Hotel Tropicana staat sinds vorige week te koop: Kathy Rouckhout (52) en Eddy Slegers (56) zoeken na 31 jaar een overnemer voor hun charmante familiehotel in de Consciencestraat. “We vertrekken met spijt in het hart, maar kunnen terugblikken op zoveel warme herinneringen, want onze vaste gasten werden vrienden. En Blankenberge zal altijd onze tweede thuis blijven”, klinkt het.
Booking.com prijst de ligging aan: ‘op 220 meter van het zandstrand en de Noordzeekust’. Maar dé grootste troef van Hotel Tropicana, dat zijn Kathy en Eddy zelf. “Wij hebben ‘maar’ twee sterren, maar eigenlijk was het ons daar nooit echt om te doen. Onze betrachting was van meet af aan om de mensen een goed gevoel te geven”, zegt Eddy.
Dat goed gevoel, daar kwam hij zelf tenslotte ook voor naar Blankenberge destijds. “Ik ben Kempenaar, opgegroeid in Arendonk. Daar hebben we bossen en heide, maar geen strand natuurlijk. En dus kwam ik in de zomer Blankenberge onveilig maken met mijn kameraden”, lacht Eddy.
Dat was ook de eerste indruk van Kathy. “Ik weet nog dat ik dacht: ‘Wat voor een kabaalmaker is me dat’”, glimlacht ze. Zij was aan het opdienen in danscafé Parasol toen ze Eddy de eerste keer zag. “Zelf ben ik afkomstig van Oost-Vlaanderen. Mama was naaister, wat haar eerst tot in Knokke en later ook naar Blankenberge bracht. Ze heeft hier verschillende kledingwinkels gehad. In 1984 stampte ze in de Weststraat de Parasol uit de grond. Mijn zus Hilde, die nu samen met haar man Kris de Mamzelle Poulet uitbaat in de Weststraat, heeft het café daarna nog uitgebaat tot aan de invoering van de muziekstop in 2002.”
Eddy verzette er destijds wel wat pinten met zijn kameraden. “De Parasol was ‘ons’ cafeetje. We gingen daar altijd uit.”
Meubelzaak
Terug naar Hotel Tropicana, waar ook nog zo’n leuk weetje aan vasthangt. “Hier was drie generaties lang de meubelzaak van de familie Gadeyne gevestigd”, weet Kathy. De winkel werd eerst uitgebaat door Jules Gadeyne, de kunstschilder naar wie later een van de hellingen aan de zeedijk werd vernoemd. “Hij had hier helemaal bovenaan zijn schildersatelier”, vertellen Kathy en Eddy.
“We hebben er tussen de planchiers nog oude doeken teruggevonden die er wellicht waren verstopt voor de oorlog. Om maar te zeggen: dit gebouw is óud. Het heeft niet één, maar twee oorlogen meegemaakt.”
Tien Om Te Zien
Meubelen Gadeyne sloot de deuren in 1986. “Mama kocht het gebouw in 1987, eigenlijk met de bedoeling dat mijn broer hier gocarts zou verhuren. Maar dat mocht niet van de stad: er waren er al te veel. Aangezien ik zelf net aan mijn opleiding hotelmanagement begonnen was, besloot mama er dan maar een tearoom met gastenkamers van te maken”, vertelt Kathy. Die weigering van het stadsbestuur kwam uiteindelijk dus goed uit. “Eddy en ik hebben het hotel gaandeweg uitgebouwd tot wat het vandaag is. Want we kwamen van ver: in de beginjaren waren er alleen lavabo’s op de kamers. De wc’s bevonden zich in de tussenverdiepingen op de gang.”
“Wij hebben ‘maar’ twee sterren, maar eigenlijk was het ons daar nooit echt om te doen”
Dat Eddy en Kathy het hotelleven nu vaarwel zeggen, heeft alles te maken met hun 23-jarige zoon Dennis. “Hij is net van school af en kan met zijn beperking voorlopig slechts twee dagen in de week terecht in de dagbesteding. Daarom hebben wij na lang wikken en wegen de knoop doorgehakt: we gaan in de Kempen wonen. Al mijn familie woont daar, lekker dicht bij elkaar, en Dennis vertoeft er zo graag in de vrije natuur. Hier hebben we niet eens een tuin”, aldus Eddy.
Al is het met gemengde gevoelens dat ze uit Blankenberge wegtrekken. “Ook al omdat er voor ons zó veel mooie herinneringen aan vasthangen. Vaste gasten werden vrienden, kinderen werden groot en kwamen op hun beurt ook elk jaar met de kroost overnachten. Met kerst en nieuwjaar gingen er steevast heel wat kaartjes uit de deur en we kregen er altijd ook een pak terug.”
“We hebben de hoogdagen van Tien Om Te Zien meegemaakt”, merkt Eddy verder op. “Bart Kaëll, Laura Lynn, Dennie Christian: we hebben ze hier allemaal over de vloer gehad.” Zelf genoot Eddy vooral van het voorseizoen. “Er was dan tijd om een wandeling of een fietstochtje te maken. Ik ga de zee en de polders missen.” “Maar Blankenberge blijft onze tweede thuis”, knipoogt Kathy. “En in Arendonk hebben we de bossen hé.”
“Wat ik zo leuk vind aan de Belgische kust, is dat elke badplaats hier een eigen identiteit heeft”, zegt Eddy. Als brandweerman reed hij geregeld met de fiets tot in Knokke. “Maar weet je dat ik eigenlijk kapper ben van opleiding? Ik heb hier in onze beginjaren nog een salon gehad.”
Familiewaarden
Eddy en Kathy hebben er trouwens ook een B&B-vergunning. “We hopen dat de ziel van het hotel niet verloren gaat. Dat de toekomstige uitbaters niet alleen oog hebben voor de cijfertjes, maar ook – en vooral – voor de familiewaarden die wij hier altijd hebben uitgedragen. Het zou jammer zijn als dat zou veranderen, want er blijven al zo weinig familiehotelletjes over aan de kust. Ook hier in Blankenberge hebben we in die 21 jaar het ene na het andere zien verdwijnen”, zegt Kathy.
“We hebben het zo dikwijls gehoord van onze gasten: ‘Jullie zijn zo vriendelijk en aanspreekbaar’. Ze zagen ook altijd dezelfde twee gezichten aan de receptie of in de ontbijtzaal. Onze gasten voelden zich hier thuis.”
Exotisch
“Al is de mentaliteit toch ook wel veel veranderd”, merkt Kathy tot slot nog op. “De verwachtingen zijn in de loop van de jaren enorm toegenomen, mensen zijn nu veel meer op zichzelf. Een trend die door corona nog versterkt werd: voordien sloegen ze aan de ontbijttafel gemakkelijker eens een babbeltje met de andere gasten.”
De Tropicana werd volgens Kathy overigens ook weleens verward met de Paradisio. “Klinkt allebei exotisch hé”, glimlacht ze. Het was haar mama Liliane die de naam bedacht. “Net zoals ze ook de naam ‘Parasol’ bedacht”, zegt Eddy. “Ik ben daar zelf vaak paraplu weer buitengekomen.” (lacht)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
