Elf jaar lang leefde RVA-inspecteur Jean-Pierre Decommere uit Nieuwpoort met de gedachte dat hij de perfecte moord had gepleegd. Niemand twijfelde eraan dat Annie Cloet in 1993 zelfmoord had gepleegd. Tot Decommere in 2004 ‘en stoemelings’ die moord bekende, nota bene nadat hij opgepakt werd voor de bloederige moord op een nieuwe partner, Annie Devos. Zij werd met een hakbijl afgemaakt en onthoofd, haar hoofd is nooit teruggevonden. Bekijk de volledige reeks hier.
“Annie are you okay, Annie are you okay, are you okay Annie? You’ve been hit by, you’ve been struck by… a smooth criminal.” Haast profetische woorden van de king of pop Michael Jackson wanneer hij in 1987 zijn zoveelste hit Smooth Criminal op de wereld loslaat. Want Annie was niet okay. Meer zelfs: twéé Annies zullen de volgende jaren helemaal niet okay zijn. Ze zullen inderdaad getroffen worden door een smooth criminal, een gladde paling die gedreven door ziekelijke jaloezie twee compleet onschuldige en kwetsbare vrouwen de dood zal injagen.
De eerste keer op een bijzonder slinkse manier waarmee hij zelfs alle gerechtsexperts om de tuin leidt, de tweede keer op een ongezien gruwelijke en bloederige manier die zelfs de meest ervaren speurders doet huiveren. Bijna was hij ook met de tweede moord weggekomen, maar zijn drankprobleem gooide roet in het eten. Meet Jean-Pierre Decommere, voor de buitenwereld een ietwat saaie en norse RVA-inspecteur maar voor wie hem kent een drankzuchtige maar uiterst beredeneerde, koele killer.
Meli-park
Wanneer Jean-Pierre Decommere, kort na de Tweede Wereldoorlog, in Etterbeek geboren wordt, is er niets wat doet vermoeden dat hij zal uitgroeien tot één van de wreedste moordenaars die de Westkust ooit gezien heeft. Hij is de eerste zoon van Petrus Decommere en Marie-Louise Rimbout, tien jaar na Jean-Pierres geboorte volgt broer Louis. Vader is beroepsmilitair en verhuist voor zijn werk naar de westkust. Moeder baat er een tabakswinkel uit en opent later een SECA-benzinestation. Het koppel werkt ook samen in het Meli-park, terwijl de grootouders de zorg voor Jean-Pierre en Louis op zich nemen.
De twee broers komen niets te kort. Op school haalt Jean-Pierre gemiddelde resultaten. Eenmaal op de arbeidsmarkt vergaat het hem minder goed en dat heeft alles met de fles te maken. Hij werkt als ambtenaar bij Douane & Accijnzen en bij de Post maar wordt er telkens ontslagen wegens zijn drankprobleem. Uiteindelijk slaagt hij in de examens om controleur zwartwerk te worden bij de RVA. Zo moet hij onder andere horecazaken controleren. Een droomjob, voor een drankorgel als Decommere.
Jachtgeweer
Niet alleen zijn werk, ook zijn eerste huwelijk lijdt onder de drankzucht van Decommere. Zes jaar nadat ze met hem trouwde, vlucht Sonia Dubois in 1974 van hem weg. Op haar pantoffels, naar de buren, nadat een stomdronken Decommere eerst de inboedel in elkaar had geslagen en vervolgens dreigde haar aan te vallen. Drie jaar later leert Jean-Pierre Decommere zijn tweede vrouw kennen, Annie Cloet. De Harelbeekse is, na twee mislukte huwelijken, uitgeweken naar de westkust. Ze worden verliefd, trekken samen in een appartementje en trouwen.
Zes maanden na het huwelijk staat Annie Cloet alweer bij haar ouders, nadat ze slagen had gekregen. Decommere laat het niet gebeuren. Hij schiet met zijn jachtgeweer een raam van Annies ouderlijke woonst kapot en belandt een maand in de cel. Vreemd genoeg staat Annie hem op te wachten wanneer hij vrijkomt. Het koppel verzoent zich. In januari 1993 is Annie de wispelturigheid van haar man beu en geeft ze aan te willen vertrekken. Decommere panikeert en bedenkt een plan.
