Brugse voetbalfamilie Bailliu: “Mooie jeugd bij Cercle, maar zondag zijn we voor Club”

Zonen en kleinzonen Bailliu genoten allen het gros van hun jeugdopleiding bij Cercle Brugge, maar zijn al jaren fervente fans van Club Brugge. Voor het huidige beleid bij hun ex-ploeg zijn ze scherp, maar ze zijn ook de mooie jeugdjaren bij groen-zwart niet vergeten. Grootvader Gilbert was voor beide teams actief. “Ik voel me bovenal Bruggeling en bewaar aan mijn periodes bij beide Brugse ploegen mooie herinneringen”, aldus Gilbert in aanloop naar de derby.

“Cercle was voor de katholieken en de bourgeoisie, Club voor het gewone volk en de werkmensen”, herhaalt Gilbert tijdens het interview tot wel vijf keer toe. Dat leidt tot hilariteit in de serviceflat op een boogscheut van het Jan Breydelstadion, waar Gilbert samen met vrouw Christiane woont. “Zijn kortetermijngeheugen laat hem steeds vaker in de steek. De leeftijd, hé”, legt zoon Johan uit.

Maar voor zijn 82 lentes is Gilbert nog opvallend scherpzinnig van geest. Zijn moppen zijn gewaagd, zijn opmerkingen gevat en zijn anekdotes legendarisch. Vorig jaar gaf vader Bailliu nog met André Vanderlinden, Freddy Hinderyckx, Erwin Vandendaele en Raoul Lambert de aftrap voor de 300ste Europese match van Club Brugge. “Onze papa gaat tot onze spijt meestal niet in op uitnodigingen van Club, maar hiervoor kon ik hem toch overtuigen. Ik ging mee om hem te begeleiden en het werd een schitterende dag”, aldus Johan. “Ik hield er wel een spierscheur aan over“, vult Gilbert lachend aan. (hilariteit)

Whiskey in de sportzak

Wanneer we dat moment oprakelen, komen de herinneringen van de eerste Europese match, in Lissabon, weer levendig boven. “Mijn ploegmaats kregen me aanvankelijk niet op het vliegtuig, maar na een paar whisky’s konden ze me wél overtuigen. Ze hebben me erop gedragen. (lacht) Eens ter plekke gooide ik Raoul (Lambert, red.) in het zwembad. Dat soort grappen en grollen hoorden erbij, want we waren een groep vrienden. Raoul kon dat overigens wel van mij verdragen, want we waren beste maten. Op en vooral naast het veld. Ik herinner me nog dat Pierre Carteus zijn voetbalzak net voor de terugvlucht amper nog kon dragen, want wij hadden hem vol flessen whisky gestoken. Taksvrij, hé.” (knipoogt)

“Ook met de trainers had ik een uitstekende band. Zo rookte ik na elke wedstrijd samen met Norberto Höfling steevast een sigaretje”, mijmert Gilbert. “In ’68 leerde ik bij Club ook Constant Vanden Stock kennen. Als technisch directeur bood hij me een functie als secretaris aan, maar ik wilde daar mijn job niet voor opgeven. Ik heb Constant altijd graag gehad en omgekeerd was dat ook het geval. Zo nam hij het eens voor me op na een discussie met toenmalig trainer Frans de Munck, die naar mijn mening veel te verdedigend speelde tegen Germinal Ekeren. Zo was ik wel, als ik vond dat de waarheid onrecht werd aangedaan, ging ik altijd mijn gedacht zeggen.”

En de appel valt niet ver van de boom, want ook zonen Johan en Peter houden geen blad voor de mond. Zo hebben ze zo hun mening over de huidige gang van zaken bij hun ex-ploeg. “Vroeger waren we Cerclemannen, maar nu zijn we Clubsupporters”, aldus Johan, die samen met zoon Stijn een abonnement bij Club Brugge heeft. “Bij derby’s zijn we voor de Club, maar in andere matchen zijn we niet tégen de Vereniging. Bij Cercefans is dat een ander verhaal. Zij willen maar één match winnen en dat is die tegen Club. Het zijn échte fanatiekers.”

“Sinds de overname door Monaco is mijn interesse in Cercle sterk afgenomen”, vult Peter aan. “Vroeger waren er nog gasten als Lukas Van Eenoo, waar Stijn nog mee samenspeelde. Lars shotte nog met Gilles Dewaele en Arne Naudts, maar nu zijn het allemaal vreemden, Monaco B. Voor de jeugd is dat bijzonder jammer. Maar toch blijft de Vereniging ook voor een stuk in ons hart zitten. Papa was jeugdtrainer bij Cercle en heeft er ons ingeschreven. Dat hebben we ons uiteindelijk niet beklaagd want we hebben er een mooie opleiding gekregen. Ik ben zelfs nog ballenraper bij Cercle geweest, net als Lars trouwens.”

Mee naar Wembley

“Maar al van toen we bij Cercle voetbalden, hadden we sympathie voor Club”, bekent Johan. “Ik herinner me bijvoorbeeld nog de matchen op De Klokke. Europees waren we steevast van de partij. We woonden vlakbij Olympia, maakten alle trainingen onder Ernst Happel mee en zelfs op Wembley was ik van de partij… Dat schept een band.”

“Als jeugdspeler verkocht ik altijd de meeste Shotjes (Shot Magazine, het infoblad van Cercle, red.). Tijdens de derby had ik altijd een recordopbrengst. Ik ging als Cerclespeler, samen met ploeggenoten Jef Vanthournout en Martin Willems, naar Club kijken met een blauw-zwart sjaal aan. Jef heeft daar nog onder zijn voeten voor gekregen. Toen we zelf de derby tegen Club speelden, gingen we er altijd vol voor.”

Zijn er ook minder fijne herinneringen aan de jeugd bij Cercle?

Peter: “Ik speelde bij de nationale jeugdselecties, maar van Cercle mocht ik plots niet meer voor de nationale ploeg aantreden. Aanleiding was een artikeltje in de krant, waarin stond dat ik van Cercle bij de gewestelijke scholieren moest spelen omdat ik te klein was. Dat soort dingen vergeet je niet. Dennis van Wijk heeft altijd gezegd dat ik in eerste klasse moest gespeeld hebben. Maar mede door de kansen die ik bij Cercle niet kreeg, is dat er nooit van gekomen.”

Johan: “Ik werd onder Georges Leekens geselecteerd voor een match op Dynamo Dresden. Als belofte zo’n kans krijgen, maakte me doodgelukkig. Mijn reispapieren waren in orde en alles stond klaar, tot ik om 22.30 uur telefoon kreeg om te horen dat ze Geert Broeckaert gerecupereerd hadden. Pijnlijk.”

Peter: “Maar aan de andere kant hebben we ook internationale tornooien in Berlijn en Parijs meegemaakt. En dat blijven voor mij de mooiste herinneringen.”

Johan: “Zo werden we ook vicekampioen met de beloften. Ik herinner me ook de komst van Josip Weber, die bij de beloften testte. Op de eerste training kwam hij te laat. Ik zie hem nog uit de takelwagen stappen. Een paar weken later was hij basisspeler bij de A-kern en het jaar nadien was hij Belgisch topschutter.”

Peter Bailliu: “Ik hoop dat Cercle in eerste blijft, op voorwaarde dat de jeugd weer meer kansen krijg”

Peter: “Toen bestond Cercle nog uit een bende maten. Het waren bijna allemaal Bruggelingen en de kern werd jaar na jaar behouden. Nu trekken ze 20 nieuwe spelers aan om ze een jaar later weer door te verkopen. Spelers zijn een nummer geworden. Ook bij KSV Roeselare maakte ik dat mee. Het familiale ging er weg en het stuikte in elkaar. Ook in het provinciaal voetbal is het al van dat: hoeveel spelers blijven er nu nog bij dezelfde ploeg?”

Johan: “Dat komt door die winstpremies. Clubs halen 30 nieuwe spelers in de wetenschap dat ze er toch maar 15 moeten betalen. Dan blijft de helft ontevreden achter.”

Peter: “De mentaliteit is ook veel veranderd. Wij gingen niet op reis, gingen niet uit… Zelfs een trouw durfden we afslaan.”

Gilbert: “Op zijn eigen trouw was hij er ook niet.” (lacht)

Peter: (fel) “Het is toch waar? Ze willen geld verdienen en er niets meer voor doen. Dat is een mentaliteit van mijn voeten.”

Christiane: “Wat zei jullie vader destijds? Als jullie niet op tijd in bed zitten, mogen jullie niet spelen.”

Peter: “En op zondagvoormiddag voor de match was het traditie om samen met vader naar de grotte (de Mariagrot in de Zeeweg in Sint-Andries, red.) af te zakken en er samen een wandeling te maken. Dat was ons bijgeloof. Als we een eekhoorn zagen, wist ik dat ik zou scoren.”

Johan: “We hebben er niet veel gezien, hoor.” (lacht)

Bio Stijn Bailliu

Stijn Bailliu (28) is de zoon van Johan. Hij woont met zijn vriendin in Eernegem en werkt als projectingenieur bij Daikin. Hij voetbalt momenteel bij FC Veldegem, maar begon zijn carrière bij Cercle Brugge en speelde vervolgens bij KSV Roeselare, Eernegem, Zedelgem, SV Koekelare en Kortemark.

Bio Jens Bailliu

Jens Bailliu (25) is de zoon van Peter en woont nog thuis in Beveren. Hij werkt als magazijnier en voetbalt bij Ardooie. Hij speelde in het verleden bij Dosko Beveren, Wingene, KSV Roeselare, Cercle Brugge en de eerste ploegen van Wingene, Club Roeselare en Dosko Beveren.

Lars Bailliu

Lars Bailliu (22) is de zoon van Peter en woont nog thuis in Beveren. Hij studeert sport en bewegen aan Howest Brugge. Hij speelt momenteel als rechtsachter bij Ardooie, maar voetbalde voorheen bij Wingene, KSV Roeselare, Cercle Brugge en Dosko Beveren.