Weduwe Willy Willy, twee jaar na zijn dood: “Willy is nog altijd mijn leven”

Op 13 februari 2019, zaterdag twee jaar geleden, verloor Michèle De Wilde (55) haar man, maar ook haar grote passie, haar raison d’être: Willy Willy , de iconische rockmuzikant en gitarist van The Scabs. Intussen keerde ze terug naar hun beider geboortestad Oostende, maar echt thuis voelt ze zich er niet. “Met Willy zou ik me hier direct thuis hebben gevoeld.”

Michèle De Wilde was 14 toen Willy Willy officieel Willy Lambregt en toen al muzikant bij Revenge 88 bij haar thuis voor de deur stond. Van haar kant was het liefde op het eerste gezicht. Ook Willy hield contact, zelfs toen hij naar Brussel trok om het te maken als muzikant. Eerst bij Arbeid Adelt! en even bij Vaya Con Dios, later bij The Scabs en nog later ook bij zijn eigen groep The Voodoo Band. Op haar 23ste koos hij definitief voor haar en werden ze onafscheidelijk. Tot Willy twee jaar geleden stierf aan kanker.

Muziek voorop

“Willy was mijn leven. Mijn raison d’être ”, vertelt Michèle. “We waren 31 jaar samen, maar ik kende hem al veel langer. Willy was de beste vriend van mijn broer, die 36 jaar geleden overleed. Een overdosis. Dat was een zware slag. Hij stierf veel te jong, maar wat moet komen, dat komt. Sommige mensen kunnen het dagdagelijkse leven niet aan en hebben dat nodig. Willy ook niet, hé. Die gasten waren niet geboren voor een gewoon leven. Daar hadden ze een gloeiende hekel aan.”

“Materialistisch was Willy helemaal niet. Als hij zijn gitaren had en het was warm, was dat genoeg. En hij deed alleen wat hij graag deed. Als ik vond dat het huis geschilderd moest worden, zei hij: als je dat wil, moet je dat doen, hé . Daarom blijven zo weinig muzikantenkoppels samen. Je moet er tegen kunnen dat muziek op de eerste plaats komt en dat je man heel veel aandacht krijgt van anderen. Maar ik had daar geen last van. Het was toch bij mij dat hij elke avond kwam slapen.”

Stabiliteit

“Vanaf mijn 15de hadden we af en toe iets samen. Dat zou nu niet meer mogen”, lacht Michèle guitig. “Op mijn 23ste begonnen we definitief. Ja, ik heb negen jaar moeten wachten. In die tijd had ik ook wel eens een vriendje, maar hij had veel meer vriendinnen. Alle meisjes in ons milieu liepen zot van Willy. Ik ken niemand die hem nièt graag zag. Ongelooflijk. En nog altijd, hé.”

“Ik ging Willy achterna naar Brussel. Ik liet met plezier alles vallen voor hem. Ik ging mee naar alle optredens… Wij waren echt feestmensen. ( grinnikt ) Willy slorpte al het licht op, ik voelde me goed op de achtergrond. Ik bood hem stabiliteit. Ik zorgde voor het vaste inkomen, dat de rekeningen betaald werden, dat thuis alles in orde kwam. Ik werk nu al tien jaar voor een van de grootste internationale logistieke bedrijven van de wereld.”

Een leven als rockartiest, dat is ook uitgaan, drank en drugs. “Maar ik heb mee gefeest hoor”, zegt Michèle. “Met een heilig boontje zou Willy niet getrouwd zijn. We profiteerden gewoon. Kwam er geld binnen, dan was het feest. Kwam er geen geld binnen, dan was er geen feest. Dat was oké zo. We dachten nooit aan later. Wij waren niet de mensen die spaarden voor onze oude dag. En gelukkig maar. Kijk hoe snel het kan gaan.” ( zucht )

Fatale verdict

Toen kwam de dag dat Willy het fatale verdict kreeg. “Hij voelde zich al een tijd wat grieperig. Hij ging naar de dokter maar die vond niets, hij stuurde hem door voor onderzoek… De volgende dag wisten we al dat het gedaan was. Hij kreeg nog zes maanden tot twee jaar. De chemo startte… Dat is vergif, hé. Hij was er gigantisch ziek van. Zijn voetzolen verbrandden. Zelf zou ik het niet meer gedaan hebben. Toen volgde nog zwaardere chemo, maar na twee maanden is hij daarmee gestopt. Hij kon geen gitaar meer spelen. Hij had geen controle meer over zijn handen. Dat was hem te veel.”

“In die laatste maanden legden we nog een reserve aan liefde aan”

“Die zeven maanden van ziekte waren heel moeilijk, maar ook heel mooi. Toen we het verdict kregen, stopte ik meteen met werken. Je groeit nog dichter naar elkaar toe. Je wil nog vanalles inhalen. Net alsof je nog een reserve aan liefde wil aanleggen, omdat je weet dat het gedaan zal zijn”, mijmert Michèle. “Dan besef je wat belangrijk is. De liefde. Iemand aan je zijde hebben op wie je 300 procent kan vertrouwen.”

Heel intens

“Willy bleef gitaar spelen, bleef optreden. Zeven dagen voor zijn dood speelde hij nog op de uitreiking van de MIA’s, waar ze een Lifetime Achievement Award kregen. Hij zei altijd: Mieke, ik doe de tournee met The Scabs nog uit en daarna is het quality time, jij en ik. Maar na de MIA’s voelde hij dat het niet meer ging. En het einde van die tournee heeft hij niet meer gehaald.”

“Door zijn muziek is hij steeds positief ingesteld gebleven”, zegt Michèle. “Ik heb hem in al die maanden nooit zien wenen. Al was dat misschien ook om mij te beschermen. We probeerden enkel de goede dingen te zien. Je bent heel close, alles is plots zo intens. Ook met enkele goede vrienden. Wat Guy Swinnen en zijn vrouw Viviane deden voor Willy… Ik denk dat er weinig mensen zo’n maten hebben. Ze bleven drie dagen bij hem waken. Hij wou absoluut thuis sterven, met zijn vrouw en zijn beste vrienden. En dat is gelukt.”

“Maar de dood, er is niets moois aan. Ook al weet je dat het er aankomt, je bent er nooit op voorbereid. Toch niet als je zo’n intens pad samen bewandeld hebt. Of Willy bang was? Hij zat vooral in met mij. Hij vond het erg dat hij voor mij geen groot fortuin achterliet. En dat ik alleen zou achterblijven. Aan de vrouw van Guy Swinnen vroeg hij nog om voor mij te zorgen als hij er niet meer was.”

“Niet meer echt gelukkig”

Michèle woont vandaag niet meer in Affligem, in het huis waar Willy stierf. In december 2019 keerde ze terug naar Oostende. “Om dicht bij mijn ouders te zijn, die intussen hoogbejaard zijn. Maar het maakt niet uit waar ik woon. Ik zou overal gelukkig geweest zijn met Willy. Maar of ik nu nog echt gelukkig kan zijn? ( stilte ) Neen. Het gemis is alom. En het is een eenzaam bestaan, zeker met corona.”

“Mijn leven, dat is nog altijd Willy. Hij was een man met een passie. Muziek, daar deed hij alles voor. Dat vind ik fantastisch. Ik wou dat ik ook zo’n passie had. Maar mijn passie was Willy. De mensen die ik nog vaak zie, zijn allemaal vrienden van hem. Ik heb mensen nodig die hem goed kenden. Wie Willy niet kende, zal mij nooit echt kennen. He was the sweetest person on this earth .”