Perfecte moord
Op 28 januari 1993 slaat hij toe. Hij mengt vijftien slaappillen in de rozebottelthee van zijn vrouw en wacht geduldig tot ze als een blok in slaap valt. Hij kleedt haar uit, hangt haar kleren netjes op een stoel – zoals ze zelf ook elke avond doet – en sleept haar voorzichtig naar de badkamer. Daar laat hij Annie Cloet in een bad glijden en snijdt haar polsen over. Netjes van buiten naar binnen, zoals iemand die zelfmoord pleegt dat ook zou doen.
Het badwater is warm, zodat de wetsdokter later geen schrikreactie zou opmerken. Hij gooit het mes in bad en gaat op café. De volgende ochtend belt hij de politie. “Ik heb mijn vrouw in bad gevonden, ze heeft zelfmoord gepleegd. Annie was depressief”, klinkt het. Zijn plan lukt. De legendarische psychiater Roger Deberdt wordt aangesteld als wetsdokter maar die klasseert de zaak als zelfmoord. Ook zijn Gentse collega Michel Piette vindt niets verdachts. Ondanks het ongeloof van de familie Cloet. De perfecte moord.
Twee jaar cel
Een jaar later krijgt Decommere weer de politie over de vloer. Deze keer komt hij er niet mee weg. Zijn nieuwe partner Greta Vandermaes ligt – uitgerekend op Valentijn – in het ziekenhuis met zes breuken en een verbrijzelde hiel. De vrouw liep die verwondingen op door een val uit het appartement van Decommere. “Hij is als een razende tekeer gegaan en heeft me uit het raam geduwd”, beweert het slachtoffer.
De politie plukt Jean-Pierre Decommere uit een café, maar die ontkent. “Ik was niet thuis, ze moet gesprongen zijn”, beweert hij. De rechtbank gelooft hem niet en veroordeelt Jean-Pierre Decommere in 1997 tot twee jaar cel met uitstel. Maar bij het gerecht gaat nog geen lampje branden over de zelfmoord van Annie Cloet. Dat gebeurt pas jaren later, nadat een andere Annie ook ten prooi valt aan de moordenaar.
Herval
Wegens zijn drankprobleem wordt Jean-Pierre Decommere – al dan niet gedwongen – verscheidene keren opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Het is ook in het Sint-Augustinusziekenhuis in Veurne dat hij in 2002 Annie Devos leert kennen. De vrouw wordt er zelf ook behandeld en de twee starten een relatie. Een paar keer lukt het Decommere om van de drank af te blijven, maar telkens hervalt hij. En iedere herval gaat gepaard met agressieve buien.
Zeker wanneer hij vermoedt dat zijn partner er een affaire op nahoudt. Wanneer Annie Devos in januari 2004 – na alweer een verblijf van twee weken in Sint-Augustinus – aankondigt dat ze zijn gedrag beu is, tekent ze de facto haar doodvonnis. Als Jean-Pierre Decommere haar in het ziekenhuis ziet keuvelen met een andere, mannelijke, patiënt, is haar lot helemaal bezegeld.
Cognac en Dettol
Op 16 januari 2004 voert Decommere zijn duivelse plan uit. Hij wacht tot Annie Devos door haar zware medicatie in een diepe slaap is en slaat dan keihard met een hakbijl in op haar hoofd. Met veel moeite trekt hij de bijl terug en haalt hij nog twee keer uit. Wanneer de buren aankloppen omdat ze lawaai horen, stuurt hij ze met een kluitje in het riet. “Annie heeft een migraine-aanval, maar het gaat al beter.”
Daarop sleurt hij de zieltogende Annie Devos uit haar bed, snijdt haar keel over met een mes en steekt haar nog vijf keer in het hart. Hij stopt zijn kleren in de wasmachine, drinkt een halve fles cognac en gaat slapen. De volgende dag gebruikt hij het vlijmscherpe scheermes van zijn grootvader en een boomtang om het lichaam van Annie Devos te onthoofden. Het hoofd gooit hij, gewikkeld in een plastic zak, in een container van de stad Koksijde. Jean-Pierre Decommere wil het lijk versnijden en er zich zo, stukje bij beetje, van ontdoen maar het lukt hem niet. Meestal is hij te dronken om zijn plan uit te voeren. Hij blijft in het appartement wonen en gooit elke dag een fles Dettol op het lichaam om de stank te kunnen verdragen.
