Tatiana en Vasil Ignatenko uit Oostende hebben al 120 auto’s met 30 ton hulpgoederen naar hun geboorteland Oekraïne gestuurd. Ze maken deel uit van een Facebook-groep die steun biedt aan hun landgenoten. Tatiana is bevriend met president Zelensky.
“Kijk, dat is mijn jeugdvriendin. Ze zit met vele kinderen in een kelder in Bila Tserkva, 80 km ten zuiden van Kiev. De Russen bombardeerden de stad, omdat er vlakbij een militaire luchthaven is”, zegt Oostendse Tatiana Ignatenko (58). Ze toont een filmpje op haar smartphone, waarop kinderen Oekraïense hymnen zingen.
Tatiana woont al tien jaar met haar man Vasil (63) in een sociale woning aan de Hoopstraat in Oostende. Hoop is wat hen sterkt, als ze mijmeren over hun land, waar Russische troepen binnengevallen zijn. Vreemd genoeg woonden Tatiana en Vasil jaren in Wit-Rusland, vooraleer ze in 2004 naar ons land gevlucht zijn.
In toneel met Zelensky
“Ik ben in Kryvy Rih geboren, een stad 350 kilometer ten zuidoosten van Kiev. Ook onze president Volodymyr Zelensky is afkomstig uit die stad. We kennen elkaar goed, van uit de periode dat hij als acteur deel uitmaakte van een plaatselijk toneelgezelschap”, vertelt Tatiana, die een foto toont, waarop zij met haar man en de huidige Oekraïense president poseert. Haar neef is het enig resterend familielid in Kryvy Rih.
Vasil Ignatenko zag het levenslicht in Lugansk, maar verhuisde bij het overlijden van zijn vader, toen hij amper zes maanden oud was, naar Wit-Rusland. “Beide landen behoorden toen nog tot de Sovjet-Unie. Mijn mama was een Wit-Russische en wou terugkeren naar Vitebsk. Ik groeide er op en werd arbeider in een fabriek die dolomiet produceerde. Daar raakte ik ook in de politiek verzeild. Ik werd de lokale vertegenwoordiger van de Wit-Russische Sociaal-Democratische Partij, waarvan boegbeeld Mikalai Statkevich sinds 2020 in de cel zit. Ikzelf moest mij 16 keer voor de rechtbank verantwoorden.”
T-shirts tegen Loekasjenko
In die periode leerden Tatiana en Vasil elkaar kennen, want Tatiana was naar Vitebsk getrokken om er voor industrieel ingenieur te studeren aan de plaatselijke universiteit. Nadien vond ze er werk in de bouwnijverheid, maar stichtte ook een naaiatelier. “Toen ik op 60.000 t-shirts slogans tegen de communistische president Loekasjenko liet naaien, werd de Wit-Russische grond te heet onder onze voeten. We zijn in februari 2004 naar België gevlucht, met onze één jaar oude dochter Alexandra. Mijn oudere kinderen bleven in Wit-Rusland. Mijn oudste dochter is ons een jaar later achterna gereisd, mijn zoon is er nog altijd. Begin deze week belde hij ons op, hij wil ook weg.”
“We hebben mensensmokkelaars 3.000 euro moeten betalen voor de overtocht. De chauffeur had tandpijn en reed zonder stoppen door tot in Brugge, waar hij ons afzette aan de gistfabriek. We wisten niet eens waar we waren! De politie stuurde ons door naar het Commissariaat-Generaal voor de Vluchtelingen. We verbleven vier maanden in een Rode Kruis-centrum in Brussel, werden erkend als politieke vluchtelingen en hebben nu de Belgische nationaliteit.”
Tatiana werkte vijf jaar lang in een Oostendse strijkcentrale, maar kreeg artrose. Vasil arbeidde onder meer in een suikerfabriek in Oostkamp, een schoonmaakbedrijf en het containerpark van Oostende, maar kreeg twee jaar geleden een eerste trombose. Sindsdien zijn beide invalide, maar hun passie om hun voormalige landgenoten te helpen, is gebleven. Daar zetten ze zich zelfs keihard voor in.
Auto’s vol hulpgoederen
“We maken deel uit van een internationale Facebook-groep, met vertakkingen in Londen en Parijs. Dankzij milde giften kopen we tweedehands auto’s op, die moeten hersteld worden. We maken die opnieuw rijwaardig en steken die vol met hulpgoederen. Ik heb al geregeld aan de wijkagent moeten uitleggen waarom er in de Hoopstraat plots een oplegger met vijf of zes auto’s geparkeerd staat”, glimlacht Vasil.
“We verzamelen niet alleen kleren en textiel, maar ook auto-onderdelen, banden, rolstoelen en zelfs camouflagenetten voor het Oekraïense volk. In totaal al 30 ton hulpgoederen. We doen dat al sinds 2014, toen de Krimcrisis uitbrak en de Russen dit schiereiland bezetten. De Oekraïners krijgen trouwens ook hulp van Wit-Russische rebellen, die af en toe de grens oversteken om te vechten tegen de Russen.”
Bommen
Vasil Ignatenko, die zelf al met transporten vanuit België naar Kiev reed is, onderbreekt even zijn relaas, want hij krijgt net een bericht van zijn broer: “Hij meldt mij dat er opnieuw twee Russische voertuigen gespot zijn aan een crematorium in Wit-Rusland. Ze verbranden daar de lijken van Russische soldaten, zodat ze hun zware verliezen aan het front kunnen verbergen…”
Tatiana krijgt een bericht van Olga, haar vroegere studiegenoot: “De Russen hebben vorige nacht opnieuw twee raketten gelanceerd nabij de militaire luchthaven. De bommen zijn op een hotel voor arbeiders gevallen. Olga zit opnieuw met de kinderen uit de buurt in een schuilkelder. Wanneer zal de oorlog ophouden?”
Ondertussen is de solidariteit onder de Oekraïense ex-pats erg groot. Tatiana en Vasil woonden vorige weekend in Brussel een concert bij dat 2.000 euro opbracht voor noodhulp. En de Facebook-groep zamelt nu geld in om een helikopter voor de Oekraïense troepen te kunnen aankopen. “We blijven strijdlustig. niet voor niets is de drietand hét symbool van ons land. Leve Oekraïne! Nog een koekje?”, besluit Tatiana, vooraleer zij samen met Vasil trots poseert met een Oekraïense sjerp.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
