De ‘oef’ van dinsdag mag vanavond wel een ‘yes’ worden

Roeland Gunst kruipt voor KW.be met de regelmaat van een Kompany in zijn pen in aanloop naar en tijdens het WK voetbal.

“Meh, alweer iets kleins dat honderdduizend keer wordt uitvergroot, I don’t care.” Deze reactie stond afgelopen week te lezen – tussen heel wat ondoordachte reacties van stuurlui die met hun posts aantonen waarom ze best aan wal blijven staan – op de sociale media. Wat er was gebeurd: op training hadden enkele Duivels een aantal ballen zien liggen die erom smeekten om naar doel getrapt te worden. Alsof het de duiveltjes van VV Kortemark waren, weerstonden ze die lokroep niet, verliefd dat ze zijn op het leer. Met risico op blessures en dus tot ergernis van de bondscoach. En een boze bondscoach, dat is a priori nieuws. ‘Meh’.

Pikante peper

Niet alleen voor de Rode Duivels zelf is de druk hoog, ook de talrijk aanwezige journalisten, verslaggevers, analisten et cetera moeten presteren. Waar de spelers slechts om de paar dagen moeten bewijzen dat hun aanwezigheid op het WK gegrond is, moeten de media er elke dag staan. België is er opnieuw bij en net zoals bij de olympische vlam moet de WK-buzz continu gaande worden gehouden.

Op de matchdagen (en de ontgoochelde of euforische day after) is dat allerminst een probleem, maar tussen de matchen van de Duivels is het voor velen komkommertijd. Dan wordt het zoeken naar die ene pikante peper in een container komkommers. Nu, nieuwsmakers hebben hun naam niet gestolen: ze maken nieuws, ook al is er nauwelijks of geen. In tijden van nieuwswaardige schaarste kan alles plots nieuws worden. Álles. In de aanloop naar de match – echt waar – tegen Algerije werd – hou je vast – de rit van de ploegbus van de Duivels live uitgezonden op de Sporza-website. En ja, er waren kijkers.

Vergrootglas

De media, ze zijn een noodzakelijk kwaad. Een bondscoach houdt de journalisten beter te vriend. Niet dat dat een garantie is op een troostende aai over de bol bij een wanprestatie; bij een teleurstellende prestatie zullen er altijd wel punten van kritiek zijn. Maar bij een verzuurde relatie tussen trainers/spelers en pers worden pennen iets dieper in vitriool gedoopt.

Wanneer Marc Wilmots eerder deze week een interview abrupt beëindigt wegens een vraag – die wel niet aangekondigd was – over de blessure van Vincent Kompany, dan doemen er herinneringen uit vorige tornooien op. In het verleden is het wel al eens misgelopen tussen de coach en de pers. Op het WK van 2002 kreeg Robert Waseige een persboycot te verduren en vier jaar eerder liep de verstandhouding tussen Georges Leekens en geschreven en audiovisuele media ook averij op.

Ondertussen zijn de plooien gladgestreken – de speler Wilmots was onder Leekens en Waseige getuige van de botsingen met de pers en de communicatiemachine achter de Duivels is geolied en mee met zijn tijd – maar het toont aan dat er steeds een spanningsveld is tussen beide partijen. Het hoofdkwartier van de Duivels ligt de klok rond onder het vergrootglas van de media. Met de heersende Braziliaanse zon kan er wel eens een brandje ontstaan onder dat vergrootglas.

Spek en bonen

Vandaag is opnieuw een mediatieke hoogdag. De Russen wachten. De match tegen Algerije was een slome draak, niet het minst de verdienste van de dubbele Algerijnse afweergordel. We hadden de doelpunten echt nodig om de zenuwen van ons af te schudden. De voltallige Russische basisploeg speelt in eigen land; bij de Duivels is het net andersom. Met Nicolas Lombaerts en Axel Witsel hebben we zelfs twee experts in Russisch voetbal in de ploeg. Het klinkt nog steeds on-Belgisch, maar de Duivels kunnen en moeten in de eerste plaats uitgaan van eigen kracht. Rusland is geen spek-en-bonenploeg, maar onze keuken is toch rijker en diverser dan de hunne, niet? De ‘oef’ van dinsdag mag vanavond wel een ‘yes’ worden.