Allemaal juist
In de periode na de moord legt hij opnieuw contact met Brigitte M., ook al een vrouw die hij leerde kennen in de afkickkliniek. De twee hadden eerder al een relatie gehad en uit medelijden neemt Brigitte M. hem in huis. “Het is af met Annie, ze heeft me verlaten voor een ander”, vertelt hij haar.
Wanneer Decommere echter op een dag terugkomt van een bezoekje aan Annie, helemaal onder het bloed, dist hij een ander verhaal op. “Annie is vermoord door de maffia. Vertel het aan niemand, ik ga het zelf oplossen”, brabbelt hij. Daags nadien, nadat Decommere opnieuw naar het appartement van Annie Devos vertrekt, belt Brigitte M. de politie. Wanneer die aanbellen aan het appartement in de Oostendelaan in Sint-Idesbald doet Decommere niet open.
Met een slotenmaker lukt het wel. De speurders treffen Jean-Pierre Decommere in shock aan, trillend als een espenblad. Commissaris Jan Bartholomeus is de eerste speurder die hem ondervraagt. De twee kennen elkaar. Jaren terug hadden ze samen nog een controle op zwartwerk gedaan in Oostende. “Ik ga u niets wijsmaken, ’t is allemaal juist”, zegt Decommere zonder verpinken. Waarop hij emotieloos vertelt hoe hij Annie Devos afmaakte, haar hoofd afsneed en haar lichaam in stukken probeerde te snijden.
Eén keer vergist
Ook met psychiater Hans Hellebuyck, aangesteld door de onderzoeksrechter, werkt Jean-Pierre Decommere goed mee. Te goed zelfs. Wanneer de psychiater hem vraagt of de jury wel zal geloven dat zijn eerste vrouw door zelfmoord is gestorven, verspreekt hij zich. “Natuurlijk gaan ze mij niet geloven, ik heb haar ook vermoord”, laat hij zich ontvallen. Daarover verhoord door zijn vriend Bartholomeus gaat hij opnieuw door de knieën.
“Weet je nog, met die zelfmoord? Dat was ook ik”, geeft hij zonder schroom toe. Om vervolgens ook die moord van naaldje tot draadje uit de doeken te doen. De speurders die de zelfmoord destijds onderzochten, kijken hem verbluft en met open mond aan terwijl Decommere uiteenzet hoe hij hen allemaal vakkundig om de tuin geleid heeft. In december 2007, op het assisenproces tegen Jean-Pierre Decommere, geeft ook psychiater Deberdt zijn vergissing ootmoedig toe. “Ik beken nederig dat ik er ben ingetuind. Zijn hele voorbereiding was perfect bedacht, minutieuzer kon niet. Ik heb me in mijn hele carrière maar één keer vergist en dat was hier”, klonk het.
Staande ovatie
Advocaat Alain Coulier, die optreedt voor de burgerlijke partijen, laat geen spaander heel van de beschuldigde. Aan het begin van zijn pleidooi vraagt hij cynisch een staande ovatie van de hele zaal voor Jean-Pierre Decommere, vanwege zijn uitzonderlijk acteertalent en zijn perfecte scenario. “Deze man is een wolf in schaapsvacht, het is de Blauwbaard van de Westkust”, pleit hij. “Decommere is als een krokodil, die met één oog open zijn slachtoffer beloert en vervolgens genadeloos toeslaat”, voegt zijn confrater Jan Leysen daaraan toe.
Decommere aanhoort het allemaal emotieloos, zwaar ademend in de microfoon van de beschuldigdenbank. Wanneer voorzitter Koen Defoort hem het laatste woord verleent, wuift hij dat weg. Zijn advocaten proberen in hun pleidooi over de strafmaat het onvermijdelijke te vermijden, maar het mag niet baten. Na een historisch kort beraad – minder dan een uur – is de jury er al uit: levenslang.
In de gevangenis krijgt Jean-Pierre Decommere nog geregeld bezoek. Van zijn dementerende moeder, maar ook van Brigitte M., die hem ondanks alles nooit heeft laten vallen. In februari 2015 overlijdt hij in zijn cel, op 68-jarige leeftijd.
De Zomer van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
