Met de opening van een erfgoedhalte en expo in de bibliotheek staan de Snoezepoezen nog eens in de kijker. Steunpilaar van de Ieperse dansgroep is al meer dan twintig jaar Carla Vannieuwenhuyze, die als Ieperling in hart en nieren de Menenpoort in haar hart heeft.
Hét gezicht van de Snoezepoezen dat dit jaar zestig kaarsjes uitblaast is nu al meer dan twintig jaar Carla Vannieuwenhuyze, die nog altijd eerbiedvol verwijst naar haar voorgangster als ‘juffrouw’ Dael. “We hebben altijd een heel mooie samenwerking gehad. In 2000 zijn we met de Snoezepoezen naar Japan geweest. Toen zei juffrouw Dael dat ze alle verantwoordelijkheden wilde doorgeven aan mij. Zo ben ik dan ook voorzitter geworden.”
Vanwaar die interesse voor de Snoezepoezen?
“Ik volgde van mijn zes jaar al klassiek ballet in Ieper, dus dansen was een echte passie voor mij. In die tijd moest je echter 1,65 meter zijn om Snoezepoes te kunnen worden. Ik ben helaas maar 1,63 meter, dus kwam ik niet in aanmerking. Dat was een hele ontgoocheling, maar toen was er daar niets aan te doen. Natuurlijk zijn die regeltjes achteraf wel weggevallen en nu is iedereen welkom. Uiteindelijk kwam ik bij de groep op vraag van juffrouw Dael als extra lesgeefster.”
Wat maakt de Snoezepoezen zo speciaal?
“Eerst en vooral discipline, de vlotheid en de elegantie. Ook heel belangrijk is de vriendschap. Ik zeg altijd: eens Snoezepoes, altijd Snoezepoes. Eenmaal je vriendschappen hebt bij de Snoezepoezen, blijven die meestal heel lang duren.”
Zondag was het normaal Kattenstoet. Heb je eraan gedacht?
“Heel de week! Meestal is dat een heel drukke week is voor mij. We zijn wel gewoon om andere optredens te doen, maar de Kattenstoet blijft toch iets heel speciaals. Ik durf zelfs zeggen dat de meeste Snoezepoezen meer stress hebben voor de Kattenstoet dan voor gelijk welk ander optreden. Ze mogen al tien jaar Snoezepoes zijn, toch is er die gezonde stress. Dat vind ik wel belangrijk.”
Jullie doen wel mee aan Kattenkronkels?
“Zeker. Twee van de drie groepen die normaal meedoen aan de Kattenstoet zullen ook te zien zijn tijdens Kattenkronkels: de jongeren en de echte Snoezepoezen. Het wordt niet ons eerste optreden sinds corona. Vrijdag is er een inhuldiging van een erfgoedhalte over de Snoezepoezen naar aanleiding van een schenking aan het Stadsarchief door de zus van juffrouw Dael, Cecilia. Daar zal er ook gedanst worden, het eerste optreden sinds het begin van corona. We hebben in allerijl nog twee buitenrepetities gehad en ik moet zeggen: het viel mee. De routine is er wat uit, maar ik heb gemerkt dat iedereen snel weer mee is met de dansjes.”
Waar haal je de motivatie om daarmee door te doen?
“Als je graag danst, dan wil je blijven dansen en steek je daar energie in. Voor mij is het ergens een uitlaatklep waar je je hart en ziel kan insteken. Dansen is een deel van mijn leven. Mijn zus is er enkele jaren geleden bovendien bij gekomen om me te helpen. Zo is het werk een beetje meer gedeeld.”
Wat betekent de Menenpoort voor jou?
“Als je tijdens de Kattenstoet onder de Menenpoort passeert, dan weet je: we zijn vertrokken. Ik word er emotioneel van als ik er nu aan terugdenk. Dat doet toch iets met me. Hoewel ik hier al heel mijn leven woon, blijft de Menenpoort iets speciaals. Eerst en vooral omwille van de link met de Eerste Wereldoorlog en het eerbetoon voor de mensen die voor onze vrijheid gestreden hebben. Ik vind het ook een heel mooi monument. We zijn vaak gastgezin, onder meer voor het basket en De Gevleugelde Stad Ieper, maar onlangs ook voor een Thaise uitwisselingsstudente. Dan doe ik met altijd met onze gasten een verkenningstoertje door Ieper, waarbij we beginnen aan het station, de vestingen afwandelen en eindigen aan de Menenpoort voor de Last Post. Dat is altijd een heel emotioneel moment. We hebben normaal ook een traditie op 11 november dat we vrienden uitnodigen en afspreken om 9.30 uur voor de Poppy Parade. Dan drinken we een glaasje om dan om 11 uur op groot scherm te kijken naar de speciale Last Post.’
Je zat vroeger in het bestuur van The Blue Cats, onder meer toen ze kampioen van België werden. Volg je het basket nog steeds?
“Onze dochters hebben alledrie basket gespeeld. Julie heeft zelfs nog samengespeeld met Emma, Kim en Hanne, weliswaar bij de jeugd,. De basketspirit zit er nog altijd in en uiteraard volgen we de avonturen van The Belgian Cats op de voet. We waren erbij op het WK in Tenerife in 2018 en in Oostende toen ze zich plaatsten voor de Olympische Spelen. We leven dus volop mee en zijn enorm trots. We kennen ook alle ouders. In ieder geval kijken we uit naar de zomer als ze aantreden op het EK en de Olympische Spelen. Dat worden weer spannende tijden.”
Onder de Menenpoort
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
