“Mijn doodskaartjes waren gedrukt, mijn kist en mijn bloemen waren besteld”: Kimberly koos voor euthanasie, maar een amputatie redde haar leven

“Ik heb dan wel een been minder, ik heb ook geen pijn meer”: Een amputatie bracht de oplossing voor Kimberly, terwijl ze al euthanasie had aangevraagd. © JRO
Jeffrey Roos
Jeffrey Roos Medewerker KW

“Een (zichtbare) beperking mag deelname aan de politiek niet in de weg staan.” Aan het woord is Kimberly Michel, 33 jaar en ambitieus om de eerste mandataris te worden met een zichtbare fysieke beperking. Ze komt op voor de lijst ‘Voor Groot Middelkerke’, een nieuwe partij onder impuls van restauranthouder Hans Vanheste. Bijna was ze er niet meer geweest, maar nu is ze strijdvaardiger dan ooit.

Kimberly (33) wou euthanasie, maar werd gered dankzij amputatie van onderbeen: “Ik wil door deelname aan gemeenteraadsverkiezingen een stem zijn voor mensen met beperking”

In augustus maakte huidig gemeenteraadslid Hans Vanheste bekend dat hij uit de Lijst Dedecker-fractie stapte en de rest van deze legislatuur als onafhankelijk gemeenteraadslid zou zetelen. Meer nog: een week later maakte hij bekend dat hij met een eigen 25-koppige lijst op de proppen komt: Voor Groot Middelkerke.

Op die lijst staat een heel bijzondere kandidaat: Kimberly Michel. De jonge vrouw beleefde als GAS-ambtenaar in 2013 een nachtmerrie en die was haar bijna fataal geworden. “In 2013 raakte ik tijdens het voetbal in Anderlecht, waar ik voor de gemeente aan de slag was, betrokken bij een schermutseling”, vertelt de vrouw. “Daarbij werd ik door een man aangevallen en raakten mijn voet en enkel verpletterd. Ik beleefde helse pijnen, zenuwpijnen…”

Euthanasie

Tien jaar zocht ze naar een oplossing, tot die op het nippertje uit de bus viel. “Ik was aan mijn bed en een rolstoel gekluisterd. Ik raadpleegde verschillende dokters. Mijn been amputeren leek geen optie, want niemand kon mij verzekeren dat de pijn zou verdwijnen”, duidt Kimberly. “In 2017 deed ik uiteindelijk een aanvraag voor euthanasie. Ik nam immers heel veel medicatie om de pijn te doen verdwijnen, tevergeefs. Ik kreeg ook twee neurostimulatoren, zonder succes. Alleen was mijn mama niet akkoord met de euthanasie. Zelf was ik ervan overtuigd dat dit de enige oplossing was.”

Na bezoeken aan verschillende psychologen en heel veel gesprekken, kreeg Kimberly groen licht. Op 6 oktober 2022 zou ze sterven. “Mijn doodskaartjes waren gedrukt, mijn kist en mijn bloemen waren besteld… Alles was geregeld. Ik wist dat als ik er niet meer zou zijn, ik geen pijn meer zou hebben. Ik had er vrede mee. Het was een lange weg richting mijn einde, maar die was in zicht.”

Amputatie

Tot ze nog een afspraak te pakken kreeg bij een andere dokter. Die zou bereid zijn om haar been toch te amputeren, mét het risico dat de pijn uiteindelijk niet zou verdwijnen. “Die amputatie stond gepland op 6 oktober 2022, precies de dag dat ik zou sterven, dus stelde ik mijn euthanasie uit”, aldus de vrouw. “Niet veel later werd mijn been geamputeerd. Daarmee verdween uiteindelijk ook de pijn en werd de euthanasieaanvraag ongedaan gemaakt. Ik heb dan wel een been minder, ik heb ook geen pijn meer.”

En dus is het tijd om een nieuwe weg in te slaan. Twee keer – in 2012 en 2018 – stond ze voor N-VA op de lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen in Halle. Ze zetelde in de gemeenteraad, de OCMW-raad en in het bijzonder comité sociale dienst. Daarnaast werkte ze op het kabinet van Elke Sleurs, staatssecretaris van Gelijke Kansen. Die ervaring wil ze nu meenemen naar Middelkerke, waar ze sinds oktober 2023 woont. “Ik kwam hier al 33 jaar en ik revalideerde hier ook na de amputatie”, zegt ze. “De kust is ook veel platter dan het Pajottenland. Ik wil nu vooral een aanspreekpunt zijn voor mensen met een beperking, maar ook voor mensen zonder. Niet iedereen kent de weg. Er is nog veel werk om van Middelkerke een inclusieve en toegankelijke gemeente te maken en daar wil ik bij helpen”, besluit Kimberly strijdvaardig.