Stockholmsyndroom bij de Belgische defensie?

Afgelopen week tankten de Duivels geloof in eigen kunnen in de oefenpot tegen Luxemburg. Een goede start, heet dat.

Een occasioneel foutje in de achterlinie – zelfs van Kompany – werd in een uitverkochte Christal Arena met een mantel van juichsalvo’s overstemd. Romelu Lukaku was klaarblijkelijk ingegaan op de slogan van de Luxemburgse defensie: “2x scoren = 1 gratis”. Oefenwedstrijden zijn dan ook batjes voor het zelfvertrouwen.

Momenteel bouwt de ploeg in Zweden verder op richting het tornooi, met de zondagmatch tegen Zweden als orgelpunt. De Scandinaven pikken met een degelijke regelmaat een EK of WK mee. Tijdens de barragematchen voor het WK vorige herfst, iets wat België sinds voetbalheugenis eindelijk eens níet nodig had om zich te kwalificeren, zag Zweden zijn ticket voor Brazilië echter door de neus geboord tegen Portugal.

Deze barragematchen werden in de media – niet onlogisch – herleid tot een duel tussen Christiano Ronaldo en Zlatan Ibrahimovic. Beiden zijn offensieve roofdieren met landgenoten die lager in de voedselketen staan. Toch is er nog een verschil: terwijl Ronaldo nog kan rekenen op een jakhals als Pepe en een antilope als Coentrão, allebei collega’s bij Real Madrid, heeft Ibra weinig Zweedse handlangers om de kastanjes uit het vuur te halen.

Zwarte gordelTeamgenoot zijn van Zlatan, zeker bij Zweden, is een vloek en een zegen. Als voetballer is hij een unicum – techniek en fysiek bezit hij allebei in buitengewone proporties – als mens, eum, ook. Hij is fenomenaal, hij is onvervangbaar en … hij wéét het. Laat ons zeggen dat hij het recht op arrogantie ten volle benut. Meneer heeft trouwens een zwarte gordel taekwondo, iets wat hij ook graag laat zien op het veld.

Voor een geboren winnaar als Ibrahimovic moet een middelmatige ploeg als zijn nationale elftal geen pretje zijn. Dat is ook te merken aan zijn spelstijl. Soms slentert hij ongeïnteresseerd rond op de mat en slaat hij aan het nukken als hij de bal niet (goed) aangespeeld krijgt. Toch gaan zijn passages op grote tornooien nooit onopgemerkt voorbij. Denken we maar aan zijn hakje-in-de-lucht op het EK in 2004 en zijn volleerde volley in 2012.

Jawadde
Zlatan is met andere woorden een speler you love to hate. Ook voor een verdediger. Als je tureluurs wordt gespeeld door Ibra of een van zijn vele beauty’s moet slikken, dan laveren de gedachten van zijn rechtstreekse verdediger ongetwijfeld tussen ‘verdomme’ en ‘jawadde’. Het gevoel om als verdediger tegen de Zweed te staan, moet veel weg hebben van een stockholmsyndroom, waarbij een gegijzelde sympathie krijgt voor zijn gijzelnemer.

Zondag in Stockholm treedt Ibrahimovic mee op als voorgerecht voor de Rode Duivels. Als Duivelssupporter is het hopen op een bemoedigend resultaat zonder blessureleed, maar als neutrale voetbalkijker kruis ik stiekem mijn vingers voor een moment van stockholmsyndroom bij de Belgische defensie.