Priester Ettien vertrekt na zeven jaar uit Ieper: “Afscheid met toch wat pijn in het hart”

De Pastorale Eenheid Onze-Lieve-Vrouw van Vrede neemt binnenkort afscheid van priester Ettien Léon N’Guessan (35). Hij was de voorbije zeven jaar actief in de regio Ieper, maar wordt vanaf 1 september priester in Pastorale Eenheid De Jordaan in Harelbeke. Het verhaal van een Ivoriaan die zijn hart verloor aan de Westhoek en dankbaar terugblikt op zijn periode in de Kattenstad.

Ettien zag op 16 mei 1988 het levenslicht in Ivoorkust. Hij groeide op in Zuenoula, ten noorden van hoofdstad Yamoussoukro. “Je kan het vergelijken met Ieper”, vertelt Ettien, die eerst een andere carrière voor ogen had. “Toen ik opgroeide, voelde ik al snel dat ik een beroep wilde uitoefenen dat zorg draagt voor mensen. Een beroep dat vreugde en voldoening geeft, waarbij je op een positieve manier iets kan betekenen voor de samenleving. Ik besef nu dat bepaalde ervaringen als kind een mens later vormen. Toen ik opgroeide, droeg mijn vader zorg voor de wonden van de mede-dorpelingen. Daarom was mijn eerste idee om arts te worden. Toen ik tijdens de humaniora met onrecht geconfronteerd werd, wilde ik advocaat worden.”

“Met onze vieringen op livestream gingen we de wereld rond, tot zelfs in Brazilië”

Uiteindelijk koos hij voor het priesterschap. “In ons dorp heette de priester Ettien Léon en ik kreeg dezelfde voornaam van mijn ouders. Ettien Léon overleed na een auto-ongeval zes maanden na zijn priesterwijding in 1986. Ik was toen dus nog niet geboren. Ongeacht welk geloof – want in mijn geboortestad is ook ongeveer 20 procent moslim –, Ettien Léon bracht de mensen samen. Ook nu is dat een belangrijke uitdaging voor ons als priester. We trachten in een maatschappij met diversiteit en verscheidenheid een universele boodschap mee te geven aan de mensen.”

Augustijnen

Op een gegeven moment kwam Ettien in Ivoorkust in contact met een pater van de Augustijnen in Gent. “Na enkele gesprekken voelde de pater aan dat ik een roeping had. Hij vroeg me om naar België te komen, aangezien we hier met een tekort kampen. Het eerste idee was om een jaar in België te blijven bij de Augustijnen.”

Maar Ettien bleef langer. Na twee en half jaar bij de Augustijnen stapte hij over naar het Bisdom in Brugge. “Ik volgde het seminarie in Brugge en verbleef tijdens de weekends bij een pastoor in Duinbergen, bij Knokke-Heist. In 2016 verhuisde ik naar de pastoriewoning in de Bukkerstraat in Ieper en werd ik tot diaken gewijd. Op 30 april 2017 volgde mijn priesterwijding in de Sint-Maartenskathedraal. Dat was een van de mooiste momenten die ik hier in Ieper heb beleefd. In het begin was het hier allemaal nieuw, maar ik heb altijd een fijne samenwerking gekend met mijn collega’s. Met collega-priester Matthias Parret, die intussen ook vertrokken is, zat ik samen op seminarie. Ook door de voormalige deken Roland Hemeryck werd ik meteen goed ontvangen, hij was als een vaderfiguur en hij gaf ons veel kansen.”

De vieringen van Ettien zorgden voor een frisse wind. “Een priester is ook een beetje animator. Ik vertrek steeds uit het idee dat een viering leuk, zinvol en biddend moet zijn. Vanuit mijn Afrikaanse achtergrond vind ik zingen en dansen en interactie met het publiek belangrijk. Onlangs vroeg ik tijdens de viering op Vaderdag aan alle papa’s of mannen die zich als een vader voelen voor iemand om recht te staan. Daarna volgde een warm applaus.”

Nederlands geleerd

Tijdens zijn periode in Ieper werd Ettien ook geconfronteerd met de coronacrisis. “Dat was voor veel mensen een heftige periode, maar we hebben er met de Pastorale Eenheid toch iets positiefs uitgehaald. Samen met de collega’s hebben we andere communicatiemiddelen gevonden om ons te verbinden met de mensen. We deponeerden kaartjes in de brievenbussen en schakelden over naar de streaming van de vieringen. Het deed wel raar om voor lege stoelen te staan, maar uiteindelijk besef je wel snel dat ze in de huiskamers mee volgen. Daarmee gingen we de wereld rond, want zelfs in Brazilië keken ze naar onze gestreamde viering. Dat kwam omdat we na Waregem een van de eersten waren.”

Ook met de kerkgangers bouwde Ettien een goeie band op. “Er werd me verteld dat men in Ieper in het begin wat afstandelijk kan zijn. Maar eens ze je kennen, dan sluiten ze je in het hart. Ik kan dat alleen maar beamen. Ik was de eerste priester van Afrikaanse origine in Ieper, maar van vooroordelen of verkeerde opmerkingen had ik weinig last. Ik denk wel dat het een troef is dat ik ondertussen de taal spreek. Mijn moedertaal is Frans en ik kan je verzekeren dat Nederlands geen makkelijke taal is. Ik heb steeds gezegd tegen de mensen dat ze me feedback mogen geven op mijn uitspraak en klemtonen. Zo kan ik blijven werken aan mijn Nederlands.”

Scharniermomenten

Ettien zal vooral de vele ontmoetingen koesteren. “Als priester ben je aanwezig bij verschillende scharniermomenten van mensen, met een lach en een traan. Ik deed ook graag de afwisseling van de parochies in Ieper en de deelgemeenten. Elk dorp heeft zijn eigenheid en dynamiek en het is enorm boeiend om te zien hoe een bepaalde gemeenschap zich vormt.”

Naast zijn job is Ettien muziekliefhebber en is hij graag sportief bezig. In januari keert hij steeds even terug naar zijn geboorteland. “Dan ga ik overwinteren in Ivoorkust, daar is het altijd warm en ik blijf er meestal een viertal weken.”

Op 1 juli stopt hij ermee in Ieper. “De geplande doopsels en huwelijken zal ik wel nog afwerken. Ik denk dat er nog een 13-tal huwelijken zijn de komende weken. Ook de zomerkampen met de jeugdbewegingen Chiro, KSA en jongerenwerking Loker wil ik nog meemaken. Ik was daar de voorbije jaren proost en die kampen zullen me steeds bijblijven. Ik zie mezelf als een soort tuinier. Samen met de mensen hebben we een mooie tuin aangelegd. De tuin laat ik nu over aan de Ieperlingen die hem verder kunnen laten bloeien en onderhouden. Op 1 september start dan mijn nieuwe uitdaging in Harelbeke.”

Gastvrijheid

Intussen regende het reacties op sociale media op zijn vertrek. “Dat was best overweldigend en ik wil even van de gelegenheid gebruik maken om iedereen te bedanken voor de mooie woorden. De reacties bezorgen me een warm gevoel. Ik ben dankbaar dat ik bij veel mensen mocht binnen springen, soms laat op de avond, en altijd welkom zal blijven. In Ieper wonen veel gastvrije mensen en gastvrijheid is iets wat je niet kan kopen. Ik verlaat Ieper met een dankbaar hart, maar datzelfde hart doet ook wel een beetje pijn.”

Anderzijds kijkt Ettien ook wel uit naar mijn nieuwe uitdaging. “Net als in veel steden en gemeenten is er een grote nood in Harelbeke. In samenspraak met het bisdom hebben we dan beslist om de stap te zetten. Harelbeke telt veel scholen en jeugdbewegingen, dus ik kijk er wel naar uit om ook daar een mooi verhaal te schrijven. Het is niet dat ik naar de andere kant van het land verhuis, dus ik nodig iedereen uit om een viering bij te wonen in Harelbeke. En ik kom zeker ook nog eens in Ieper op bezoek!”