Zo oltegoare dom als KSV Roeselare is niet meer normaal

De voetbalcompetities zijn weer op gang geschoten en er mag weer publiek in de tribunes. We keren stilaan terug naar het nieuwe normaal, zoals dat heet. Gesteld dan dat de gestegen covid-cijfers weer onder controle geraken.

Het oude ‘normaal’ is evenwel ook terug en dan hebben we het over de onvoorstelbare calamiteiten in het Belgisch voetbal. En die opflakkering is heftiger dan ooit tevoren. Met een schielijk overlijden tot gevolg. De voetbalvereniging KSVR uit de West-Vlaamse centrumstad Roeselare. Failliet.

Na alle ellende van vorig seizoen berichtte de ‘profclub’ op 18 juli nochtans trots: “Ruim twee maanden werd er in stilte hard gewerkt achter de schermen om KSV Roeselare een nieuwe toekomst te geven. We kunnen u vandaag dan ook met trots melden dat KSV Roeselare gered is. Drie structurele nieuwe investeerders…” Blablabla.

Je moet die mededeling eens herlezen. Twee maanden hard gewerkt. Stel je daar dus een tafel bij voor, wellicht in een of ander restaurant, waaraan voorzitter Yves Olivier en de nieuwe ceo Diederiek Degryse, zogenaamd commercieel beslagen in de topsport, met open mond zitten te luisteren naar ene Jolan F. Een onbekende Antwerpenaar van pas 25 jaar die luid toetert: “Ik zorg voor investeerders, voor miljoenen en voor spelers, voor géén geld: de nieuwe Vanakens!” Zijn cv: een paar korte passages als jeugdtrainer bij Antwerpse provincialers. Sportief directeur maken, fluisterde Degryse meteen.

Een paar telefoontjes en het was duidelijk dat Jolan F. een praatjesmaker van de ergste soort is

Een paar gerichte telefoontjes en het was meteen duidelijk geweest dat de heer Jolan F. een onfrisse praatjesmaker is van de ergste soort. Dat hij intussen in de cel zit omdat hij minderjarige voetballers contracten zou hebben beloofd in ruil voor seksuele gunsten, maakt het verhaal nog pijnlijker. Dat KSVR 2.0 (slaat die 2 op die 2 maanden?) en de knock-out geslagen Degryse en Olivier Jolan F. intussen dagvaardden voor oplichterij, ook.

Hoeveel dubbele agenda’s in die twee maanden werden gebruikt, willen we niet geweten hebben. Wat we wel weten: die twee maanden ‘hard werken’ waren twee maanden van een onvoorstelbare wanhoop, onkunde en naïviteit. En zeg niet dat er geen signalen waren. Luister maar eens bij de spelers, kind van het huis Wouter Biebauw op kop. Wat rest is nu alleen nog medeleven. Voor heel Roeselare in het algemeen, voor alle slachtoffers van KSVR in het bijzonder. En misschien een heel klein beetje voor Olivier & Degryse, als het inderdaad alleen maar om niet te vatten domheid ging. Maar zo ‘oltegoare’ dom, dat is niet meer normaal. Eén telefoontje…