Bijna veertig jaar legde Marc Decaestecker verenigingen en groepen in de watten als zaakvoerder van feestzaal Caracas en café De Sportman. Het was dan ook met pijn in het hart dat hij begin vorig jaar de beslissing nam om te stoppen.
Marc Decaestecker
Privé
Marc Decaestecker werd geboren op 18 december 1962 als zoon van Emiel Decaestecker en Simonne Moreau. Hij heeft nog twee zussen: Sonja en Ingrid. Momenteel is Marc alleenstaande. Hij woont in de Klerkenstraat.
Loopbaan
Na zijn middelbare school in college, Atheneum en RITO Roeselare kwam Marc als 17-jarige in de zaak van zijn moeder. Hij volgde daarna nog een koksopleiding en een opleiding bedrijfsbeheer in het volwassenonderwijs.
Vrije tijd
Boeken lezen, gitaar spelen… Marc speelde vroeger in een bandje The Blankets.
De Boskaarters, WTC Jonger Dan Je Denkt, cyclocrossclub de Hagebosvrienden, de Vrijbosvink… Marc Decaestecker ontving ze allemaal met open armen in zijn feestzaal Caracas – vernoemd naar de woonplaats van zijn tante – en café De Sportman. “Ik voelde wel dat ik graag gezien was door de verenigingen”, vertelt Marc. “Ik heb me ook altijd ingezet om ze te soigneren.”
Hij was pas 17 jaar toen hij al begon mee te helpen met zijn mama in de keuken, en op zijn 23ste nam Marc de zaak al over. Bijna veertig jaar later heeft hij zich – bijna letterlijk – kapotgewerkt. “Ik heb heel veel last van mijn rug en onderging in 2019 een zware operatie. Toen kwam corona en dat heeft veel horecazaken genekt. Eens we mochten herbeginnen, voelde je dat er iets veranderd was. De mensen waren terughoudend om feesten te geven. Ik voelde dat het aan het slabakken was.”
Vandaar dat Marc begin 2023 de beslissing nam om zijn koksmuts aan de haak te hangen. “Ik liep al langer rond met die gedachte. Mijn gezondheid laat het niet meer toe. En ook: ik sta er alleen voor. Ik kreeg veel hulp van mijn zussen en schoonbroers en heb altijd heel goed personeel gehad, maar finaal ben je de eerste die opstaat en de laatste die gaat slapen.”
Toch was het een moeilijke beslissing. “De Caracas is mijn levenswerk. Dat is moeilijk om los te laten. Het was ook moeilijk om de beslissing te vertellen aan de verenigingen. Ik ben dan ook opgelucht dat ze ondertussen allemaal elders een onderkomen gevonden hebben.”
Vanuit De Sportman was Marc ook de stuwende kracht achter het Welsh National Memorial Park, dat in 2014 opende aan de overkant van de Boezingestraat. “Dat begon toen Lieven Dehandschutter in 1992 een gedenkplaat hing van de Welshe dichter Hed Wynn. Jaren later borrelde het bij mij op om iets meer te doen voor de Welshmen. Ook omdat ik meer informatie ingewonnen had over wat hier gebeurd is tijdens de oorlog.”
Herdenking
Zijn inzet voor de herdenking van de Welshe gesneuvelden leverde hem veel waardering op in Wales. “Ontelbare mensen hebben me bedankt omdat ik hun grootvaders en overgrootvaders herdenk. Je moet weten: veel ouders zagen hun kinderen vertrekken naar de oorlog, maar zagen ze nooit meer terug. Velen konden zelfs niet komen naar hun graf, bijvoorbeeld omdat ze de middelen niet hadden. Dat vind ik zo hartverscheurend. Nu voel ik me heel hard betrokken bij de Welshmen. De trots van Wales ligt in Langemark. Er is immers maar één nationaal herdenkingspark voor de Welshmen in de hele wereld. Ik ben overbuurman Patrick (Deniere, red.) dan heel dankbaar omdat hij de helft van zijn hanger heeft ingericht met vlaggen en kaders om ons te ontvangen voor Hed Wynn-herdenkingen op de eerste maandag van de maand. Zo kan de herdenking blijven plaatsvinden.”
“Ik kan nog niet in een zwart gat vallen, want ik ben nog volop aan het verhuizen. Ik heb ook veel werk in het ouderlijk huis. Dat ga ik op mijn gemak opknappen. Ik heb ook een heleboel boeken die ik nog moet lezen. Heel graag zou ik eens voor een langere tijd naar Wales gaan. Voortaan zou ik meer bij mijn Welshe vrienden willen zijn.”
Wat brengt de toekomst?“Dat weet ik niet. Enkel God weet wat er nog afkomt op mij. Het is wel zo dat ik meer tot mezelf kom, meer rust heb. Ik zal wellicht ook wel in verenigingen gaan en zal ook wel nog eens op zondagochtend naar de Come Back gaan om de vrienden van de wielertoeristenclub te zien, en voor de overdracht van de pollepel waarmee ik altijd soep voor hen maakte.”
Wat vind je ervan dat je verkozen bent tot Krak?“Ik had het niet verwacht. Ik vond het al mooi dat ik genomineerd was. Het is de kers op de taart. Na al die jaren werken, wil het toch zeggen dat je iets betekent voor de mensen. Het doet deugd.”
Proficiat aan alle Kraks 2023
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier