Sinds donderdag staat Brigitte Becue als elitecoach aan de rand van het zwembad op het WK korte baan in Qatar. De dubbele Sportvrouw van het Jaar nam van 1988 tot 2000 deel aan vier Olympische Spelen en zwom vijf Europese titels bij elkaar. De Oostendse stopte een eerste keer met zwemmen op haar 30ste, twee dagen voor haar 40ste werd ze mama en op haar 50ste heeft ze als elitecoach van de Vlaamse Zwemfederatie de job van haar leven gevonden. “Eindelijk wat structuur!”, grijnst ze. Voor de rest was het de afgelopen twintig jaar vallen en opstaan, zowel in leven als werk. “Zwemmen was de enige constante in mijn leven en mijn zoontje mijn grote liefde.” BB open en bloot: gevoelig meisje, gevoelig voor chloor, rilatine en Zwarte Piet. “Ik kom ze gewoon niet tegen, de vrijgezelle mannen!”
Van 2 tot 18 februari vindt in Doha (Qatar) het WK zwemmen korte baan plaats. De nationale estafetteploeg kan zich er plaatsen voor de Olympische Spelen in Parijs. Intussen hebben al vier zwemmers zich individueel geplaatst voor de Spelen, er mag nog steeds gehoopt worden op acht of negen zwemmers in Parijs. Aan de rand van het zwembad staat straks Brigitte Becue (51), sinds eind augustus de nieuwe elitecoach van de Vlaamse Zwemfederatie. BB is back, bitches! Neen, Brigitje is terug.
Op een dag vind je de job van je leven?
“Ja! Al was het ook geen perfect moment. Andere coaches kunnen vier jaar opbouwen naar de Spelen, ik heb maar een klein jaar. Ik was ook wel verrast, maar het was een aanbod dat je niet kan weigeren. Al zeker niet in mijn geval. Ik kon eindelijk weer fulltime met zwemmen bezig zijn. Dé rode draad in mijn leven.”
Klopt het dat veel zwemmers hoogbegaafd zijn?
“Een dokter vroeg het me ook al eens: of ik geen ADHD zou hebben? Onrustig, moeilijke concentratie, iets rap beu zijn… Ik kreeg rilatine voorgeschreven maar ik neem die nauwelijks. Wonderlijk wat die doet trouwens. Dan ruim ik thuis meteen drie uren na elkaar op! (schatert) Toen ik stopte, was ik het zwemmen ook beu. Nu niet meer. Maar zelf schoolslag zwemmen, lukt me niet meer. Mijn knieën zijn helemaal kapot – alle kraakbeen weg. Veel bewegen zit er niet meer in. Het is eraan te zien.” (grijnst)
Mis je het atletisch lijf van vroeger niet? Maggie De Block is 34 kilo afgevallen door te zwemmen.
“Maar van zwemmen krijg je dan weer honger! (lacht) Oké, ik heb mij wat laten gaan. Te weinig beweging, te weinig tijd, te veel stress. Al ben ik veel relaxter dan vroeger. Maar om terug te vechten, heb ik betere knieën nodig.”
Nog een probleempje: je bent gevoelig aan chloor. Je kreeg daar chronische sinusitis van en daardoor ook nog een hersenvliesontsteking. Zo’n gevoeligheid lijkt me niet handig voor een zwemcoach.
“Dat wordt verholpen door mijn dagelijkse druppels. Ik vergeet die wel eens, op stage op Tenerife was ik meteen goed ziek. Maar het heeft mij nooit tegengehouden: ik bleef altijd zwemcoach.”
Begin vorig jaar klonk je wel heel gelaten: ‘Ik heb het gehad in België. Zonder mijn zoontje Nicholas trok ik naar de zon’.
“Dat sloeg vooral op de politiek, hoor.”
Je hebt indertijd nog gewerkt voor Bert Anciaux.
“Zes maanden. Ik ergerde me dood. Verschrikkelijk. Veel beloven en niets doen, dat leerde ik er. (zucht) Daarom had ik altijd een boontje voor Jean-Marie Dedecker. Hij is tenminste altijd rechtuit. Als topsporter kan je altijd met je problemen bij hem terecht. Een supergast! Wat dat vertrek naar het buitenland betreft: zelfs Oostende, waar ik ontzettend graag wil terugkeren, lukt me niet. Nicholas is 11 jaar, die wil ik niet van zijn school en vrienden weghalen. (Becue woont nu Huldenberg in Vlaams-Brabant, red.) En het co-ouderschap met zijn vader (de voorzitter van de Overijse zwemclub waar Brigitte lesgaf, hun relatie strandde twee jaar na de geboorte van Nicholas, red.) is niet altijd gemakkelijk. Ik zal nu nog vaker weg zijn, hé: stages, het WK in Qatar, de Spelen in de zomer. Een nanny leek de oplossing, maar dat is wel duur.”
