In ‘Buurman, wat doet u nu?’ op Eén gaat Cath Luyten op bezoek bij Jessie De Caluwe, die een nieuw leven heeft opgebouwd in Marokko. Daar geniet ze tussen de berbers volop van het leven, al is ze ook bezig met de dood. Zo houdt ze regelmatig muzikale theatervoorstellingen over de schoonheid van troost. “Velen hebben schrik om erover te praten, maar de dood is nochtans de enige zekerheid in ons leven.”
“Ik zeg het meerdere keren per week tegen mezelf: kijk toch eens hoe schoon”, glimlacht Jessie. Kan ook moeilijk anders, want als ze ’s morgens opstaat, wacht haar steevast een staalblauwe lucht en een prachtig zicht op de Atlantische Oceaan, en dat op een zucht van de woestijn. Het leven in Marokko is er eentje van een versnelling of twee, zeg maar drie, lager.
Burn-out
Jarenlang leefde Jessie De Caluwe op de hectische golfstroom van de media als radiopresentatrice bij onder meer Radio 2 en StuBru. Al kennen de meeste West-Vlamingen haar waarschijnlijk als nieuwsanker bij WTV. Daarnaast toerde ze met een muzikaal poëzieprogramma en verschenen er ook verschillende boeken van haar hand. Eén daarvan was Leve de burn-out, toen ze in 2010 op de spreekwoordelijke muur was gebotst. “Ik voelde me opgesloten en trok toen naar Marokko”, vertelt Jessie. “Na vijf dagen moest ik terugkeren, maar ik moest al huilen bij de gedachte alleen al. De jaren nadien ging ik steeds vaker terug. Het huis waarin ik toen verbleef, was een gezellige chambre d’hôte en is vandaag mijn thuis geworden.” Jessie raakte immers verliefd op de eigenaar en bleef plakken. “Maar ik heb nog mijn appartement in Oostende. Al heeft dat ook te maken met een zekere vrijheidsgedachte. Het gevoel dat ik niet wil vastzitten. Ik keer soms terug naar België om muzikale theatervoorstellingen te geven, maar eerlijk: ik kan het tempo in België niet meer aan. We leven hier met de dag. En met de dieren. In het begin van het jaar moet je niet vreemd opkijken als hier opeens honderden dromedarissen op de weg lopen. Dan stop ik altijd even, om ze te strelen. Telkens ongelooflijke ervaringen. Zie mij hier nu, denk ik dan. Ik voel me hier fantastisch. Heel dankbaar ook.”
Berbers
“Ik woon vandaag in het zuiden van Marokko, wat niet te vergelijken is met grote steden als Marrakesh, Casablanca of Rabat. Ik leef hier echt bij de berbers. Onze dichtste buur woont op twee kilometer afstand. Regelmatig gaan we naar de lokale markt. Als we grotere boodschappen moeten doen in de supermarkt, is het al snel 140 kilometer rijden tot ginder. Dan maken we er meestal een daguitstap van en bezoeken we ons lievelingsrestaurant ginder. Hier kan ik echt mezelf zijn. Ik ben hier geen mediafiguur, ze appreciëren me hier voor wie ik bén.”
Jessie maakt er overal het beste van. “Ik voel me hier thuis, ja. Berbers zijn altijd goedgezind en gastvrij. Wel grappig: als ik op zondag naar de souks ga, proberen ze me er ook nog altijd op te leggen, zelfs al ben ik stilaan één van hen. (lacht) Dat zit echt in hun cultuur. Humor is hier een deel van hun betaalmiddelen, een toegangsticket tot hun hart.”
Pijnlijk verlies
Toch is het niet altijd even simpel. De afgelopen jaren verloor Jessie heel wat dierbare mensen. “Dat doet extra pijn als je zo ver zit. Dat telefoontje van Johan Braeckman om te vertellen dat Etienne Vermeersch overleden was… (krijgt het moeilijk) Dat is hard, zeker omdat je hier dan alleen zit. Ook de dood van Jo Decaluwe (afgelopen december, red.) kwam stevig binnen. Wat helpt, is teksten schrijven en die verwerken in de voorstelling Schoonheid en Troost. Voor de coronaperiode speelde ik die al een paar keer, samen met de prachtige muziek van Hilde Van Laere. Nu is er opnieuw vraag naar en trek ik dit najaar opnieuw naar België. Ik speel de voorstelling vooral in West-Vlaanderen, omdat ik niet de behoefte voel om het land rond te reizen. Dat West-Vlamingen nogal stug zijn over zo’n gespreksonderwerp? (blaast) De dood is nochtans de enige zekerheid die we hebben in het leven. Velen hebben inderdaad schrik om daarover te spreken, maar ik heb geen probleem om daarover te praten, integendeel.”
Nog zo’n taboe is de burn-out. “De pandemie heeft gezorgd voor een heuse burn-outepidemie in België. Daarom besloot de uitgeverij mijn boek opnieuw uit te geven. Daardoor ben ik bij wijze van spreken verplicht geweest om het boek te herlezen. Ik was erg geschrokken, omdat ik zo geconfronteerd werd met het verleden. En vooral het verschil met vandaag. Ik had toen nooit durven denken waar ik vandaag zou staan, laat staan hoeveel mensen met een burn-out zouden geconfronteerd worden.”
‘Buurman, wat doet u nu?’ op donderdag 16 juni om 21.15 uur op Eén.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
