In het middelbaar zag Ettien Léon N’guessan (32) drie opties voor zichzelf: dokter, advocaat of priester worden. Het werd het priesterschap en die beslissing bracht hem van Ivoorkust naar Ieper. Ondertussen voelt hij zich prima thuis in de kattenstad, ook al belet corona hem om zijn ding te doen. “Ik heb hier een thuis door de goede banden met mensen. Dat is belangrijk om als priester je werk goed te doen.”
Ettien Léon N’guessan had best een goed leven in Ivoorkust. “Wij leefden niet in luxe, maar hadden ook niets tekort”, vertelt Ettien. “Pas toen ik ging studeren aan de universiteit in Abidjan was het heel moeilijk. Het is wel een leerschool geweest om op zeer jonge leeftijd onafhankelijk te leven.”
Sinds wanneer wist je dat je priester wilde worden?
“Dat verhaal begint bij een goede vriend van mijn papa, die ook priester was. Jammer genoeg is hij heel vroeg gestorven, zes maanden na zijn wijding, in een auto-ongeval twee jaar voor mijn geboorte. Mijn papa heeft ter nagedachtenis zijn naam aan mij gegeven, misschien in de hoop dat het ooit iets zou doen opborrelen. In het middelbaar zag ik drie keuzes: dokter, advocaat… en als dat niet lukt, dan zou ik priester worden. De drie keuzes hebben wel gemeen dat het gaat om de zorg voor anderen. Ik wil iets doen voor mijn medemens of voor de samenleving. Na twee jaar aan de universiteit werd ik aangesproken door een Belgische pater die op bezoek was in Ivoorkust en zei: we zijn op zoek naar jonge priesters in België. Ik antwoordde dat ik mijn land, familie en vrienden niet wilde verlaten. Toen zei hij: kom af voor één jaar en dan kan je nog kiezen.”
Je hebt dan toch gekozen om te blijven?
“Ik begon filosofie te studeren in België, leerde hier mensen kennen en begon een tweede leven op te bouwen. De vrees voor het onbekende, voor de eenzaamheid viel geleidelijk weg. Eén iets was wel beslissend: het feit dat er weinig priesters waren in België, terwijl er in Ivoorkust te veel waren. Dus ik dacht: als ik priester wil worden, dan word ik naar België geroepen om mijn steentje bij te dragen aan de kerk. Dat was de beslissende klik.”
Waarmee had je het moeilijkst in België?
“Het was zeker niet eenvoudig. We hebben geen winter in Ivoorkust en de eerste keer dat ik naar België kwam, in december 2009, was het een heel strenge winter. Het was -15 graden, terwijl het 28 graden was in Ivoorkust. Dat was een grote shock, niet alleen qua temperatuur maar ook cultureel. In Ivoorkust zag je altijd heel veel mensen op straat, terwijl het hier al zo vroeg donker was en het openbaar leven daarna grotendeels stilviel. Maar doordat ik opgenomen was in een gemeenschap, was ik niet alleen.”
“Als ik bezoek heb, gaan we sowieso naar de Menenpoort”
Ondertussen ben je in Ieper sinds november 2016. Voel je je al een beetje thuis?
“Absoluut. Ieper is een leuke stad en is nog klein in de zin dat iedereen elkaar kent. Dat zorgt ervoor dat er een band is met de mensen, maar ook met de geschiedenis van Ieper. Wat voor mij het verschil maakt, is het feit dat ik ook met de jeugdbewegingen samenwerk. Ondertussen ken ik veel mensen. Ieper heeft een heel warme kant en er is veel gastvrijheid. Bij mijn priesterwijding zei de deken dat Ieperlingen in het begin misschien een beetje afstandelijk zouden doen, maar eenmaal je in hun hart komt, blijf je er vastzitten. Dat merk ik wel.”
Wat betekent de Menenpoort voor jou?
“Mijn eerste link met de Menenpoort dateert al van toen ik nog in Duinbergen woonde. Dat is zeker 8 jaar geleden. Toen ben ik op 11 november met de pastoor van Knokke en een collega uit Benin naar de Westhoek gekomen om de begraafplaatsen te bezoeken. In Ieper sloten we af met de Last Post en ik herinner me nog heel goed dat ik heel emotioneel werd onder die poort. Toen hebben we beslist om dat ieder jaar te doen. Als ik nu mensen op bezoek heb, gaan we sowieso naar de Last Post om te tonen dat er hier een mooie traditie in ere wordt gehouden, maar ook om ons eraan te herinneren dat vrede iedere dag opnieuw moet gezocht worden.”
Welke impact heeft corona op jou?
“Een van mijn belangrijkste taken als priester is contact zoeken met mensen. Zeker in deze moeilijke tijden is dat nodig. Veel mensen hebben nood aan een gesprek. Ze zijn gelukkig als ze weten dat er iemand is die aan hen denkt. Natuurlijk heb ik veel liever het fysiek contact, maar nu kan dat niet. Ik probeer wel zo veel mogelijk via telefoon of via een bezoekje aan de deur of in de tuin de mensen te bereiken, gewoon om te vragen hoe het gaat met hen. Het is soms een beetje zoeken, maar anderzijds stimuleert het ons om creatief te zijn om wegen te zoeken om elkaar op de een of andere nabij te zijn.”
Heb je soms nog heimwee naar Ivoorkust?
“Ik leef in twee werelden. Je hebt het gevoel overal thuis te zijn, maar tegelijk ook nergens écht thuis te zijn. Maar ik denk dat ik na tien jaar de klik gemaakt heb en te genieten van mijn leven en mijn werk hier.”
Privé: Ettien werd geboren op 16 mei 1988 in Sankadiokro in Ivoorkust. Zijn vader is leerkracht en zijn moeder naaister. Hij heeft drie zussen en een broer. Hij woont in de pastorie van Sint-Pieters in de Bukkerstraat.
Opleiding: Na zijn middelbaar in Ivoorkust studeerde hij boekhouding en economie en ontwikkeling in Abidjan. Na die twee jaar verhuisde hij naar België, waar hij Nederlands voor anderstaligen studeerde aan de universiteit. Vervolgens studeerde hij filosofie in het Klein Seminarie in Brugge en theologie in Leuven.
Loopbaan: Na verschillende stages werd Ettien in juli 2016 diaken. In september 2016 werd hij benoemd in Ieper en op 30 april 2017 werd hij gewijd tot priester. Hij is contactpriester voor de Sint-Pieterskerk, Sint-Jakobskerk, de Capucienenkerk en de kerk van Brielen. Daarnaast is hij proost van de KSA en de Chiro in Ieper.
Onder de Menenpoort
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