Je gaf eind 2022 ook je vaste job als vertegenwoordiger voor Speedo op. Was het teveel geworden in combinatie met je job als zwemcoach bij Leuven?
“Ik was óp, ik zat dicht bij een burn-out en ziekteverlof. Dan kon ik ook geen training meer geven. Ik word nu eenmaal alles snel beu. En als ik iets beu word, functioneer ik niet meer. Het is de story of my life. Alleen het zwemmen word ik nooit beu. Maar alleen maar training geven, daar kwam ik niet van rond. Tegen september wilde ik weten wat ik precies zou doen. Toen kwam deze aanbieding op mijn pad.”
Zo ongeveer jouw tiende job intussen.
(telt) “Tien jaar in Kortrijk en tien jaar in Brugge gezwommen, later bij vier clubs coach geweest, bij een marktonderzoeksbureau gewerkt, vertegenwoordiger voor apotheken tof, maar maquillage en nagellak waren niet meteen mijn ding , vertegenwoordiger voor Speedo, die job bij Anciaux, motivational speeches gegeven voor bedrijven… Maar eigenlijk ben ik er maar vijf jaar echt uit geweest. Ik volgde het zwemmen toen ook nauwelijks. Maar ik ben in de coronaperiode gezwicht voor de vraag die de zwemclub van Leuven, waar Nicholas zwemt, élk jaar stelde: geen zin om coach te worden bij ons? Ik had er plots weer zin in.”
“Intussen ben ik helemaal een softie: in Parijs zullen de tranen in mijn ogen staan”
Een paar jaar geleden heb je nog gepostuleerd naar het voorzitterschap van de zwembond, maar…
“Een vrouw aan de top ligt moeilijk. Of ik toen bekeken werd als een moeilijke, harde tante? De mensen die mij echt goed kennen weten beter. En ik was intussen ook wat in de vergetelheid geraakt. (plagerig) Vandaag vinden de journalisten mij wel weer. Ach, ik trek mij niets aan van die foute perceptie. Al was ik eigenlijk altijd een heel gevoelig meisje. Nog steeds zelfs, ik heb bijvoorbeeld nog steeds moeite met het overlijden van mijn mama, intussen al acht jaar geleden. Privé was ik vroeger ook veel emotioneler dan in mijn sport. Op mijn eerste Spelen in Seoel (Zuid-Korea) in 1988 dacht ik bij de openingsceremonie nog: is het dat maar? Intussen ben ik een softie geworden: in Parijs zullen de tranen in mijn ogen staan, denk ik. Heel bizar. Vooral sinds ik moeder werd, ben ik veel emotioneler. Ik heb ook maar één kind, dat is mijn engel natuurlijk. (vertederd) Nicholas was zó fier op mij toen ik elitecoach van de Vlaamse Zwemfederatie werd. Mama, ge zijt ook vier keer naar de Spelen geweest, hé! Je moet daar fier op zijn!”
Ben je daar dan niet fier op?
“Ik ben er wel fier op, maar sta daar nooit bij stil. Wellicht omdat ik nooit een medaille won. Het had gekund in Atlanta (VS) in 1996 maar ik zat mentaal kapot.”
Door relatieproblemen met je toenmalige coach en partner Stefaan Obreno. En jouw huwelijk met de vader van Nicholas, vele jaren later, was twee jaar na zijn geboorte ook voorbij.
“Intussen ben ik al bijna acht jaar alleen. Niet helemaal een bewuste keuze hoor! Echt! Ach, het maakt niet uit. Of toch wel. Maar ik kom ze gewoon niet tegen, de vrijgezelle mannen! Ik had eigenlijk nooit veel geluk in de liefde. Ik moet daarom toch niet op datingsites of zo? Ik ben zo gemakkelijk, alleen. Ik ga niet op zoek, maar dat wil niet zeggen dat ik er niet opensta, hé.”
(lees verder onder de foto)
Klopt het verhaal dat je altijd zei dat je vóór je 40ste moeder wilde worden en dat je daags voor je 40ste verjaardag beviel?
