Inge en Noah te zien in eerste aflevering ‘Extreme Makeover Vlaanderen’: “Klaar voor nieuw hoofdstuk in ons leven”

Anderhalf jaar nadat Inge van der Weijde (42) na de dood van haar man Thijs verweesd achterbleef met een gebroken hart en een onafgewerkt huis, ziet haar leven er vandaag helemaal anders uit. Met dank aan een pak familie en vrienden die via ‘Extreme Makeover Vlaanderen’ haar huis helemaal omtoverden. “Als ik ’s morgens wakker word, voel ik nog steeds die vlinders in mijn buik.”

“Hoe kan ik mij ooit nog eenzaam voelen in dit huis?”, glimlacht Inge op het einde van de eerste aflevering van ‘Extreme Makeover Vlaanderen’, zichtbaar opgelucht en vooral bijzonder dankbaar voor alle hulp van vrienden en familie. Een spoiler, zegt u? Nee, want de kans is groot dat u de uitspraak mist omdat u zich tegen dan al minstens een oog heeft uitgejankt.

En of er heel wat mensen op de bres sprongen voor Inge en haar zoon Noah. Zes maanden na de opnames vindt ze nog steeds geen woorden om iedereen te bedanken. Maar ze geniet zichtbaar van het vele buitenlicht dat nu binnenkomt, in haar opgeknapt huis en atelier, waardoor donkere dagen draaglijker worden.

Crowdfunding

Anderhalf jaar geleden overkwam Inge immers het allerergste. Haar man Thijs Vanormelingen stapte uit het leven, na een lastige periode waarin ook zijn vader stierf. De broodnodige aanpassingen aan het huis, waar Thijs als gepassioneerde klusser aan werkte, bleven onafgewerkt. Al verbleekte het bij de leegte die hij achter liet bij iedereen die hem graag zag, niet in het minst ook bij hun zoontje Noah. Ook op basisschool Koningsdale liet het weinigen onberoerd.

“Vanaf de eerste dag heb ik mezelf één ding beloofd: dat ik elke dag het positieve zou proberen te zien”

“Thijs had, versterkt vanuit zijn autisme, een heel hoog rechtvaardigheidsgevoel. We waren zo blij dat we een school hadden gevonden dat op het lijf geschreven was van Noah, dat Thijs hen ook zoveel mogelijk wilde ondersteunen. Elke dinsdag, op zijn vrije dag, deed hij er klusjes. Vandaag is het heel fijn om overal op school stukjes Thijs te zien bij wijze van spreken. Confronterend en hard ook, maar ook dankbaar voor wat hij gedaan heeft. Hij heeft er mee voor gezorgd dat ze daar echt kunnen focussen op de kindjes, wat hun ontwikkeling ten goede komt. Dat vind ik een mooie gedachte.”

Inge, die zelf dans en drama geeft aan mensen met een mentale beperking in De Lovie, was al onder de indruk toen de school vorig jaar een crowdfundingsactie opzette. Maar ze was helemaal overweldigd toen bleek dat directrice Barbara én de zus van Inge, zonder het van elkaar te weten, haar hadden ingeschreven voor ‘Extreme Makeover Vlaanderen’. “Ik heb niet de neiging om hulp te vragen, nee. Dat is nog steeds een werkpuntje. (glimlacht) Maar het feit alleen al dat er geluisterd werd, deed erg veel deugd. Thijs wordt gezien, dacht ik dan. Zijn wérk wordt gezien. Maar ik besefte tegelijkertijd ook dat er veel mensen in een gelijkaardige situatie zitten. Nog altijd is er dat soort dubbel gevoel, omdat je het die mensen óók gunt.”

Warmte en verbondenheid

Begin dit jaar stond James Cooke met de befaamde bus én een troep vrijwilligers aan de deur. “Ik voel nog steeds die spanning als ik er aan denk. Je kan het niet voorstellen wat er op dat moment door je heen gaat. Ook tijdens de onthulling, vooral omdat je weet dat je deel uitmaakt van een van de mooiste dingen in je leven, nadat je het ergste in je leven is overkomen. Dat moment dat alle warmte, verbondenheid en liefde samenkomt, dat is onbeschrijflijk. Als ik ’s morgens wakker word, voel ik nog steeds die vlinders in mijn buik. Want door die makeover besef je wel wat voor rugzak je met je meedraagt. En dat gaat niet over kilo’s zorgen die van je afvallen, maar tónnen. Want voor jezelf, als volwassene, kan je veel relativeren. Maar je wil dat je kind in een zorgeloze en veilige omgeving opgroeit.”

Warm nestje

Het eindresultaat is een pakkende televisieaflevering geworden, maar voor Inge voelde het niet aan als ‘televisie maken’. “In essentie draait het vooral rond een heel nobel en menslievend doel. Die mensen konden onze pijn niet wegnemen, maar stelden de vraag: wat kunnen we wél doen? En dat pakt me nog altijd: het idee dat je mensen samenbrengt om die geborgenheid en gevoeligheid te vertalen naar een warm nestje voor ons twee. Zodat wij ons kunnen focussen op dat rouwen en niet op die zorgen, en zo een kans krijgen om een nieuw hoofdstuk in ons leven aan te pakken. De mensen van de productie, van de regisseur tot zelfs de geluidsman, zijn daarin heel warm en respectvol met ons omgegaan. Dikke chapeau.”

Inge toont ons het atelier, waar ze schildert. Op het eerste zicht donkere schilderijen, maar er is ook ruimte voor wat kleur en dus wat hoop. Door de zorgen voor het huis weg te nemen, houdt ze meer tijd over zichzelf. Voor het eerst in lange tijd, want zelfs voor rouwen was er lang geen ruimte. “Als dat gebeurt, en je verwacht het niet, ben je al uitgeput van de gebeurtenissen alleen al, laat staan van de papiermolen in de maanden die daarop volgen. Je gaat in een soort survivalmodus want ondertussen gaat het leven door en zet je alles op alles voor je kind. Als mama zet je dan jezelf aan de kant en wordt dat rouwen eigenlijk uitgesteld. Nu voel ik dat heel hard. Lichamelijk word ik gedwongen om voor mezelf te kiezen. En ik ga actief op zoek naar wat mijn lijf én Noah nodig heeft. Want ik voel dat het verdriet weer wat meer plaats krijgt nu, waar ik enigszins blij voor ben. Maar het is ook heel hard werken, met vallen en opstaan. Het is blij zijn met hele kleine stapjes. (denkt na) Weet je, Noah en ik kunnen heel goed met elkaar babbelen. En ook de minder leuke dingen benoemen. En dat helpt.”

Ondersteuning

De gedachten en herinneringen aan Thijs zijn nooit ver weg, ook in het vernieuwde huis. “Of hij het zou voelen?” Inge zwijgt even, en glimlacht weer. “Je weet het niet, maar je hoopt het wel. Door al zijn gerief, door al het houtwerk in huis blijf ik die verbondenheid met hem voelen. Dat wil niet zeggen dat het mij tegenhoudt, het voelt vooral als een soort van ondersteuning. Zoals hij altijd al zei: doe maar, ik steun je wel. Dat is ook een soort van voelen, denk ik, in die herinnering.”

Ze zegt het nog eens, hoe ongelooflijk dankbaar ze is. Voor alle hulp van familie en vrienden, voor de respectvolle omkadering van het hele team, van slachtofferhulp. En dan zwijgt ze weer even en kijkt ze om zich heen. “Niet elke dag is even simpel. Maar vanaf de eerste dag, heb ik mezelf één ding beloofd. Dat ik elke dag het positieve zou proberen te zien. Dat ik zou kijken wat ik wél heb. Want kijken wat je niet hebt, pakt mijn energie af. Dat heeft me enorm geholpen. Dat en Noah, want elk kind verdient een warme thuis en een mama die daarvoor zorgt. Elke dag.”