Op de tweede zondag van december worden overleden kinderen herdacht tijdens de Wereldlichtjesdag. Martien Verdievel en Chantal Bracquez verloren dertig jaar geleden allebei een zoontje. Zij houden een bijeenkomst voor lotgenoten op de speelplaats van de Sint-Pietersschool.
In 1991 verloren Martien Verdievel en Jean Marie Desmet hun oudste zoon, Jelle, op vijfjarige leeftijd. Daarna kregen ze nog twee kinderen: Wietse (31) en Atse (29). In 1994 stierf Benjamin, het tweede kindje van Chantal Bracquez en Edwin Lauwereins, kort na de geboorte. Hun dochter Stefanie (31) was toen drie jaar oud. “Later zat zij samen met Wietse in de klas in de Sint-Pietersschool”, vertelt Chantal.
Kaarsjes
Vandaar dat beide mama’s nu die schoolspeelplaats uitkiezen om er samen te komen op Wereldlichtjesdag. “Hier raakten wij destijds aan de praat en vonden we troost bij elkaar. Daarna verloren we elkaar wat uit het oog, maar toen ik er enkele maanden geleden over nadacht om in navolging van andere gemeenten ook in Adinkerke iets te organiseren, dacht ik meteen weer aan Chantal”, zegt Martien.
Aan de koffietafel pakten de mama’s de voorbije week meer dan honderd theelichtjes in, met daarop de tekst ‘Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt’. “Iedereen die zondagavond vanaf 18.30 uur langskomt, zal zo’n kaarsje krijgen. Om 19 uur zullen we die dan allemaal samen aansteken”, blikken de dames vooruit. “Daarnaast voorzien we ook muziek, pannenkoeken en warme chocolademelk, dankzij enkele sympathisanten die we heel dankbaar zijn voor hun hulp of sponsoring. Wie dat wil, mag ook een tekst voorlezen.”
Uit taboesfeer
Het is vooral de bedoeling om steun te vinden bij elkaar, door met elkaar te praten. “We merken dat jonge mensen het tegenwoordig makkelijker kenbaar maken als ze een kindje verloren hebben. Zo was er recent nog de moedige getuigenis van presentatrice Julie Van den Steen, die op sociale media heel open was over haar miskraam. Bij onze generatie werd zo’n verlies dikwijls letterlijk doodgezwegen en nog eerder gebeurde dat nog vaker. Dat nu meer ouders hun verhaal doen, is zeker een positieve evolutie, want het doet deugd om je hart te kunnen luchten”, weet Martien.
“Iedereen kent wel iemand die een kind verloor”
“Ik herinner mij nog dat ik mij destijds een grote uitzondering voelde, terwijl nu duidelijk is dat heel veel vrouwen hetzelfde meemaakten. Mijn man en ik leefden dan ook bang mee toen onze dochter vorig jaar zwanger was en we waren dubbel zo gelukkig toen ons kleinkindje gezond en wel ter wereld kwam. Dat beleef je dus intenser wanneer je een sterrenkindje hebt”, pikt Chantal in.
Hoewel hun kinderen er nu al dertig jaar niet meer zijn, blijven de moeders nog dikwijls aan hen denken. “Tien jaar geleden overleed ook mijn man. Zijn urne en die van Jelle staan nu naast elkaar in een rouwhoekje op de kast”, toont Martien. “Vooral op de geboorte- en sterftedatum van Jelle heb ik het vaak lastig. Dan post ik zijn foto op Facebook, waarna ik wat kracht vind in de reacties die daarop volgen.”
Praten lucht op
Ook Benjamins naam weerklinkt nog dikwijls ten huize Lauwereins. “We hebben Stefanie als kind al betrokken in ons rouwproces, door dikwijls over haar broertje te praten en samen zijn kruisje op te zoeken op het kerkhof. Dat doen wij nu nog geregeld. Hoewel zijn gemis ons natuurlijk nog steeds veel hartpijn bezorgt, lucht het enigszins op om over hem te babbelen”, vindt Chantal.
Luisterend oor
Zondagavond verwachten de mama’s heel wat lotgenoten te ontmoeten die hun kind op vroege of late leeftijd hebben verloren, om elkaar zo een luisterend oor te bieden. “Ook wie niet rechtstreeks met het verlies van een kind geconfronteerd is geweest, is natuurlijk welkom. Uiteindelijk kent iedereen wel iemand die in deze situatie zit. Iedereen gaat daar natuurlijk op zijn eigen manier mee om, dus begrijpen we het zeker ook als je liever thuis een kaarsje brandt als teken van medeleven”, klinkt het nog.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
