Peter Mollez blikt vooruit op derby tussen zijn ex-clubs KVK en Cercle

In een wedstrijd die er niet echt veel meer toe doet staan zaterdag KV Kortrijk en Cercle Brugge tegenover elkaar. Peter Mollez (35) is oud-doelman van beide teams en is nu jeugddoelmannentrainer bij Club Brugge. We klopten aan bij Mollez voor een babbel over de derby, maar ook over een carrière die bijna naar PSV en Arsenal leidde, maar vooral veel te vroeg eindigde.

Zaterdag 19 februari 2011 was de dag dat het doek viel over de profcarrière van Peter Mollez. FCV Dender EH was toen een tweedeklasser en speelde op de Freethiel tegen Waasland. Peter Mollez, herinnert het zich nog levendig. “Ik was eerst op een diepe bal, maar Björn De Wilde kwam nog druk zetten en de spits van Waasland gaf me nog een por waardoor ik twee meter verder tegen de metalen omheining terecht kwam. Ik hoorde het kraken, maar speelde nog verder. Maar na tien minuten kon ik mijn hand niet meer in de lucht steken. Het bleek om een barst in de schouder te gaan, maar tegelijk ook een vrij complexe blessure. Een operatie was niet aangewezen, het moest gewoon genezen… De revalidatie duurde anderhalf jaar.”

Je was 29 jaar en einde contract. Niet bepaald een ideale situatie…

“Nadat ik weer fit was hernam ik bij KVK Westhoek, de toen pas opgericht fusieclub van KVK Ieper en BS Poperinge. Ik combineerde daar voetballen met het trainen van een jeugdploeg. Maar na twee maanden sloeg het noodlot opnieuw toe. Ik scheurde mijn achillespees, wat opnieuw het einde van mijn seizoen betekende. Mijn lichaam gaf me het sein te stoppen. Hoewel de goesting er nu nog altijd is. Ik ben nog maar 35 jaar, nog niet het einde voor een doelman. Maar aan de kant: het is goed geweest. Na de de U7 van KVK Westhoek was ik trainer bij KSV Roeselare en later kon in bij Club Brugge aan de slag. En daar koester ik ambitie. Mijn UEFA A-diploma heb ik bijna op zak en later wil ik zeker ook de Pro License-opleiding nog aanvatten.”

De terugkeer naar Club Brugge, was de terugkeer naar de ploeg waar het allemaal echt begon. Als ballenjongen!

“Dat was in de periode waarin het Jan Breydelstadion achter de doelen werd uitgebreid in het vooruitzicht van Euro 2000. In juni 2001 wonnen wij met de UEFA-juniores het befaamde tornooi in Oostduinkerke, met ploegen als Borussia Dortmund, Benfica en Tottenham en bij ons in de ploeg Alessandro Vlerick, Bram De Ly, Dieter Van Tornhout, Nicolas Lombaerts, Gunther Vanaudenaerde. En Glenn Verbauwhede als de andere doelman.”

Als veertienjarige ben je naar PSV Eindhoven gaan testen, een stage bij Arsenal ging enkele jaren later weer niet door.

“Ik maakte een drietal trainingen mee op De Herdgang, het oefencomplex van de Lampenclub. Een overstap was mogelijk, maar in combinatie met school besliste ik om niet te gaan. Later bij Club kwam ook Arsenal nog aankloppen. Ik was 19 jaar en mocht er een vierdaagse stage meemaken. Maar ik kreeg van Antoine Vanhove geen toestemming. Dat was de tijd met Nemec, Verlinden en Stijnen. Die eerste viel wat uit de gratie, ik schoof een rijtje op in de pikorde en mocht dus niet gaan testen.”

Na de komst van Thomislav Butina in 2003groeide het besef dat je bij Club op een dood spoor zat. Waarom koos je samen met Jimmy De Wulf voor een uitleenbeurt aan Cercle?

“In 2003 werd Marc Degryse sportleider en zaten we bij Club Brugge met vijf keepers. Ik wou meer kans op spelen en ik kon tweede keeper worden bij Cercle, ik werd doublure van Ricky Begeyn. Ricky pakte een rode kaart in de Brugse derby en ik werd meteen voor de leeuwen gegooid. Op Club dan nog. Ondanks de vier goals die ik om de oren kreeg, had ik een goed gevoel. Ik legde daar de basis voor wat volgde. Er kwamen toen drie matchen waarin Ricky geschorst was en daarin kon ik telkens de nul houden. Met enkele gasten uit de Brugse regio konden we zo het behoud verzekeren en ik werd toen ook tot speler van de maand gekozen. Het jaar nadien werd een moeilijk seizoen, zeker ook omdat Denis Viane zijn vriendin na een slepende ziekte verloor. Dit had een serieuze impact op de spelersgroep, maar dat maakte ons als groep ook sterker.”

Na je periode als doublure bij AA Gent tekende je voor drie seizoenen bij KV Kortrijk, toen een tweedeklasser, maar met ene Hein Vanhaezebrouck als trainer.

“Kurt Vandoorne was er eerste doelman, maar ik wou die plaats afsnoepen. Wat mij ook gelukt is. Aanvankelijk trainden we ‘s avonds, dat was ik niet meer gewend. Maar Hein Vanhaezebrouck bracht daar al vrij snel verandering in. We speelden de eindronde en het jaar nadien – in 2008 – kampioen. Dat jaar speelden we ook de kwartfinale van de Beker van België tegen AA Gent. Thuis wonnen we met 5-1 en daar gingen we in de slotfase met 4-0 de boot in, op een corner die er geen was.”

Volg je je beide ex-clubs nog?

“Cercle heeft met een jonge kern leuke dingen laten zien. Ze werken met jongeren een seizoen af waarin ze als promovendus nooit in de problemen kwamen. Het is een ploeg die in eerste nationale hoort, zij het misschien in een knusser stadion. Om meer eigenheid te vinden. Kortrijk speelde wisselvallig. Moeilijk begonnen. Geen mens die hen nog kans gaf op play-off 1. Maar na de trainerswissel deden ze plots opnieuw mee. Thuis hebben ze iets te veel punten verloren. Jammer, want KVK is voor elke eersteklasser een moeilijke verplaatsing.”