Kinderboekenschrijfster Nathalie Depoorter: “Ik was een beetje bang voor West-Vlaanderen”

Nathalie Depoorter verhuisde in 2014 van Brussel naar Oostende nadat ze mama werd van de ondertussen tienjarige Charlotte. Ze schreef de voorbije jaren al vier leuke en originele kinderboeken. De lange treinritten tussen Oostende en haar job als docent aan de Erasmushogeschool in Brussel bleken de ideale plaats om ongestoord leuke verhalen neer te pennen.

Een gesprek op de Mercator lokt meteen ook nieuwsgierigheid los bij onze gaste van deze week. Nathalie Depoorter is docent, maar daarnaast ook bezig met het schrijven van toffe kinderboeken. Voor Navigo is ze momenteel een luistertour aan het maken. “Ik ben me momenteel aan het inleven in die boeiende maritieme wereld. Het is precies een microkosmos met eigen regels en wetten”, vertelt Nathalie. Haar roots liggen niet aan de zee, ze voelt zich hier ondertussen volledig thuis.

Hoe ben je als Kortrijkse in Oostende terechtgekomen?

“Ik ben bewust in Antwerpen gaan studeren omdat ik weg wilde uit West-Vlaanderen. Ik ben daar na mijn studies blijven plakken tot ik mijn man ontmoette. Hij was net naar Brussel verhuisd en ik ben gevolgd. Dat was heel tof zolang we geen kinderen hadden. We waren nooit thuis en genoten echt van het stadsleven. Er was altijd iets te doen. Toen Charlotte geboren was werden we ook geconfronteerd met de problemen van de grootstad zoals het vinden van een school. We zaten toen heel veel in Oostende in de weekends en het was mijn man die voorstelde om naar hier te verhuizen. Ik vond dat niet zo realistisch omdat we allebei in Brussel werkten, maar we hebben de sprong uiteindelijk toch gewaagd.”

Waarom twijfelde je?

“Ik was een beetje bang voor West-Vlaanderen. Ik wilde niet terug naar het Kortrijkse omdat het altijd een benauwend gevoel gaf. In Oostende had ik dat gevoel echter nooit. Er is veel meer diversiteit en openheid. We hebben onze verhuis nog geen moment beklaagd, ondanks het pendelen. Ik heb nergens liever gewoond dan hier. Het is heel leefbaar, je hebt veel groen, er is veel te doen en je hebt de zee natuurlijk. Er is echt een toffe vibe. Het is echt Brussel- Plage. Je hebt hier dezelfde mentaliteit.”

Met het pendelen is het ook het schrijven gegroeid?

“Ik schreef daarvoor ook al graag, maar nooit met het idee om iets uit te geven. Toen Charlotte geboren was, begon ik zaken op te schrijven. Ik deed dat gewoon voor mezelf om de schattige uitspraken en de anekdotes niet te vergeten. Omdat ik elke dag op de trein zat zonder wifi begon ik alles wat meer in een geheel te schrijven. Ik dacht aanvankelijk gewoon dat het leuk zou zijn voor Charlotte als dat een echt boek zou zijn en dan ben ik uitgeverijen beginnen contacteren. Dat boek is Het kleine meisje Karelgeworden.”

Wat vindt Charlotte zelf van het boek?

“Ze vindt het natuurlijk heel leuk. Ze zegt soms ook wel van, mama ik vind jou boek goed, maar ik vind Roald Dahl wel beter. (lacht) Ik probeer haar duidelijk te maken dat de lat niet altijd zo hoog moet liggen. Als de lat voor alles daar ligt, dan moet je niets meer uitgeven. Ik probeer haar dat nu al mee te geven want ze is heel perfectionistisch.”

Het volgende boek was Het Grote Goedemanierenboek, hoe ben je hier op gekomen?

“Mijn man en ik zijn op sommige vlakken verschillend als het op opvoeding aankomt. Hij wilde bijvoorbeeld al snel mes en vork introduceren, terwijl ik daar eerder los in ben. Uiteindelijk had hij wel gelijk dat dat eigenlijk wel lukt, ook bij jonge kinderen, als je dat niet te serieus aanbrengt. Het was mijn man die voorstelde om daar eens iets rond te maken. Op enkele weken tijd was het boek al klaar.”

Is het leuk om de reacties van de kinderen te zien?

“Ik ben altijd vereerd als kinderen zeggen dat ze mijn boek hebben gelezen. Ik hoor vaak van ouders dat hun kind niet graag leest maar dat ze wel genoten hebben van het boek. Dat is voor mij het grootste compliment dat er is.”

Wat betekent het moederschap voor jou?

“Het grootste wat er veranderd is sinds ik moeder ben, is de bezorgdheid die in je leven sluipt. Je ligt meer wakker van wat er gebeurt in de wereld en in haar wereld. Er mag niets gebeuren met dat kindje. Van zodra ze geboren was, voelde ik een zwaarte. Je kan die verantwoordelijkheid met niets anders vergelijken. Dat kindje is zoveel belangrijker dan alles anders, maar aan de andere kant kan je op voorhand nooit inschatten hoeveel plezier je dat zal geven. Die onvoorwaardelijke liefde van en voor je kind is zo groot. Je leert ook zoveel van hen. Ze heeft nu een uitgesproken mening en wijst me soms ook op mijn kleine kantjes.”

Welk soort mama ben je?

“Ik probeer een losse mama te zijn die wat vrijheid geeft. Tegelijk vind ik het moeilijkste ook om los te laten. Ik ben het soort moeder dat de kindjes altijd in de gaten wil hebben als ze aan het spelen zijn op het strand. Ik zie dat mijn vriendinnen daar meestal wat losser in zijn. Ik ben heel veel met Charlotte bezig. We gaan veel wandelen en we spelen samen. Dat is geen inspanning, dat is gewoon heel leuk.”

Ben je blij dat ze hier aan zee kan opgroeien?

“Wij zeggen het elke dag nog tegen elkaar. Als de deuren van de trein opengaan op het einde van de dag hoor je de meeuwen, je ziet de bootjes, je ruikt de lucht, … dat is instant een vakantiegevoel. We gaan vaak naar het strand. Er zit altijd zand in mijn handtas. Ik vind dat leuk als ik er in Brussel iets uithaal en er valt zand uit. Het is dan precies alsof ik een stukje zee mee heb naar het werk.”