Voor Els Lodens (48) was 2021 een annus horribilis. Het begon met een auto-ongeval, tien dagen later overleed haar mama, ze verbrandde haar arm en het ergste moest nog komen: bij een routinecontrole stelden dokters een kwaadaardige tumor vast. Na acht maanden van inactiviteit begint Els op maandag 3 januari opnieuw te werken in de zorg. “Een nieuw jaar, een nieuw begin. Het werk kunnen hervatten, betekent veel voor mij.”
Zorgkundige Els Lodens woont met haar man Kris Gijbels en de kinderen Simke (19) en Seppe (17) in de Hondspootstraat. 2021 was voor het gezin een aaneenschakeling van tegenvallers en slecht nieuws. Maar acht maanden na haar kankerdiagnose kan Els opnieuw met vertrouwen naar de toekomst kijken.
Rampjaar
“Dit jaar was inderdaad een rampjaar”, vertelt Els. “Het begon op 8 januari. Ik kwam van Ieper, reed niet te snel, maar het was ietwat glad en toen ik moest remmen voor mijn voorligger, ben ik toch tegen die wagen gebotst. Gevolg: 1.200 euro kosten aan mijn auto. Er zijn veel erger dingen, maar dit maak je niet graag mee!”
“Op 19 januari is mama in volle coronacrisis overleden. Ze verbleef in een woon-zorgcentrum in Oudenaarde. Ik ben heel blij dat ik de laatste dagen samen met mijn zus en haar oudste dochter bij haar heb kunnen zijn. Op dat moment in de pandemie was het niet evident om daar toestemming voor te krijgen.”
“Een tijdje later heb ik me op het werk lelijk verbrand aan kokend water. Ik dacht: wat is hier gaande… ? En toch moest het zwaarste nog komen.”
Veranda
Els vertelt dat ze voor begin mei twaalf dagen verlof had aangevraagd. Installateurs zouden op donderdag 6 mei met de nieuwe veranda komen. Iets waar het hele gezin en Els in het bijzonder enorm naar uitkeek.
“Op maandag 3 mei ging ik langs bij de gynaecoloog voor een tweejaarlijks uitgebreid borstonderzoek. Ik dacht: ik plan dat de eerste dag van mijn vakantie, dan ben ik er vanaf. Ik hou me strikt aan die controles! Mijn grootmoeder en een nichtje aan papa’s kant hebben allebei borstkanker gehad. Al tijdens de echo zag men ‘iets verontrustends’. Men wilde meteen een punctie doen.”
“Ik heb mijn man gebeld en ben wenend naar huis gereden. Drie dagen later mocht ik de gynaecoloog bellen voor het resultaat. ‘Ik wil graag in mijn kabinet met je spreken. Je mag binnen een uurtje komen’, zei hij. Tja, als je zoiets hoort, weet je dat er iets mis is… Mijn man is van zijn werk naar huis gekomen en anderhalf uur later zaten we bij de dokter.”
“Ik heb geen goed nieuws”, was het eerste wat hij zei. Veel meer heb ik zelf eigenlijk niet gehoord…. Bleek dat er drie kleine, kwaadaardige tumoren in mijn linkerborst zaten. Om te weten of er uitzaaiingen waren, kreeg ik meteen een afspraak voor een buik-, long- en botscan en op dinsdag 25 mei zou ik geopereerd worden.”
Goed nieuws
“De scanners brachten zeer goed nieuws: in de vitale organen zaten geen uitzaaiingen. Daardoor kon de chirurg borstsparend opereren. Maar voor mij was dat geen optie. Mijn nichtje heeft een borstsparende operatie gehad, maar is acht jaar later hervallen en ze moest alsnog een amputatie ondergaan. Ik wou die slechte ziekte uit mijn lichaam, zo veel en zo snel als mogelijk.”
“Tijdens de operatie werden drie okselklieren weggenomen en ook die bleken goed. Dat goede nieuws vernam ik pal op mijn verjaardag. De periode tussen de diagnose en de resultaten van de onderzoeken was het zwaarst. Ik kreeg geen hap door mijn keel. De onzekerheid over eventuele uitzaaiingen maakt je gek.”
De operatie is uiteindelijk prima verlopen en nabehandeling in de vorm van chemo hoefde niet. Wel kreeg Els later 16 sessies bestraling op het litteken. Geen bezoek mogen krijgen, viel haar zwaar.
“Ik had en heb een grote snede”, vertelt Els verder. “Er zaten toch 32 haakjes in. Maar de wonde is mooi genezen. Of ik bang was toen het verband er in het ziekenhuis een eerste keer afging? Dat viel mee. Ik had mij er mentaal goed op voorbereid. Toen in het ziekenhuis een medewerker van de Thuiszorgwinkel met bh’s met vullingen langskwam, heb ik wel bittere tranen geweend. Het zijn confronterende dingen waar je vaak voor het eerst door moet.”
“Vergeten, is na een amputatie extra moeilijk. Je wordt immers minstens elke morgen en elke avond geconfronteerd met dat litteken. Ik heb de voorbije maanden wel flink wat vooruitgang geboekt. In die mate dat ik mij er klaar voor voel om op 3 januari het werk te hervatten. Rustig starten en geleidelijk aan opbouwen. Progressieve tewerkstelling noemen ze dat.”
Veranderd
Of de kankerdiagnose haar veranderd heeft, vragen we Els. “Ja!”, roept dochter Simke in haar plaats. “Ze jaagt zich minder snel op, mama geniet meer en ze kan al stukken beter loslaten. Wij vinden dat hier allemaal zalig. Ik had al een hele goede moeder, maar nu is het nog gezelliger in huis.”
“Ik heb vanaf dag één het voornemen gemaakt om niet meer voltijds te werken en meer te genieten”, komt Els opnieuw tussen. “Het was een jaar waarvan ik hoop dat het eenmalig was, maar ik ben ook dankbaar voor de goede prognose. En de vele steun die ik van familie, vrienden en collega’s heb gekregen. Spijtig genoeg heeft niet elke lotgenoot zoveel geluk.”
“Nu al ligt onze reis van volgende zomer naar Zuid-Frankrijk vast. Tussenin plannen we vele kleinere geluksmomenten. En genieten we volop van de nieuwe veranda”, glimlacht Els. “Geluk zit immers – zeker weten – in kleine dingen.”
(AB)
Kerstbabbels
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
