzie plaatsen. Mijn man heeft het veel moeilijker om er voorbij te komen. Sinds kort heeft Brent ook een herdenkingsplekje in het natuurdomein van Adinkerke, waar hij zijn jeugd heeft doorbracht. Wij danken voormalig burgemeester Bram Degrieck en de afdeling Natuur en Bos om ons daarin te steunen. Ik post veel op Facebook en Instagram. Onafhankelijk van de reacties doet mij dat deugd. Ik praat ook veel tegen Brent en blijf berichtjes naar hem sturen. Eindejaar was extreem moeilijk. Iets waar we altijd naar uitkeken, was nu beangstigend. Uiteindelijk hebben we sober gevierd. Vorig jaar zagen Brent en ik een zwarte kerstboom in de winkel. ‘Mooi hé’, zei ik. Brent antwoordde dat ik volgend jaar een zwarte boom moest kopen. Ik heb hem gekocht! Het was de enige kerstboom die goed aanvoelde. Of wij ergens troost in vinden? In onze hechte band met de kinderen en het met zekerheid weten dat Brent niet heeft afgezien. Gelukkig moet ik niet leven met de gedachte dat hij verdronken is. Hij zal het amper beseft hebben, zegt men ons. We hebben ook al honderd keer gevoeld dat Brent nog bij ons is. Zaterdag 18 januari zullen we met ons vijven doorbrengen. In ons hart en in onze gedachten is onze mooie jongen er voor altijd bij.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
