Matthijs Samyn uit Roeselare stond aan het hoofd van 106-koppige B-FAST-delegatie in Turkije: “Angst in de ogen is onbeschrijfelijk”

Matthijs Samyn is net terug van Turkije waar hij met B-FAST de slachtoffers van de alles verwoestende aardbeving bijstond. Als teamleider was hij het eerste aanspreekpunt. Samen met zijn ploeg zijn ze erin geslaagd om op enkele dagen een volwaardig veldhospitaal op poten te zetten. “Je ziet de beelden op televisie, maar eens je er zelf mee wordt geconfronteerd, dan is de impact des te groter”, aldus Matthijs. “Het maakt me dan ook trots dat we voor de mensen daar een grote hulp geweest zijn.”

Op maandag 6 februari zorgde een aardbeving met een kracht van 7,8 op de schaal van Richter voor chaos in Turkije en Syrië. De grootste ramp voor de regio sinds 1939. Van over heel de wereld kwam een golf van solidariteit op gang. Ook vanuit België, waar B-FAST meteen een missie op gang zette. Daarbij lag de nadruk op het installeren van een veldhospitaal. Op 16 februari, tien dagen na de feiten, kon het veldhospitaal in gebruik genomen waren. Matthijs Samyn (36), schepen in de stad Roeselare, maakte alles vanop de eerste rij mee. Als teamleader leidde hij alles bij het begin in goede banen, als hoofdverantwoordelijke van een 106-koppig team.

“Op het moment van de aardbeving was ik voor de stad Roeselare in Benin, waar we een stedenband met Dogbo hebben. Ik wist meteen dat er vanuit B-FAST een oproep zou komen voor hulp. Omdat we toen nog niet wisten wanneer we terug zouden keren van Benin, ben ik er niet meteen op ingegaan. De zondag erna kwam nog eens de vraag om mee te gaan. Net op het moment dat we terug naar Roeselare zouden keren. Ik heb toegezegd om als teamleider aan de slag te gaan en de hele missie ter plekke in goede banen te leiden. Ik ben in totaal 18 uur in België geweest, om in de nacht van maandag op dinsdag opnieuw te vertrekken. Veel tijd voor quality time met het gezin was er niet, want er stonden vooral vergaderingen én een gemeenteraad op het programma.”

Grote verantwoordelijkheid

Eens gearriveerd was het een kwestie van het veldhospitaal zo snel als mogelijk klaar te krijgen. “Het prospectieteam had een ideale locatie uitgezocht, in Kirikhan, palend aan een normaal hospitaal. Daar zijn we erin geslaagd om op enkele dagen tijd een volwaardig hospitaal neer te poten, inclusief spoed, radiologie, apotheek en operatiekwartier. Op donderdag 16 februari zijn we van start gegaan, dat is amper tien dagen na de feiten. Enorm snel, is dat. Mijn taak bestond erin om alles op elkaar af te stemmen. Bij een probleem was ik het eerste aanspreekpunt. Een hele verantwoordelijkheid, maar ik heb mijn ervaring van het verleden mee. Zowel op professioneel vlak als met B-FAST. Pas achteraf sta je stil bij hetgeen we daar allemaal gepresteerd hebben.”

“Elke dag verzorgden we daar 100 à 200 patiënten, met uitschieters tot 230 gewonden. Daarbij heel wat breuken die nog niet behandeld konden worden, maar ook veel longinfecties. Heel wat inwoners slapen er buiten of in de auto en dat is allesbehalve ideaal. Daarnaast ook veel wondinfecties”, aldus Matthijs. “Op een week tijd hebben we er 1.200 patiënten verzorgd en de nood blijft hoog.”

Koelbloedig blijven

Het waren vooral erg lang dagen met weinig slaap voor Matthijs en zijn team. “Je leeft er echt op adrenaline, het is een blijvende rush waarbij je zoveel mogelijk mensen probeert te helpen. Tijd voor iets anders was er niet.” Tijdens zijn verblijf in Turkije was er nog een nieuwe aardbeving met kracht 6,3 plaats. “We zaten net in meeting en de beving duurde 30 à 40 seconden. Het was voor mij de eerste keer dat ik een aardbeving meemaakte. Benauwelijk, maar op dat moment is het een kwestie van koelbloedig te blijven en alles in goede banen te leiden. Dat lukte vrij goed, maar je lukt bij sommige medewerkers en vooral bij de lokale bevolking toch wel wat paniek. De angst in hun ogen was onbeschrijfelijk. Toch niet weer, na hetgeen ze allemaal al meegemaakt hadden.”

Ondertussen is Matthijs enkele dagen terug van Turkije. “Ik houd er een dubbel gevoel aan over. Aan de ene kant hebben we veel miserie gezien, schrijnende verhalen gehoord, heel veel mensen hebben niets meer. Dat vergeet je niet snel. Aan de andere kant is er ook wel trots op hetgeen we met onze ploeg gerealiseerd hebben. Er waren ook enkele lichtpuntjes, zoals een geboorte in ons veldhospitaal of de dankbaarheid van de Turkse bevolking. Ik heb er ook mijn verjaardag gevierd, al is vieren niet het juiste woord. Het was vooral doordoen en er amper aan denken. Geen normale verjaardag dus, maar dat was niet erg. Het was een verjaardag die ik niet snel zal vergeten.”