Voormalig Oostends advocaat Peter Labens runt vijf gîtes in de Garrigues: “De Vlamingen eten, de Zuid-Fransen tafelen”

Al vier jaar baat voormalig Oostends advocaat Peter Labens vijf gîtes uit op het domein Les Libellules du Gard in Fontarèches, midden in het natuurgebied van Garrigues nabij de Zuid-Franse stad Uzès.

Voorheen baatte het advocatenkoppel Peter en Marianne Labens een B&B uit in Waardamme met een gelijkaardige libellennaam. “Ik ben niet zo honkvast, om de 15 jaar wil ik een andere weg inslaan”, bekent Peter Labens.

Marianne (55) is van Jabbeke afkomstig, Peter (58) uit Lichtervelde. Beiden maakten jaren deel uit van de Brugse balie en hadden advocatenkantoren in Oostende en Waardamme. Vier jaar geleden hingen ze hun toga aan de haak voor een avontuur in de Gard.

Zorro

Peter Labens schreef zijn ervaringen over een kwarteeuw advocatuur en zijn emigratie naar het buitenland neer in het boek Zorro draagt een paarse toga. Het leven op een zomers terras in Uzès kan je lezen in zijn tweede boek Café de l’Hôtel. Tijdens de wintermaanden zijn de gîtes gesloten. Het echtpaar wil deze winter samen een trilogie schrijven, een fictieve romanreeks die draait rond een kistje met pomanders.

“Mijn carrièreswitch is onrechtstreeks te danken aan Yves Leterme”, bekent Peter Labens. “In 2003 vroeg hij mij of ik op een verkiesbare plaats op de CD&V-lijst wou staan. Mijn buikgevoel zei ‘neen’. Toen rijpte het idee om naar Zuid-Frankrijk te verhuizen en er een hotel uit te baten. Onze twee zonen waren toen nog klein, het was hét moment.”

Op prospectie

“Marianne en ik zijn toen op prospectie geweest. Ik zocht een plaats waar ook de kinderen zich thuis zouden voelen. Ik ben toen in verschillende Franse dorpjes aan de schoolpoort gaan zitten en stelde mij de vraag: zouden onze kinderen hier graag naar school gaan? Ik nam herhaaldelijk de bus om gerichte praatjes te maken met de chauffeurs. Want die kenden de streek als hun broekzak.”

“Uiteindelijk hebben we onze plannen uitgesteld, omdat ik als advocaat de opdracht kreeg om mee de digitale televisie te helpen ontplooien in ons land. Ik moest dat belangrijke dossier, een miljoenencontract, juridisch begeleiden om een landelijke omroeplicentie te bemachtigen. Het digitale televisieproject heeft acht jaar geduurd en toen zaten onze zonen al in hun puberteit, niet het beste moment om te verkassen.”

Gemotiveerd

“Bijgevolg hebben Marianne en ik de stap pas vier jaar geleden gezet. De aanzet kwam van mij, Marianne is op dat vlak eerder een volger. Maar mijn voorstel moest goed gemotiveerd zijn en ons gezin ten goede komen. Ik had voldoende signalen opgevangen dat Marianne haar job als advocate loodzwaar begon te vinden. We zochten beiden een alternatief dat ons leven wat lichter zou maken. Ik heb mijn job in de advocatuur volledig stilgelegd, Marianne volgt als curator nog een aantal faillissementen op.”

“We hadden met De libellen van Waaroost, een B&B in Waardamme, die uitstekend scoorde in het tv-programma Bienvenu chez nous, de Franse versie van Met vier in bed, al ervaring opgedaan. In 2005 hadden we een vakantiewoning, onze Mas de Galadriel, aangekocht in Fontarèches, waar we al vele vakanties doorgebracht hadden. We raakten verliefd op de streek en besloten er het hele jaar door te komen wonen.”

Zuid-Franse droom

“Rond onze woning met zwembad zijn er vier gîtes gebouwd, verscholen onder de eikenbomen. Er zijn gîtes voor twee, vier en zes personen. Een vijfde gîte bevindt zich in de dorpskern, onder de kerktoren met zicht op het marktplein. Volgend jaar wordt de Zuid-Franse droom uitgebreid met twee grotere vakantiewoningen voor acht en tien personen.”

“Wat ons zo aantrekt aan het departement van de Gard? Het mooie weer, de vriendelijkheid van de mensen én vooral de traagheid van leven. Wij Vlamingen eten, de bewoners van de Gard tafelen. Alles is hier gemoedelijker. Het is een landelijk gebied, waar de mensen hoffelijk zijn en graag een babbeltje slaan. Je mag natuurlijk niet onze gejaagde Vlaamse levenswijze opdringen, je moet respect tonen voor hun zeden.”

“Er is de occitaanse gastronomie én er valt hier veel geschiedenis op te snuiven, we zijn amper 15 minuten verwijderd van het middeleeuwse stadje Uzès. De Ardèche, de bergketen van de Cévennes en de Provence liggen vlakbij. Geen haar op mijn hoofd zou eraan denken om aan de drukkere Côte d’Azur te wonen.”

Schaapherder

“Of het hier eenzaam is in de winter? Niet voor ons, we leven op het ritme van de natuur. Onze buurman, een schaapherder, heeft 500 schapen die hier elke ochtend en avond passeren. Ik blijf Belg tussen de Fransen.”

“Vijf keer per jaar keren we terug naar West-Vlaanderen, het is 950 kilometer. Ik wil dan frieten en ribbetjes kunnen eten. De kerktoren van Lichtervelde horen of langs de Oostendse visserskaai wandelen. Vraag mij niet om te verhuizen naar Australië. Misschien Amsterdam of Berlijn wel, als de cyclus van 15 jaar Frankrijk voorbij is”, besluit Peter Labens.