Afscheid in eigen Kruiskerke voor Stijn Minne na 24 jaar

Na 24 jaar in het wielerpeloton zet Stijn Minne zondag een punt achter zijn loopbaan. Aan de hand van zijn vijf mooiste momenten blikt de 35-jarige Ruiseledenaar terug op zijn rijkgevulde wielercarrière.

Eerste koers, eerste zege (in Maldegem)

Het stond in de sterren geschreven dat Stijn Minne voor de koersfiets zou kiezen. “Mijn pa heeft gekoerst, al is hij wel vrij vroeg gestopt. Maar mijn oudere zus had toen een relatie met Rudi Van De Sompel, waardoor ik van kleins af meeging naar de koersen en de crossen. Ik ging dan ook op pad met de wielertoeristen en met mijn vader.” Na een periode als voetballer bij Maria-Aalter begon Stijn als 12-jarige aan zijn wieleravontuur. Zijn entree ging niet onopgemerkt voorbij. “Bij de 12-jarige aspiranten won ik direct mijn allereerste koers. In Maldegem klopte ik in de massaspurt Nicky Cocquyt, die later toch een hele rappe pistier geworden is. Het is dat jaar trouwens bij die ene overwinning gebleven. Ik reed wel altijd podium of top vijf. De volgende twee seizoenen was ik door groeipijnen wat op de sukkel. Misschien had ik toen toch al wat te intensief getraind. Pas bij de nieuwelingen heb ik weer een koers gewonnen, drie jaar na mijn debuut dus.”

De gouden jaren van het MEZ-team

Als jeugdrenner maakte de Ruiseledenaar enkele seizoenen deel uit van het roemruchte MEZ-team uit Snellegem. “Dat was een heel schone periode, ik denk er met veel plezier aan terug. De hele winter door hadden we op zaterdag en zondag groepstrainingen. We gingen samen op mountainbikeweekend. We koersten ook altijd goed in ploeg op de interclubs en de koersen voor de Beker van België. Ik denk dat we in de Beker van België bijna altijd het ploegenklassement wonnen.” Bij MEZ reed Minne aan de zijde van enkele latere toppers bij de profs, zoals Gianni Meersman en Jürgen Roelandts. “Maar Nic Ingels was toen ook echt top. En er waren in onze ploeg ook renners zoals Sven Nevens en Steve Schets, die toch een mooie carrière op de piste hadden. Ik was ook goed, maar je merkte toen wel al dat iemand zoals Gianni meer talent had. Die had ook minder training nodig om een goed niveau te halen. Misschien heb ik iets te weinig in mezelf gelooft. Als tweedejaarsbelofte bij Beveren 2000 werkte ik al deeltijds, waardoor ik weinig rittenkoersen kon rijden. Ik zette nochtans een schone stap voorwaarts, maar heb mijn kans toen niet echt kunnen grijpen.”

Specialist van de laatste twee kilometer

In 2009 wist Minne met de interclubs in Bertem, Pittem en een rit in de Tweedaagse van de Gaverstreek drie vette vissen binnen te halen. Zijn naar eigen zeggen allermooiste zege boekte hij een jaar eerder in Gent-Staden. “Ik reed er al een paar keer top tien en stond met ambitie aan de start. Ik had er de hele winter echt naartoe geleefd.” Door de tegenwind bleef het lang gesloten, tot op de Steenstraat een kopgroep van 20 man ontstond. “Ik weet nog dat Nico Kuypers, één van de grote favorieten, had aangevallen op Stadenberg. Net op de top kwamen we erbij en viel het op die betonbaan even stil. Ik schakelde bij en raakte zo op twee kilometer van de meet weg. Mijn sterke punt, een goeie finale van twee km rijden. In de sprint was ik nooit echt rap, maar zo’n ultieme demarrage had ik wel in de benen.”

Als prof in 2010 had ik meer tijd en heb ik me overtraind. Mijn topniveau heb ik na dat seizoen nooit meer gehaald

Zelfs met tweede plek provinciaal kampioen

In zijn topjaren veroverde Minne telkens in Torhout ook twee keer de West-Vlaamse titel. Vooral aan het PK van 2008 hangt een vrij apart verhaal vast. Toen mochten immers ook renners uit andere provincies deelnemen. “Ik werd die dag tweede na de Oost-Vlaming Mario Willems. Hij was voorop met drie West-Vlamingen, maar Jelle Hanseeuw, Stijn Nauwynck en ik keken uiteraard naar elkaar toen Mario demarreerde.” Minne vloerde zijn kompanen in de sprint. “Goed in vorm was ik wel een machtssprinter, zeker in een kleine groep na een lastige koers en een lange ontsnapping. Het is toch schoner als je ook de koers wint, maar je hebt natuurlijk wel gewoon de trui.”

Twee jaar later was het opnieuw prijs op de PK. Deze keer sloeg Minne dankzij een paar bochten een beslissend kloofje in de laatste kilometer. 2010 was trouwens ook het jaar van zijn avontuur bij het continentale An Post-Sean Kelly. “Ik was goed aan het seizoen begonnen, onder andere in de Ster van Bessèges. In maart en april ging het al verkeerd. Mijn bloedwaarden waren echt niet goed. Ik had als prof veel meer tijd en heb me daardoor overtraind. Eigenlijk moesten mijn beste jaren er nog aankomen, maar mijn topniveau heb ik na dat seizoen nooit meer gehaald.”

Na wielbreuk winst in Memorial Stive Vermaut

De mythe van de wielersport is gebouwd op renners die ondanks pech en valpartijen alsnog op het strijdtoneel verschijnen. In 2015 bevond Minne zich in een uitzichtloze situatie tijdens de Memorial Stive Vermaut in Ichtegem. “Ik had veel tijd verloren door een wielbreuk op de Steenstraat. Gelukkig ben ik tijdens de plaatselijke ronden nog teruggekeerd en kon ik zelfs nog wegrijden en winnen. Bij de juniores reed ik daar al graag. Het is er plezant koersen met die grote lus. Ik ben op mijn best in het voorjaar en bij regenweer. Als vroege vogel was die koers dus altijd een beetje een doel.”

Het afscheid

Sinds 2013 vormt Stijn Minne als eenmansploeg een buitenbeentje in het peloton. Dankzij zijn eigen sponsors kreeg hij telkens genoeg budget bij elkaar voor zijn All Friends Cycling. “Het lukte ieder seizoen om het rond te krijgen. Als een sponsor afhaakte, stond er via een kennis altijd wel een nieuwe klaar. Ik ben hen heel dankbaar voor de jarenlange steun.” Afgelopen winter voelde Minne wel de motivatie wegebben. “Ik raakte moeilijk op gang en heb dan maar rap beslist om te stoppen.” De afscheidswedstrijd vindt zondag in zijn eigen Kruiskerke plaats. “Dat wordt iets speciaals. Ik ben de laatste weken ook redelijk goed aan het rijden. Winnen wordt moeilijk, maar ik wil me zeker tonen.” Na de koers gaan de festiviteiten pas echt van start. “Ik weet dat ik naar het podium zal moeten, maar weet niet welke verrassing men voorzien heeft. Sowieso geef ik ‘s avonds een tournee in Café Boltra in Kruiskerke. Iedereen is welkom. De Boltra is mijn stamcafé. Ik zit er intussen in de biljartclub. Ik heb dus al een nieuwe hobby gevonden.” (lacht)

De laatste zeven jaar kwam Minne uit voor All Friends Cycling, een eenmansploeg met privésponsors waarvoor hij nog 25 zeges behaalde.

Het aantal seizoenen dat Minne in het peloton vertoefde. In 1996 maakte hij zijn debuut bij de 12-jarige aspiranten en won hij meteen in Maldegem. Zondag hangt hij in Kruiskerke zijn fiets aan de haak. Minne begon als individueel renner en kwam achtereenvolgens uit voor Reigerlo Beernem, Mez Team, John Saey, Beveren 2000, Sean Kelly Team, Belltex, CT Keukens-Buysse, An Post-Sean Kelly, WT Decock-Sportivo, CT Keukens-Buysse en All Friends Cycling.

Het aantal overwinningen dat Minne tijdens zijn carrière behaalde.

Het aantal grote zeges die Minne in zijn carrière behaalde: Gent-Staden (2008), PK op de weg voor elite zonder contract (2008), rit Tweedaagse van de Gaverstreek (2009), interclub Bertem (2009), interclub Pittem (2009), PK op de weg voor elite zonder contract (2010) en Memorial Stive Vermaut in Ichtegem (2015).