“Hoe weet je dat? Bijna, het was twéé dagen voor mijn 40ste verjaardag. Sterker zelfs: Nicholas kwam vijf weken te vroeg! Straf, hé? Zie je wel dat alles altijd goed komt met mij?”
Je zei eerder al dat schoolslagzwemmers een apart ras zijn. Een beetje zoals voetbalkeepers?
“Dat je er een beetje zot voor moet zijn? Eigenlijk wel. Omdat schoolslag, het meeste weerstand, toch een aparte beweging is. Het is ook de meest complete slag, je gebruikt echt àlle spieren.”
Wat houdt je nieuwe job precies in?
“De planning maken, programma’s uitschrijven, de dagelijkse begeleiding van de elite zwemmers, enz. Daarvoor dient mijn diploma A van Bloso, hé. Ik kan bogen op mijn ervaring natuurlijk. Maar het is hard werken, het zijn lange dagen: ik vertrek ‘s morgens om 6 uur naar het Topsportbad in Antwerpen voor de ochtendtrainingen. De namiddagtrainingen, vier keer per week, beginnen om half vijf. Tussenin maak ik trainingsschema’s en planningen, verzorg ik mijn mails… ik ben hier eigenlijk nog nooit buiten gekomen. En dan ben ik rond 20 uur thuis.”
Je gaf al meteen aan dat je het anders wilde aanpakken dan je voorganger Frédéric Vergnoux die door grensoverschrijdend gedrag moest opstappen.
“Ik wil liever niet spreken over mijn voorganger. (denkt na) Ik was vroeger als zwemmer mentaal heel sterk, maar als je zwemmers fysiek en mentaal onderuit gaan, moet je dat inschatten. Lana Ravelingien was duidelijk fysiek overtraind, onze absolute topper Roos Vanotterdijk raakte fysiek én mentaal overtraind… Ik heb mijn zwemmers ook meteen gezegd: weet dat ik altijd correct wil blijven, als ik ooit een proces aan mijn broek zou krijgen, stop ik meteen. Dat is het mij niet waard. Je mag ze ook niet teveel pamperen, voor topsport moet je wel ballen aan je lijf hebben, maar het is nu eenmaal zo dat de tijdsgeest vandaag helemaal anders is dan in mijn tijd. En de slinger is wat teveel naar de andere kant geschoven, vrees ik. Voor mij zal Zwarte Piet altijd Zwarte Piet blijven! Punt gedaan! Je m’en fou! Fysieke agressie was en is nooit goed te praten, maar nu mag niets meer, waardoor ik constant uitkijk wat ik mag zeggen!”
“Als ik ooit een proces aan mijn broek zou krijgen, stop ik meteen als coach. Dat is het mij niet waard”
Kenden jouw zwemsters jou en jouw palmares nog wel?
“Zij niet, maar de oudere mensen wel. Op stage waren er ook mensen die mijn zwemsters vroegen of ik nog mee train met hen. Oh my God! (schatert) Ook op het vliegtuig waren er veel mensen die mij nog herkenden. Iedereen noemt me ook nog steeds Brigitje.”
Vergelijk het Brigitje van toen eens met dat van nu?
“Ik ben in ieder geval zachter geworden. En ik heb veel levenservaringen opgedaan. Maar je moet niet alle slechte dingen uit mijn verleden naar boven halen, hé?”
Welke slechte dingen? Als aangespoelde in Oostende, moet ik wel nog iets kwijt: het nieuwe zwembad draagt dan wel jouw naam, maar je woonde er toch maar tot aan je vijfde levensjaar?
“Ik ben er wel geboren, hé. Mijn oudste broer heeft er zijn hele jeugd doorgebracht en is er een jaar of drie geleden teruggekeerd. Ik kom er door mijn druk leven én de afstand nog nauwelijks, het is al van mei geleden. Ik geraak zelfs op kerstavond niet meer in West-Vlaanderen. Tot Nicholas het huis uit is, blijf ik in Huldenberg wonen. Weet je wel hoeveel keer ik al verhuisd ben in mijn leven? Negen keer! Van Oostende naar Heule, Bissegem, Sint-Kruis, Brugge, Zedelgem, Overijse, Sint-Agatha-Rode en Huldenberg. Maar ooit keer ik wel weer terug naar Oostende.”
Tot slot, waar zit je op de geluksschaal van 10?
“Oei… Moeilijk. Een acht? Meer hoeft niet, want dan word ik bang dat het niet zal blijven duren.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
