Charina Denolf van JOC Ieper: “Concerten zijn mijn voedingsbodem”

Als projectmedewerker artistieke expressie bij JOC Ieper staat Charina Denolf in nauw contact met de jonge vrijwilligers van A New Breeze en concertwerking Hypnoiz. Daar merkt ze dat jongeren na de moeilijke coronaperiode weer binding zoeken in vrijwilligerswerking. Zelf hoopt ze snel weer naar concerten en op reis te kunnen gaan.

Met A New Breeze zet Charina Denolf allerlei artistieke projecten voor jongeren op. “Dat houdt concreet in dat we workshops en ateliers organiseren. Af en toe komt daar een lang traject bij. Vorig jaar was dat een kortfilm die uitkwam. Het kan van alles zijn. Het programma komt tot stand samen met vrijwilligers. Daar kunnen bijvoorbeeld ook uitstappen tussen zitten, zoals tentoonstellingen of musea. Volgend jaar gaan we bijvoorbeeld naar het Fotomuseum omdat we een project doen rond fotografie.”

Je bent ook betrokken bij concertwerking Hypnoiz van JOC Ieper. Hebben jullie iets kunnen doen tijdens de coronaperiode?

“We hadden het geluk dat we in de zomer van 2020 toch nog een concertje of twee konden organiseren omdat we met het jeugdhuis een zomerbar deden in het Hamiltonpark, onder andere van twee Ieperse bands. Voor de tweede lockdown konden we zelfs nog een concert geven in de concertzaal van het JOC. Dat was wel een beetje raar, want het was een punkconcert waarbij iedereen moest zitten. Dat was aanpassen. (lacht, red.)”

Je hebt veel contact met jonge vrijwilligers. Hoe moeilijk was de coronacrisis voor jongeren?

“Ik denk dat het voor veel mensen niet evident was. Ik ken bijvoorbeeld heel wat gasten die hun eerste jaar deden en op kot zaten. Voor hen was dat echt een vorm van isolatie. Je zit in een nieuwe stad, normaal moet je je netwerk beginnen opbouwen, maar je wordt van alles en iedereen afgesneden. Ook op de jeugddienst ving ik signalen op dat er ook in Ieper mensen waren die op hun limieten begonnen te lopen. Zelf merkte ik dat thuiswerken niet altijd even goed ging, dus ik kan me voorstellen dat thuisonderwijs al helemaal geen evidentie was. Als jonge gast moet je een heel sterke zelfdiscipline hebben om je daar echt voor te blijven inzetten. Reizen heb ik ook hard gemist. Gaan en staan waar je wil zonder dat je moet met van alles rekening houden.”

Hebben er vrijwilligers afgehaakt?

“Er zijn er wel, maar dat waren meestal de vrijwilligers die sowieso op het punt stonden om te stoppen. Ik stelde ook wel het tegenovergestelde vast. Sinds we weer mogen openen hebben we enkele nieuwe vrijwilligers die weer verbinding zoeken met elkaar nadat ze elkaar zo’n lange periode niet gezien hadden, die zoeken naar een gemeenschappelijke interesse om weer buiten te kunnen komen op een toffe manier.”

Heb je zelf hobby’s?

“Ik ben niet echt actief bezig met kunst, maar eerder een kunstbewonderaar. Ik ga graag naar musea en naar theatervoorstellingen, maar liefst van al naar concerten. Dat is een beetje mijn voedingsbodem geweest. Ik probeer daarbij grenzen af te tasten. Ik vind het belangrijk dat ik niet altijd iets doe dat ik voor de hand liggend vind. Ik probeer voor alles open te staan, om een breed perspectief te hebben. Dat heb ik wel echt gemist. Binnen zitten is niet echt mijn ding. Ik geniet er bij concerten er echt van om die interacties te hebben en die sfeer te voelen, of dat nu iets is dat ik zelf organiseer of gewoon ergens naartoe ga. Die vibe die er hangt, mensen kruisen, bier op je gemorst krijgen… Dat zijn van die kleine dingen die alles opfleuren.”

Wat betekent de Menenpoort voor jou?

“Het is de toegangspoort van mijn stad hé. Voor mij heeft het dus iets minder een historische betekenis. Niet dat de Eerste Wereldoorlog me helemaal niets doet, maar ik heb er misschien minder binding mee. De Menenpoort is voor mij vooral het binnenkomen in Ieper. Ik was nog jong toen mijn ouder scheidden. Mijn vader woont in Izegem en voor mij was dit altijd een beetje de poort naar mijn thuis. Ik ben wel trots om Ieperling te zijn. Ieper vind ik een heel mooie stad. Wel klein, maar dat heeft ook net zijn charmes. Als ik buiten kom, kom ik mensen tegen die ik ken. Dat vind ik wel geestig.”

Wat brengt de toekomst?

“Ik weet dat dit geen job is dat ik heel mijn leven kan doen. Op een bepaald moment groei je toch een beetje uit die jeugdvibe. Mocht ik vaststellen dat ik de voeling met de jeugd verlies, dan zal het misschien zijn om over te gaan op iets anders. Maar wat dat zal worden? Ik hoop misschien iets meer in de cultuurwereld. We zien wel. Ik wil me nu ook niet vastpinnen op iets, en voorlopig zit ik hier nog heel goed en doe ik het nog heel graag.”