Net als zo veel andere muzikanten zorgde de coronacrisis ook bij Astrid Sioen voor een lege agenda. De Ieperse accordeoniste kreeg zo wel de tijd om creatief aan de slag te gaan, met enkele nieuwe projecten en zelfs een heuse monoloog als resultaat. Aangezien ze op een steenworp van de Menenpoort woont, kent ze het gebouw goed.
Toen Astrid Sioen in de derde kleuterklas zat, ging ze met haar ouders naar een concert, waar ze haar ogen niet van de accordeonist Marino Punk kon afslaan. “Ik heb dan lang gezaagd bij mijn ouders om een accordeon. “Mijn ouders dachten eerst dat het een bevlieging was en telkens opnieuw was ik teleurgesteld dat ik van Sinterklaas of onder de kerstboom geen accordeon kreeg. Uiteindelijk kon ik hen wel overtuigen. Ik was nog geen zeven jaar toen ik mijn eerste accordeonlessen van Marc Muys kreeg.”
Waarom was je zo gefascineerd door dat instrument?
“Ik stal graag de show, al van toen ik één jaar was. Accordeon is een ideaal instrument om jezelf te begeleiden. Dan heb je niemand anders nodig en kan je toch een optredentje voorzien voor de mensen. Ik speel liever samen met andere mensen, maar het is natuurlijk gemakkelijk dat je alleen kàn spelen. Als ik de kans krijg, dan doe ik dat. Het is wel een droom om met een echt bandje te kunnen spelen. In de lockdown ben ik me bijvoorbeeld meer gaan toeleggen op het schrijven van eigen kleinkunstnummers. Daarbij vertrek ik altijd van mezelf solo, maar probeer ik er ook voor te zorgen dat ik andere muzikanten kan meevragen als het groter kan.”
Zijn er nog nieuwe projecten ontstaan in de lockdown?
“Ik ben ook bezig met een monoloog met eigen liedjes die ik samen met theater Maretak geschreven heb. De bedoeling is dat we dat op Spots op West gaan voorstellen, maar we weten nog niet of dat kan plaatsvinden. Dan heb ik ook een project ‘Alles telt’ met Lies Gallez, een schrijfster uit Antwerpen. Zij heeft haar eigen teksten geschreven en ik breng muziek ertussen. In de coronaperiode hebben we daarmee al één keer try-outs kunnen doen in de Kazematten, net voor de tweede lockdown. Het gaat over de moeilijkheden in het leven. Net als mijn monoloog gaat het dus wat dieper dan wat de mensen van mij gewoon zijn.”
Heeft de coronacrisis voor die extra melancholie gezorgd?
“Toen ik nog fulltime ging werken, had ik geen tijd om eens iets nieuws te creëren. Dat was altijd de vrolijke Astrid, altijd happy. Nu probeer ik eens iets anders en dan komt er ook eens iets anders uit. Maar ik ben nog altijd vrolijk hoor. Ik hoop dan ook dat de mensen zo snel mogelijk opnieuw dingen organiseren. De mensen hebben nood aan vrolijkheid en muziek.”
“Een ander nieuw project bijvoorbeeld is Muzirka. Dat is een workshop voor kinderen jonger dan 12 jaar, waarbij we een kinderfanfare tot leven wekken. Daarmee word ik nu af en toe gevraagd door scholen.”
Komen er al aanvragen binnen voor de zomer?
“Het is echt kalm. Ik krijg wel stilaan meer aanvragen van rusthuizen, dat wel. Dus ik hoop dat ik binnenkort daar weer mag optreden. De meeste mensen hebben daar ondertussen hun vaccin gekregen. Zo kunnen we er alweer een beetje vrolijkheid brengen. Ik denk dat die mensen daar blij mee zullen zijn.”
Je woont niet ver van de Menenpoort. Kom je er vaak?
“Ik woon in een rijhuisje, maar als muzikant is dat niet ideaal. Mijn buren hebben soms wel eens pech met mij. Omdat ik het toch wel eens nodig heb om mijn energie kwijt te kunnen, zeker in coronatijden, ga ik soms zo rond 21 uur naar de Menenpoort.”
“Als het donker is en de spots daarboven branden, dan zet ik mijn koptelefoon op en dan sta ik daar te dansen. Er is daar toch niemand. Voor mij is het dan echt alsof dat een podium is.”
Je woont ondertussen zeven jaar in Ieper. Voel je je al Ieperlinge?
“Ik denk dat ik me meer een beetje een troubadour voel. Het was niet zo simpel omdat het vroeger vaak toeristen waren met wie ik aan de praat raakte als ik op café ging.”
“Nu is het wel leuk dat ik door de corona meer de Ieperlingen zelf leer kennen. Ieper is wel zalig. Voor mij is dat ideaal: niet te groot, veel natuur en toch ook die anonimiteit van de stad. Daar hou ik wel van.”
Een podiumbeest dat anoniem wil blijven?
“Ik wil niet bekend worden. Ik wil me gewoon amuseren met wat ik graag doe. Ik wil leven van mijn passie, meer eigenlijk niet. Ze hebben me wel eens gevraagd voor Belgium’s Got Talent, maar ik denk dat dat niets voor mij zou zijn. Niet dat ik niet op tv wil komen, maar het moet dan wel het juiste moment zijn.”
(TG)
Onder de Menenpoort
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
