Miguel, je hebt je jarenlange strijd verloren. Deze morgen kwam het bericht. Van Kyana en Camille, jouw twee meisjes. “Onze allerliefste schat, papa is vannacht naar zijn laatste match vertrokken, een match die niet meer te winnen valt. Je bent heel langzaam van ons heengegaan.”
We hebben elkaar één keer lang gesproken, in het seizoen 15-16, jouw eerste seizoen als nummer 1 van Cercle. Ik herinner me een sterke, ambitieuze beer die in dat interview enthousiast vertelde hoe hij zou knokken voor zijn plaats. Over knokken tegen leukemie moesten we het nog niet hebben. Bij alle volgende herinneringen aan jou kleeft evenwel de vreselijke ziekte. Altijd maar verhalen van een sterke beer die ongelooflijk moedig vocht tegen de ziekte die hem sloopte. Afgewisseld met het heuglijke nieuws van jouw huwelijk met Kyana. We bleven hopen. En dan weer de berichten over een terugval en een beer die blééf vechten. Omringd door de warme familie Cercle en liefdevol gesteund door Kyana. En we bleven hopen.
Je was een voorbeeld van moed
En dan die roetsbaan van 2021. In mei werd je vader van Camille, vader worden was nog je innigste wens, je laatste misschien wel. “Een stille wens, een diep verlangen. Jij hebt onze wens door geluk gevangen”, berichtte je. En we bleven nog meer hopen. Vooral omdat de roetsbaan in 2021 weer een paar keer omhoog schoot: in juni zat je, nog nauwelijks 55 kilo wegend, alweer eens in het krachthonk van Cercle. En in september kwam er zelfs het bericht – je was nochtans “uitbehandeld” verklaard – dat er geen leukemie meer in jouw bloed zat. En ook in de ruggenmergpunctie was niets meer te zien! En we hoopten meer dan ooit. Maar, al hadden we elkaar sinds dat interview niet meer gesproken, we hadden in 2021 véél contact. Je had al in alle media jouw verhaal gedaan, ik wilde heel graag eens een dubbel Miguel-Kyana. Jullie gezamenlijke strijd. Hoe moedig moest ook Kyana niet zijn? En dus appten we veel. ‘Moeilijk’…’Na de bevalling, cva’… ‘Eventjes een zware periode’… ‘. En dan appte ik terug. ‘Alle begrip’… En: ‘Hou jullie!’. En ‘Moed. Veel moed…’
Maar in oktober kwam opnieuw dat vreselijke bericht ‘hervallen’. En de appjes bleven weg. Jouw collega-doelman Wouter Biebauw legde mij anderhalve maand geleden uit hoe dat kwam. “Ik ben laatste bij Miguel op bezoek geweest. Soms kan hij nog nauwelijks telefoneren.”
We verloren alle hoop. Deze morgen kwam het bericht. Van Kyana en Camille, jouw twee meisjes. Onze allerliefste schat, papa is vannacht naar zijn laatste match vertrokken, een match die niet meer te winnen valt. Je bent heel langzaam van ons heengegaan , toch deed je het weer op je eigen manier … ijzersterk. Je hebt gevochten als een leeuw. We zijn zo dankbaar voor wie je was. Een voorbeeld voor velen. Je hebt me laten inzien dat opgeven niet bestaat, ook al was er maar dat ene kleine sprankeltje slaagkans , telkens weer opnieuw kwam je er te boven. Rust nu maar schat je hebt het meer dan verdiend, je bent nu verlost van alle pijn. We zien je ontzettend graag. Dikke knuffel van je twee meisjes. Tot later.”
Dag leeuw. Dag beer.
Merci Miguel, je was een voorbeeld van moed.
En hou jullie, Kyana en Camille.
Overlijden Miguel Van Damme
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier